Μη, μην κοιτάς στα μάτια.

Είναι αλήθεια πως έφερνε τα πάνω-κάτω, όμως μονάχα έτσι μπορούσαν να μείνουν όλα ίδια!

Οι άνθρωποι, όπως έγραφε ξεκάθαρα ο νέος νόμος, έπρεπε να πάψουν να κοιτάζονται ευθεία μέσα στα μάτια, να κόψουν με μαχαίρι τέτοιες επαφές που θα μπορούσαν να τους φέρουν λίγο πιο κοντά. Η λύση στο διαρκές πρόβλημα της “ευρυχωρίας” επιτέλους βρέθηκε! Ήταν μια, η σταδιακή απομόνωση.

Όσο για την περίπτωση παραβίασης του κανόνα, μα καλύτερα να μην περάσει από το μυαλό κανενός! Τότε τα πρόστιμα και οι τιμωρίες θα ήταν πραγματικά πολύ σκληρά.

Πολλούς μήνες νωρίτερα είχε κοπεί το άγγιγμα, ακόμη και η παραμικρή σωματική επαφή μεταξύ αγνώστων δεν επιτρεπόταν, τώρα ήρθε κι αυτή η τελεσίδη απόφαση των Σοφών, που θα έκανε ακόμη πιο δύσκολη την κυκλοφορία των ανθρώπων. 

Όμως ήταν για το καλό του συνόλου, έτσι τουλάχιστον έγραφαν οι υποσημειώσεις σε εκείνα τα ψιλούτσικα μαύρα γράμματα, τα δίποδα δεν έπρεπε να συγχροτίζονται, μα ακόμη κι  αν υπήρχε ανάγκη και θα το έκαναν, έπρεπε να αποφύγουν κάθε είδους επαφή.

Σήμερα ήρθε κι στιγμή να κοπεί το βλέμμα, αυτό θα έπρεπε να διαλέξει, θα έπεφτε βαρίδι στο πάτωμα ή να σκαρφάλωνε στον ουράνο και να κολλούσε πάνω του σα βδέλλα. 

Με τους ενήλικες τα πράγματα ήταν εύκολα, μια-δυο παραδειγματικές καταδίκες, έπειτα πλύση εγκεφάλου, για την αδήριτη αναγκαιότητα της υπόθεσης και το θέμα θα είχε λυθεί. Όμως με τα παιδιά υπήρχε ζήτημα, με όποιο τρόπο κι αν πιέσεις δεν πρόκειται να έχεις άμεσα αποτελέσματα. Έτσι εφαρμόστηκε μια πραγματικά κενοτόμος ιδέα!

Με αυστηρό νόμο η ημέρα θα ξεκινούσε πολύ νωρίτερα από την ανατόλη του ήλιου, από τη μαύρη νύχτα, ενώ απαγορεύθηκε και ο άπλετος φωτισμός.

Οι άνθρωποι θα φορούσαν μικρά φωτάκια στο κεφάλι, τέτοια που ίσα-ίσα να μπορείς να αναγνωρίζεις τα αντικείμενα για να κάνεις τη δουλειά σου, έτσι τα μάτια δεν θα είχαν τυχαίες συναντήσεις και η εφαρμογή του κανόνα θα είχε σχεδόν σίγουρη επιτυχία.

Πάντα επιτρεπόταν η επαφή μέσα από οθόνες, τζάμια ή και καθρέφτες, εκεί δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος να κοιτάζονται, να μαλώνουν ή να “χαϊδεύονται” και να μοιράζονται αγάπη!

Το πρόβλημα ήταν ο αληθινός, ο τρισδιάστατος χώρος, αυτός δεν αρκούσε πια. Μα δεν έφταναν, ούτε κρατούσαν πια τα σύνορα, οι Θεοί κι φράχτες ήταν ανίκανοι και δεν υπήρχε άλλος τρόπος να κρατήσουν μακριά τις δίποδες ψυχές.

Μακριά το βλέμμα από τα μάτια και όλα θα βρουν το δρόμο τους.