Με αφορμή την ΕΡΤ…

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΡΤ: ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ VS.  Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

γράφει ο Νάσος Κατσώχης

Θα είμαι  σύντομος. Το θέμα της βίαιης αναστολής της λειτουργίας της ΕΡΤ, είναι αναλυμένο όσο δεν πάει άλλο. Επομένως, λίγα θα προσέφερε οποιαδήποτε άποψή μου, πόσο μάλλον στον βαθμό που δεν είμαι ο αρμόδιος. Και, αν υπάρχουν για κάποιους ορισμένα επιχειρήματα πραγματιστικά, που δικαιολογούν –λιγότερο ή περισσότερο- την απόφαση της κυβέρνησης, απέναντί τους αντιπαρατάσσεται –πιστεύω- μια ολόκληρη στρατιά αντίθετων επιχειρημάτων, στο πεδίο του συμβολικού, της δημοκρατίας, των κοινωνικών κατακτήσεων, και εν τέλει του αυτονόητου, που συντρίβουν οποιοδήποτε rationale της απόφασης του Πρωθυπουργού. Και την καθιστούν μια από τις πιο βαθιά αντιδημοκρατικές, ίσως και σπασμωδικές ενέργειες στις οποίες έχει προβεί ελληνική κυβέρνηση. Μια ενέργεια που  ανακαλεί άλλες εποχές και ‘’σταθερές’’. Κι ας φαίνονται τα γραφόμενά μου ίσως και ‘’ρομαντικά’’. Όχι. Κάποια πράγματα είναι αδιαπραγμάτευτα. Και υπάρχουν ίσως εναλλακτικοί τρόποι θεραπείας νοσηρών καταστάσεων, που δεν χρειάζεται να τα θίγουν, πόσο μάλλον να τα καταπνίγουν άμεσα.

Όμως, τα γεγονότα της φίμωσης της δημόσιας Τηλεόρασης, θα έπρεπε να λειτουργήσουν άμεσα όχι (μόνο) ως αιτία, αλλά κυρίως ως αφορμή, προκειμένου να αποσείσουμε από τις πλάτες μας τα βαρίδια της καταπιεστικής, εν μέρει αντιδημοκρατικής και αλαζονικής, διακυβέρνησης της χώρας, που ασκεί -σχεδόν μονοκομματικά- εδώ και ένα χρόνο ο Πρωθυπουργός, με την
–αναγκαστική γι αυτούς, και γι αυτό λυπηρή- συγκατάνευση των εγχώριων εταίρων του. Οι πολίτες δεν νοείται για μία ακόμη φορά, πόσο μάλλον υπό το άχθος των τελευταίων γεγονότων, να σιωπούν ή να βρίσκονται σε κατατονία και ραθυμία.

Και, θίγοντας εδώ μία μόνο όψη της λαϊκής οκνηρίας (χωρίς φυσικά να εξαιρώ εαυτόν), το έχω ξαναγράψει, και συνεχίζω να το πρεσβεύω: δυστυχώς, για μια σημαντική μερίδα πολιτών, η κοινωνική τους δραστηριότητα και ενέργεια εξαντλείται πλέον στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, στο Ίντερνετ. Η ψυχαναγκαστική σε ένα βαθμό επαφή και εξοικείωσή μας με τον κόσμο της οθόνης, αποτρέπει πάρα πολλούς από τη δραστηριοποίηση έξω, στους υπαίθριους χώρους. Εκεί  όπου πάντοτε ζυμώνονταν τα κοινωνικά κινήματα και οι αντίστοιχες δράσεις. Μοιάζει να έχει προσφερθεί σαν ”βούτυρο στο ψωμί” της κάθε εξουσίας -και παρά τις αρχικές προσδοκίες πολλών- η εκτόνωση του κόσμου μέσα από το διαδίκτυο, και η απρόσωπη διεπίδραση που αυτό έχει επιφέρει. Οι φωνές λιγοστεύουν, οι άνθρωποι καμώνονται πως αντιστέκονται.
Κάθε μορφή αντίδρασης οφείλει να εκδηλώνεται με όρους σοβαρότητας. Με όρους συνάθροισης ανθρώπων. Όχι στο εικονικό πεδίο, αλλά στον φυσικό χώρο (και δεν εννοώ εδώ μόνο το Ραδιομέγαρο. Είπαμε, ας λειτουργούσε ως αφορμή και για άλλα το γεγονός της ΕΡΤ).  Δυστυχώς όμως, στην πράξη το διαδίκτυο, με τις μορφές, τη δομή και τα χαρακτηριστικά που απέκτησαν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, κάθε άλλο παρά παρέχει τα εχέγγυα για κάτι τέτοιο. Έχω την εντύπωση ότι στον βωμό των ελκυστικών απλουστεύσεων που παρέχει -με όλο και πιο εντυπωσιακό τρόπο- η νέα τεχνολογία, θα θυσιαστεί η ουσιαστική ανθρώπινη δράση. Όσο οι ταχύτητες των νέων τεχνολογιών θα αυξάνονται, τόσο θα χαμηλώνουν οι ταχύτητες της ανθρώπινης παρέμβασης. Της ουσιαστικής παρέμβασης, έτσι; Όχι αυτής που παρέχει ψευδαισθήσεις συμμετοχής και συμβολής στα πράγματα.
Σχέδιο μιας ελίτ;  Ενός διεθνούς κοσμικού ιερατείου; Δεν ξέρω. Πάντως οι μάζες  αποκοιμήθηκαν. Η εγρήγορση είναι ‘’εικονική’’. Και άρα, ψευδεπίγραφη.