Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι, Δράμα του Τενεσί Ουίλιαμς, Σκηνοθ.: Δ. Μαυρίκιος

Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι

Δράμα του Τενεσί Ουίλιαμς
Σκηνοθ.:Δ. Μαυρίκιος

Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΡΗΣΤΟΣ Ι. ΒΑΤΟΥΣΙΟΣ

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ

ΛΑΟΥΡΑ: Πρόσεχε ρε Παύλο, δεν το είδες το stop;

ΠΑΥΛΟΣ: Ε, όχι, ήμουν λίγο αφηρημένος.

ΛΑΟΥΡΑ: Ευτυχώς που δεν πέρναγε κανένας…

Μήπως να “προσγειωθείς” λιγάκι, να φτάσουμε και στο σπίτι, τι λες;

ΠΑΥΛΟΣ: …πως να προσεγγίσεις ένα τόσο σκληρά ποιητικό κείμενο,

γεμάτο ενοχές και εμμονές, ένα λυρικό κρεματόριο στο βωμό των παθών…

ΛΑΟΥΡΑ: Κόκκινο Παύλο, κόκκινο!

ΠΑΥΛΟΣ: …κόκκινο πουλί της νιότης, κόκκινος κόσμος, κόκκινο λεωφορείο ο
πόθος, κόκκινο…

ΛΑΟΥΡΑ: Παύλο, σύνελθε σε παρακαλώ. Θέλω να γυρίσω στο σπίτι μου σώα.

Εάν τα βλέπεις όλα κόκκινα, άφησέ με να οδηγήσω εγώ.

ΠΑΥΛΟΣ: Τι οδηγούσε τις αισθήσεις και τις αναζητήσεις του Σεμπάστιαν,

αλλά και τι οδήγησε τα πεινασμένα παιδιά στο απάνθρωπο τέλος του.

Οδηγός, οδοιπόρος, οδυνηρός, οιδίποδας…

ΛΑΟΥΡΑ: Στρίψε αριστερά, γιατί εάν την γλυτώσουμε απόψε,

μας βλέπω να κάνουμε το γύρο της Αθήνας.

ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

ΛΑΟΥΡΑ: Ουφ, ευτυχώς φτάσαμε, Άγιο είχαμε. Τον Άγιο Σεβαστιανό για την
ακρίβεια.

Αισθάνεσαι καλλίτερα; Να βάλω λίγο κρασάκι;

ΠΑΥΛΟΣ: Δεν σε καταλαβαίνω. Και αισθάνομαι αλλά και αισθανόμουν περίφημα.
Βεβαίως και να βάλεις.

ΛΑΟΥΡΑ: Όχι λέω, σου πέρασε ο δαλτωνισμός ή…

ΠΑΥΛΟΣ: Δεν είναι δυνατόν ένα τέτοιο έργο να μην κοκκινίσει τις αισθήσεις
σου.

Κάθε κεντρικό πρόσωπο της οικογένειας είναι μια ανοιχτή πληγή, με
προεξέχοντα ρόλο

τον μεγάλο απών που κινεί τα νήματα.

ΛΑΟΥΡΑ: Ναι Παύλο μου, να τις κοκκινίσει, αλλά να ξεχωρίζουμε και κάποια
κόκκινα.

Τα φανάρια ας πούμε…

ΠΑΥΛΟΣ: Δεν μπορεί παρά να είναι το κυρίαρχο χρώμα των αισθήσεων,

του έρωτα και του θανάτου.

Ένα κόκκινο ποτάμι που θα παρασύρει το καθετί στο πέρασμά του.

ΛΑΟΥΡΑ: Είναι ένα εξαιρετικά δυνατό κείμενο, άλλη μια ενοχική δαιμονοποίηση
του συγγραφέα.

Θα ετοιμάσω κάτι να τσιμπήσουμε…κόκκινο ή λευκό κρασί;

ΠΑΥΛΟΣ: Θα αστειεύεσαι βέβαια…

ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ

ΛΑΟΥΡΑ: Πάντως πιστεύω ότι είναι αρκετά δύσκολο να αποδοθεί ένα τόσο
παθητικό έργο,

αν και οι ερμηνείες στάθηκαν στο “ύψος του βάθους” των περιστάσεων.

ΠΑΥΛΟΣ: Ναι, ήταν αρκετά βαθιές, με εσωτερικούς ελιγμούς προσωπείων,

κρατάω όμως μια απόσταση για το “στατικό” της σκηνοθεσίας και την
παρατεταμένη χρήση

του βίντεο, που κάποιες στιγμές ξέπεφτε στο “κιτς” αποπροσανατολίζοντας.

ΛΑΟΥΡΑ: Δεν θα το έλεγα, εμένα γενικά μου άρεσε.

Ήταν αρκετά ατμοσφαιρικό και μου δημιούργησε κάποιες εικόνες καβαφικής
ηδονής.

Νομίζω ότι βοήθησε στην συντριβή των χαρακτήρων.

ΠΑΥΛΟΣ: Μπορεί, όμως κάτι έλειπε από το “νευρικό σύστημα” της παράστασης.

Υστερούσαν κάποια “μέλη”, απουσίαζαν κάποια “νεύρα”.

ΛΑΟΥΡΑ: Κατάλαβα, ζητούσες πιο “ζωντανό” πιο “φρέσκο” αίμα…

ΠΑΥΛΟΣ: Ακριβώς, έστω κι αν προερχόταν από τον πεθαμένο.

ΛΑΟΥΡΑ: Να ανοίξω κι άλλο μπουκάλι;

ΠΑΥΛΟΣ: Εξαρτάται…