Οι μακαρούνες της Καρπάθου.

εάν (ένθετο του 24grammata.com)/ Λαογραφία

κείμενο, φωτογραφία: Μανώλης Δημελλάς

Πως να σταθείς, να αντισταθείς, σε όλη αυτή την κρίση, την κατρακύλα μας, αν δεν κρατήσεις ήθη και έθιμα από ένα παρελθόν, ειδικά όταν αυτό στέκει τις πιο πολλές φορές πιο φωτεινό, πιο ζωντανό και από το ίδιο το μέλλον;
Μακαρούνες λέμε στην Κάρπαθο τα χειροποίητα, δικά μας ζυμαρικά, με νερό και αλεύρι.
Το περίεργο ζυμαράκι αφού δουλευτεί με το χέρι και γίνει μικρά κομμάτια, κολυμπά στο βραστό νερό, στην αρχή βυθίζονται στον πάτο, μα μετά παίρνουν ανάσα και επιπλέουν, έπειτα στο πιάτο, το στολισμένο με την τσίκνωση, το τσιγαρισμένο κρεμμύδι, και με ξερό τυρί για να του δώσει αλμύρα, την  γεύση.
Έρχεται από παλιά,  τόσο που ούτε που θυμόμαστε πως το βαφτίσαμε, μακαρούνες, μα είναι το πιο μνημονιακό πιάτο του νησιού. Έτσι για να χρησιμοποιούμε και λέξεις που όταν πια της λέμε φτύνουμε και στον κόρφο μας.
Στις Μενετές, κάθε καλοκαίρι γίνονται η αφορμή για ένα συναπάντημα, μια συνεύρεση, που με την συνοδεία παραδοσιακής μουσικής κάνουν ξεχωριστό, πιο γεμάτο το καλοκαίρι.
Τα κορίτσια του τοπικού εξωραϊστικού συλλόγου, η Καλλιόπη, η Μαριάννα, η Σόφη, η Ειρήνη, η Αγγελική, ίσως ξεχνάω και καμμιά,  οι γονείς τους, οι φίλοι, στην κουζίνα ετοίμασαν όπως και κάθε χρόνο μια ξεχωριστή βραδιά.
Πέρα μακριά από μεγαλόσχημα πολιτικά λόγια και παράτες.
Στο εκκλησιαστικό Μέγαρο Μενετών, στρώθηκε το τραπέζι, ξένοι και γνωστοί μια παρέα που με την λύρα, την φωνή του Ζωγραφίδη, του σπουδαίου Ολυμπίτη καλλιτέχνη, πέρασε πιο γρήγορα, από τις συνηθισμένες. Είναι που ο χρόνος στο γλυκό του πάνω φεύγει τόσο, μα τόσο βιαστικά.
Μακαρούνες δεν έμειναν, έμεινε η ανάμνηση ενός γλεντιού καμωμένου με μεράκι, που δείχνει πως μέ διάθεση όλα μπορούν να γίνουν καλύτερα, πιο απλά σαν τις Καρπάθικες μακαρούνες, που αλεύρι και νερό κάνουν ένα σπουδαίο συνδυασμό.
Δεν είναι ο κόπος μα η γνώση και η επένδυση στη μνήμη, σε εκείνα τα μνημόνια που μας άφησαν ζωντανή κληρονομιά, όλοι εκείνοι που πέρασαν, πήγαν παρακάτω, μα στα δικά τους χρόνια ίσως να ήταν ακόμη πιο δύσκολα, μα λιγότερο γκρινιάρικα, σίγουρα πιο αγωνιστικά.