Πέντε σονέτα του Γ. Πρίμπα για τη Φύση

24grammata.com/ σύγχρονοι λογοτέχνες

Σύγχρονοι λογοτέχνες γράφουν για τη Φύση

Γιώργος Πρίμπας από τη συλλογή: “Αποποίηση επί σκηνής”, http://g-pribas.pblogs.gr/
Σονέτο για έναν κόσμο που χάνεται
Ως αν μια στάλα ζωντανή
Με βούλες μαύρες έχοντας κατάστικτο
Σώμα όμορφο σε χρώμα άλικο
Προσμένει την ανατολή

Τον κύκλο άλλης μιας μέρας να χαρεί.
Καθώς ο ήλιος το φως σκορπά διάχυτο
Στο λευκό οδεύοντας απ’ το βαθύ το κίτρινο
Τη φωτίζει ως αν υπέροχο κουμπί

Πάνω σε δέντρα που το κάθε τους το φύλλο
Οι κορμοί και των κλαριών το ξύλο
Χρώματα καθάρια έχουνε και λαμπερά!

Στα ελάχιστα της πόλης άλση
Την πασχαλίτσα έχουμε σχεδόν ξεχάσει
Σ’ έναν κόσμο που σβήνουμε αργά και σταθερά!

Σονέτο για έναν κόσμο που χάνεται (Νο 2)
Πάνσοφο το ρευστό σου κορμί.
Τέκνο ισορροπημένου πυρός.
Πλαίσιο έθεσες γαλάζιου φωτός
Το πόνημά σου φροντίζοντας τη ζωή.

Περίπλοκα όλα με αναλογία σωστή.
Στεγανά χωρισμένες λίαν επιμελώς
Άταιρες, μεταξύ τους, ουσίες αφού αλλιώς
Από άζωες σκόνες θα ‘ταν μόνο η γη.

Για ευτυχία δεν ενδιαφέρθηκε
Με το δώρο ν’ αποκτήσει που του προσφέρθηκε
Απ’ το γιο του φυλακισμένου Τιτάνα

Το έλλογο το ποίημά σου
Αγνοώντας εαυτόν και όλα τα παιδιά σου
Με πέπλα θανάτου ενδύει τα πάντα.

Σονέτο για έναν κόσμο που χάνεται (Νο 3).
(με αφορμή μια βόλτα στο Βέρμιο)

Η μακρινή του δάσους, εύμορφη,
Σκουροπράσινη εικόνα
Μάσκα που το θάνατο κρύβει
Όξινης βροχής.

Φύλλα δάσους αειθαλούς
Μαρτύριο ξινό βιώνοντας
Ανίσχυρα παραδίδονται
Σε θάνατο καφέ.

Ω! ζωοδότες του κόσμου μας!
Σας αμείβουμε με πέπλα ασφυξίας
σε Άττης ευρισκόμενοι κατάσταση.
Των σωθικών σου γη
Άλογοι κανίβαλοι.
Ολοταχώς στη Νέμεση οδεύουμε.

Σονέτο για έναν κόσμο που χάνεται (Νο 4).
Ακόμα κι αν άγραφες ‘μειναν
Κι από λόγια, ανείπωτες!
Κι ούτε με βλέμμα ένα
Δεν τους έλαχε βούλα,

Ακόμα κι αν πρόσωπα,
Φαμίλιες και κράτη ολάκερα,
Δεν είχαν αμοιβαία γνωρίσει
Την πρόθεσή τους να τα ‘βρουν,

Οι συμβάσεις αυτών, οι ανίερες,
Στα ήθη τα χρηστά και τα δήθεν
Είν’ βαθιά ριζωμένες.

Είν’ οι συμβάσεις αυτών, οι αφύσικες,
Άτυπες ή μη, που αν κομμάτια δε γίνουν
Θολό μας θα ‘ναι το μέλλον και πικρό.

Σονέτο πρωινό.
Κάποιου αγέρ’ απρόσμενου η ξαφνική ριπή
Του δημιουργικού τυχαίου τιμώντας την αλήθεια
Το σπόρο – γεννήτορά σου – βύθισε ανάμεσα
Σε, πλακών πεζοδρομίου, αφιλόξενη ρωγμή.

Στη Μεσογείων, κάπου εκεί, σε μια νησίδα
Της πρωινής δροσιάς ερούφαγες το λιγοστό νερ
Κι όσο απ’ το βρόχινο που λίμναζε παροδικά.
Και στάθηκαν σου ετούτα αρκετά!

Ω! πανσεδάκι εσύ, υπέροχο δείχνεις.
Μικρή ροζ πινελιά στο βρώμικο άσπρο.
Των βιαστικών τα βήματα δε σ’ έχουνε χαλάσει.

Ω! μικρό μου λουλουδάκι εσύ, απάντηση δίνεις,
Στους δημιουργούς των σχεδίων που δε σ’ είχαν προβλέψει,
Ότι όμορφα θα ‘ταν και με σένα χωρίς.

Ο Γιώργος Πρίμπας είναι φυσικός και ασχολείται ερασιτεχνικά με τη λογοτεχνία (κυρίως ποίηση) και το θέατρο.
Έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή με χάικου με τίτλο «5+7+5, ακριβώς ή περίπου χάικου» το 2007 από τον εκδοτικό οίκο Ενδυμίων και μια συλλογή λογοτεχνικών έργων του με τίτλο «Αποποίηση Επί Σκηνής» το 2009 από τον εκδοτικό οίκο Ενδυμίων.
Έργα του περιλαμβάνονται στην ποιητική ανθολογία «Εικονική λογοτεχνία και www.ποίηση.gr» που εκδόθηκε το 2007 από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές.
Διατηρεί στο διαδίκτυο ιστοσελίδες με έργα και λογοτεχνικές δραστηριότητές του στη δ/νση: http://g-pribas.pblogs.gr/