Μιρέλα Νικητάκη

“μεγαλώνω..”

είχα πάντα ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά μου
μη μου ξεφύγει καμιά παρατήρηση.
ήθελα να ‘μαι σωστή,
να μην ακούω εγώ τις φωνές,
να μην προκαλώ εγώ τις φωνές.

και τώρα έχω αγαπήσει τις φωνές.
τις δυνατές,τις ήρεμες,τις γλυκιές,τις καθημερινές.
ανοίγω πάλι τα μάτια και τα αυτιά μου
να μη χάσω καμιά λέξη
κ αν τη χάσω-τι έκπληξη-ρωτώ!
παλιά θα άφηνα τα λόγια να χαθούν
μα τώρα πρέπει να καταγράφω,να καταγράφω,να καταγράφω…
έτσι κι αλλιώς πόσες φορές νομίζεις ότι θα έχεις την ευκαιρία να ακούσεις
τις φωνές;
τις καθημερινές,τις γλυκιές,τις ήρεμες,τις δυνατές…

(χωρίς τίτλο)

να κλείσω τα μάτια μου για λίγο να σκεφτώ
να μιλήσω με τον άλλο μου εαυτό
να ρωτήσω,να δω,να αποφασίσω
τη ζωή μου για να αλλάξω πως θα αρχίσω.
ό,τι ιδέες μου έχουν μείνει να μαζέψω
να ανασάνω και να βγω για λίγο έξω
να γνωρίσω τον κόσμο απ’την αρχή
ζωή να μάθω τι θα πει.
να βάψω αλλιώς κάθε λουλούδι
με στίχους από κόκκινο τραγούδι
να ονειρευτώ μέσα σε τρένο
το ταξίδι μου να λύνω και να δένω.
τις μέρες νύχτες να τις κάνω
με σελήνη πάντα να’χει από πάνω
μορφές ανθρώπων να αλλοιώσω
για μια στιγμή ελεύθερος να νιώσω.
χατίρι να μην κάνω σε κανέναν
ούτε σ’αυτούς ούτε σ’αυτόν ούτε σε σένα
με τους πολλούς μονάχος μου να ζήσω
τον κόσμο μια για πάντα να αναστήσω!