Οδοιπορικό στη Μοζαμβίκη (9): πόσο μπασταρδεμένα είναι τα λευκά κορμιά μας;

 24grammata.com/ οδοιπορικό στη Μοζαμβίκη
Οι συνεργάτες του 24grammata.com, Μανώλης Δημελλάς και Καλλιόπη Μαλλόφτη, επισκέπτονται (από 14/ 02 / 2014) τη Μοζαμβίκη για επαγγελματικούς λόγους και θα μας ενημερώνουν καθημερινά για την κατάσταση των Ελλήνων στη Μοζαμβίκη, την καθημερινότητα των Αφρικανών καθώς και  τον Πολιτισμό τους .

Αποκλειστικά στo 24grammata.com

Διαβάστε όλα τα άρθρα του 24grammata.com για το οδοιπορικό στη Μοζαμβίκη εδώ

Ένατη κατάθεση του οδοιπορικού

γράφει ο Μανώλης Δημελλάς. Φωτογραφίες: Καλλιόπη Μαλλόφτη

Διαβάστε όλη την εργογραφία του Μανώλη Δημελλά  στο 24grammata.com κλικ εδώ

Mosambique diario 09, πόσο μπασταρδεμένα είναι τα λευκά κορμιά μας;

Ο καιρός μοιάζει σα να έχει αποφασίσει να βγάλει όλα τα υγρά του επάνω στο  θεόρατο, άγρια καταπράσινο, κορμί της γης.

Βρέχει ασταμάτητα, τέτοια εποχή είναι κατακαλόκαιρο στη Μοζαμβίκη και οι ουρανοί ανοίγουν, χαίρονται που ξαλαφρώνουν με τέτοιους ξαφνικούς κατακλυσμούς.

Όσο ξοδεύεις χρόνο στη λεωφόρο Μάρξ ή χασομεράς στα τσακισμένα πεζοδρόμια της Λένιν, Μάο ή Νιερέρε, τόσο αλλάζεις γνώμη, για τους άσπρους, τους μαύρους, και τους μιγάδες κολοράτους.

Το μπλέξιμο ξεκινά πολλά χρόνια πίσω, όταν οι παππούδες των ιθαγενών, υποδέχτηκαν τους παθιασμένους κατακτητές και εκείνοι τους αλυσόδεσαν και τους μοσχοπούλησαν στα σκλαβοπάζαρα ανατολής και δύσης. Όσοι από τους ντόπιους διαφωνούσαν ή έτρωγαν ανθρώπους, τους πρόλαβαν και τους κατασπάραξαν, πρώτοι οι μορφωμένοι λευκοί.

Κυλούσαν ασταμάτητα οι εποχές, όλο και περισσότεροι έμπαιναν στο παιγνίδι του αποικισμού αυτής της πλούσιας και απονήρευτης, μαύρης ηπείρου. Διάλεγαν ένα κομμάτι και βάφτιζαν τη χώρα στο όνομα του κάποιου ευλογημένου, δήθεν καλοκάγαθου, ψεύταρου Θεού. Ενώ στη Νότιο Αφρική οι Μπόερς είχαν σκληρούς κανόνες και διαχώρισαν τους λευκούς από τους μαύρους, στη γειτονική Μοζαμβίκη, οι Πορτογιέζοι επέλεξαν το δρόμο των τάξεων για να ξεχωρίσουν τους ανθρώπους σε κοινωνικές ομάδες. Οι φτωχοί, ότι κι αν ήταν, δεν είχαν ρόλο, ήταν στη τελευταία θέση μέσα στη κοινωνία, ήταν αχθοφόροι, εκείνοι οι κουβαλητές που θα πέθαιναν δίχως να υπάρχει χώρος να τους παραχώσουν. Όσο για τους μαύρους, εξακολουθούσαν να έχουν τη πιο ευλογημένη, μεταφορικά και κυριολεκτικά, μια βιασμένη χώρα.

Και εκεί που όλα είναι τακτοποιημένα και καθαρά, κάποιοι μετανάστες λευκοί, χαλάνε τη συνταγή στα τακτοποιημένα ανθρώπινα χρώματα και άθελα τους, ξεσκεπάζουν τη δήθεν καθαρότητα των φυλών.

Φτάνει να χασομερήσεις λίγο με το Παράσχο Σκουλούδη, τη φαμίλια του Ζερεφού ή του Φραγγούλη, τον Βατικάκη, τον Μπιλίρη, ή την κόρη του Καλομενόπουλου. Αν τύχει να περάσεις από το Μαρακουέν ακόμη σήμερα έχει το όνομα Papoutsides! Φυσικά δεν θέλω να ξεχάσω τον δολοφόνο του απαρτχάιντ, τον Μίμη Τσαφέντα, που λάτρευε κι αυτός τη μισή πατρίδα του, τη Μοζαμβίκη.

Όλοι οι παραπάνω είναι ένα πολύ μικρό τμήμα από τους 2000 για άλλους 3000 ή μήπως 5000; μισοέλληνες Μοζαμβικάνους!

Αρκετοί από τους πρώτους μετανάστες, εκτός από τη σκληρή δουλειά στα ψαρέματα του Ινδικού και στις αμέτρητες φάρμες, κάθε τόσο έσπερναν παιδιά με τη σέσουλα.

Δεν ξέρουμε πόσοι φέρθηκαν με τιμιότητα, και πόσοι κώλωσαν και εγκατέλειψαν τα ορφανά στα δάση της Μοζαμβίκης.

Ωστόσο εκείνοι που τα αναγνώρισαν, τους έδιναν το Ελληνικό πατρικό όνομα και κρυφοκαμάρωναν για τα παιδιά τους.

Από τον φημισμένο, δεινό κυνηγό λιονταριών, τον Βλαχάκη, που το 1880 περπάτησε όλο το Βορρά της Μοζαμβίκης και διασχίζοντας το ποταμό Ζαμβέζη, σκότωνε θηρία και άφησε πίσω δεκάδες αρσενικούς και θηλυκούς Βλαχάκηδες, στους υπόλοιπους, γνωστούς και άγνωστους Έλληνες, που άφησαν το χνάρι του Ελληνισμού στην άκρη του πλανήτη.

Ακόμη και σήμερα επαναλαμβάνεται ακριβώς η ίδια ιστορία, κάποιος ξεπέφτει μονάχος στις ακτές του Ινδικού, και μόλις χαρμανιάσει βλέπει σα ξερολούκουμα της ντόπιες καλλονές, όσο για προφυλάξεις, μέχρι πρόσφατα οι ντόπιοι θεωρούσαν ντροπή τη χρήση του και αν δεν ήταν οι αρρώστιες, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα!

Αν σου αρέσουν τα σκούρα χρώματα, αν σε τραβά και λίγο η περίεργη μυρωδιά, από τα ιδρωμένα κορμιά, τότε η Μοζαμβίκη είναι σκέτος παράδεισος. Και πάλι τα στερεότυπα σα να στριμώχνουν ψυχές στους αρμούς από αποικιοκρατικά πλακάκια, αφού όταν μιλάνε για τα παιδιά των μικτών γάμων, τα θέλουν ικανά για να γίνουν μηχανικοί ή κλέφτες!

Στην μοναδική ορθόδοξη εκκλησία των Ταξιαρχών, στη πρωτεύουσα Μαπούτο, η πρώτη εικόνα που συναντάς είναι η μαύρη Παναγιά, φτιαγμένη από τα χέρια του Ζακυνθινού καλλιτέχνη Διονύση Πάλμα, μόλις πέρυσι, το 2013. Το δικό της βλέμμα δεν έχει χρώμα, αφήνει πίσω κάθε πιθανή άρνηση, σβήνει τις αυθόρμητες διδασκαλίες κανόνων διαφορετικότητας. Από πίστη ή φόβο όλοι την φιλούν δίχως αμφιβολίες.

Η Μοζαμβίκη μοιάζει με χωράφι ενός ξένου, άγνωστου εύφορου πλανήτη, ωστόσο αρκετοί από τους κατοίκους του, έχουν Ελληνικά επώνυμα και δακρύζουν, όταν μιλάνε για μια άγνωστη χώρα στη Μεσόγειο.

Δε διεκδικούν καμιά φαγωμένη κληρονομιά, ψάχνουν για ρίζες, όπως ακριβώς θα κάναμε κι εμείς, όμως δεν καταλαβαίνουν πως η δικιά μας χώρα είναι μια μικρή φωτοφοβική αλμπίνα, που φορά τακούνια και έπειτα κοιτά μονάχα μέσα από λιγδωμένους και σπασμένους καθρέφτες.  Και κάθε τόσο αναρωτιέται, μα πότε επιτέλους θα πάρω μπόι;