Μια ιστορία από Cardia

24grammata.com- ελληνόφωνα της Κάτω Ιταλίας

διαβάστε το αφιέρωμα του 24grammata.com στα ελληνόφωνα της Κάτω Ιταλίας κλικ εδώ

Εμπνευσμένο από τα μονοπάτια των En cardia
Και τη χαμένη για πάντα Ιμέρα

γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ CARDIA
Οι φύλακες του Τάραντα

Έγινε θρύλος της Μεσογείου. Τ΄όνομα του καραβιού του δίνεται πια στ΄αγέννητα παιδιά. Και οι υποσχέσεις ανάμεσα στους εμπόρους σφραγίζονται απ΄αυτό. Τα μεσογειακά μεσημέρια στους νότιους χάρτες οι καινούριοι ναύτες ζωγραφίζουν τη μορφή του. Σε λίγο το πλοίο θα σαλπάρει και ακτή ακτή θ΄ανέβει ολόκληρη τη χώρα. Φυλούν πάνω στα ρούχα τους τα σχέδια και στο πέτο το βαθύ, γαλάζιο σημάδι.
Εκείνος έζησε μες στα φώτα της Νάπολης, λένε οι γέροι που φτιάχνουν τα δίχτυα κάτω στην προκυμαία. Στα πόδια του αφήνουν μαχαίρια, ολόκληρα καλοκαίρια περνούν εδώ, σε τούτη την ήσυχη γωνιά και ευχαριστιούνται μονάχα όταν κάποια κοπέλα θυμάται τα τραγούδια με την ψιλή φωνή που όλο θέλει να γελάσει. Τότε και αυτοί αφήνουν τα δίχτυα και του δείχνουν το κορίτσι σαν να΄ναι ανάμεσά τους με τα κυματιστά του μαλλιά και ιστορίες απ΄τα στενά.
Στο δεξί του χέρι, ψηλά στη σκιά του προσώπου του ακουμπά ένας κουρασμένος Οδυσσέας στην πλώρη του καραβιού. Αυτός ο Οδυσσέας δεν μοιάζει με κανέναν έτσι σβησμένος απ΄τους ήλιους που γερνά. Δεν μιλά καθόλου. Μ΄ένα σουγιά σκαλίζει ωραία σκάφη. Αργότερα τα χαρίζει στα παιδιά και χάνεται προς εκεί που χαλάει ο καιρός. Τ΄άγαλμα σαν κάτι να γυρεύει μ΄αγωνία θα βρει την καινούρια μέρα της Μεσογείου.
Οι γυναίκες που ιστορούσαν στα εξώθυρα τώρα αποσύρονται στα χαμηλά τους σπίτια και ανάβουν το καντήλι στη βυζαντινή μορφή του. Απ΄όλα τα σύνεργα των πεθαμένων εκείνος κρατά μόνο τη θαλάσσια μνήμη και τη φωνή του κοριτσιού. Κάποιοι είδαν που τον στόλιζαν και τον ονόμασαν για πάντα άγιο. Τ΄άστρο της θαλάσσης και ο ναός στην άκρη της θάλασσας με τα ψάρια στον κόρφο του βυθισμένου Ιησού.
Την άλλη Κυριακή θυμούνται τη μέρα που γινε στεναγμός. Του αφήνουν τσίγγινα πλοία με κρεμασμένα τόσα τιμαλφή στα ιστία στις πρύμνες. Έπειτα προσεύχονται σιωπηλοί όπως στις εσοχές των ναών όσοι κάποιο δικό τους γυρεύουν να σώσουν. Τα παιδιά που παίζουν θα συνεχίσουν στους αιώνες να φτεροκοπούν κάτω απ΄τον αρχαίο ίσκιο. Και αυτός με τη σπασμένη καρδιά μπορεί ν΄αντικρίσει για μια ακόμη φορά τα πάθη του τ΄αγαπημένα. Στη Μινοπολι και αλλού τις νύχτες μπορείς να τον δεις όταν γυρνά ανάμεσα στα σπίτια. Και εμπρός στ΄αέτωμα με τους ανυπόφορους έρωτες στέκει για ν΄αναδυθεί και πάλι μες στο χάραμα εκείνη η πόλη που την ονόμασαν ελληνικά.
Η μανία της νύχτας, το λαμπερό σκοτάδι των πόλεων, η ιστορία για τον νερένιο άνθρωπο. Και άλλος να τρέμει από έρωτα, ψελίζοντας καταρράκτες και τη μορφή της Mηterra.
Τ΄άγαλμα είναι μια κάποια ώρα που χάνεται ολότελα. Τότε σταματούν την ιστορία και απομακρύνονται. Τώρα το λιμάνι του ανήκει. Τέτοιες ώρες γράφονται από ήρωες τα τραγούδια.
Και πυρετός στο αίμα μου κυλά σκοτείνιασαν τα μάτια και δεν βλέπω κι η ανάσα σου μου κόβει την μιλιά.