Θέατρο, Θέατρο - Κινηματογράφος
Πλούσια η προσφορά του θεάτρου “Διθύραμβος” (Έφη Νιχωρίτη, Μιχάλης Ζωγραφίδης)
Aug
για το θέατρο “διθύραμβος” δείτε και εδώ
Ρεπορτάζ: Μαρία Καραογλάνογλου
Η θέση του θεάτρου στην κοινωνία και η παιδευτική του αξία ήταν ανέκαθεν σημαντική, αφού ως κατ’ εξοχήν τέχνη επικοινωνίας, πάντα επηρέαζε και επηρεαζόταν από την κοινωνική πραγματικότητα και διατηρούσε σχέσεις αλληλεπίδρασης με τα κοινωνικά φαινόμενα. Πόσο μάλλον ένα θέατρο που απευθύνεται στο κοινό μιας τοπικής κοινωνίας, όπως ο «Διθύραμβος», ο επαγγελματικός θεατρικός θίασος που δημιουργήθηκε το 1989, στο Μαρούσι.
Ιδρυτές του και πυρήνας του θιάσου, που έχει συνεργαστεί με πάνω από 200 ηθοποιούς, είναι ο Μιχάλης Ζωγραφίδης και η Έφη Νιχωρίτη, δύο καθαρά θεατρικοί ηθοποιοί, που αποτελούν ζευγάρι τόσο στην τέχνη όσο και στη ζωή. Και αυτό, γιατί όπως μας είπαν, η τηλεόραση και ο κινηματογράφος δεν αποτέλεσαν ποτέ επιλογή τους, αφού το θέατρο ικανοποιούσε απόλυτα τις δημιουργικές τους ανησυχίες. Επιπλέον, όντας Μαρουσιώτες και υπέρμαχοι της πολιτιστικής αποκέντρωσης, και έχοντας αφιερώσει τη ζωή τους στο θέατρο, αποφάσισαν μετά την ίδρυση του θιάσου να αποκτήσουν και τη δική τους μόνιμη χειμερινή στέγη στο Μαρούσι. Έτσι το 1997 πρωτολειτούργησε και η ομώνυμη θεατρική σκηνή «Διθύραμβος», στην πλατεία της Αγίας Λαύρας. Παράλληλα, κάθε καλοκαίρι μέχρι και το 1998 ανέβαζαν παραστάσεις στο θέατρο της σχολής Αναβρύτων στο κτήμα Συγγρού, και μετέπειτα εντάχθηκαν στο Καλοκαιρινό Φεστιβάλ του Δήμου Αμαρουσίου που λειτούργησε μέχρι το 2010, οπότε και έπαψε να λειτουργεί λόγω οικονομικών προβλημάτων.
Στη σκηνή του Διθύραμβου έχουν ανέβει παραστάσεις του θιάσου, αλλά και άλλων θεατρικών ομάδων που έχουν φιλοξενηθεί εκεί. Η τελευταία παράσταση του θιάσου ήταν «Το μαχαίρι στο κόκαλο» του Κώστα Μουρσελά, ένα από τα σημαντικότερα έργα του νεοελληνικού θεάτρου, που έχει ανέβει πολλές φορές στη σκηνή και από μεγάλους θιάσους, όπως το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και το Εθνικό Θέατρο. Η σκηνοθεσία ήταν του Μιχάλη Ζωγραφίδη, ο οποίος συνηθίζει να αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία των παραστάσεων του θιάσου, ενώ η Έφη Νιχωρίτη κάνει τη μουσική επιμέλεια. Το έργο, στο οποίο έπαιζαν η Έφη Νιχωρίτη και ο Γιάννης Κατσάμπας, είχε ως θέμα την πλήρη χρεωκοπία της συζυγικής σχέσης ενός ζευγαριού, με προεκτάσεις στο σύγχρονο αδιέξοδο των ανθρώπινων σχέσεων και της κοινωνίας που έχει πέσει σε τέλμα. Την παράσταση την είχε στηρίξει και παρακολουθήσει από κοντά ο ίδιος ο συγγραφέας, δηλώνοντας πως ήταν το καλύτερο ανέβασμα του έργου του. Άλλα έργα που έχουν ανέβει ήταν «Οι δίκαιοι» του Αλμπέρ Καμύ, το «Γελώντας άγρια» του Κρίστοφερ Ντουράνγκ και η πρόσφατη παράσταση που φιλοξενήθηκε, «Ο γάμος βλάπτει σοβαρά την υγεία», της Ολυμπίας Ταμπάκη.
Όσον αφορά τη θεματολογία των έργων, η επιλογή δεν είναι τυχαία. Όπως μας είπε η ‘Εφη Νιχωρίτη, «όταν επιλέγουμε ένα έργο, αφουγκραζόμαστε πρώτα τον κόσμο, τις ανησυχίες του, τα προβλήματά του. Ο καλλιτέχνης αποτελεί μέρος της κοινωνίας και καθήκον του είναι μέσα από την τέχνη του να φωτίζει τα σύγχρονα αδιέξοδα και να δημιουργεί μια ελπίδα». Ίσως αυτός να είναι και ένας από τους λόγους που το κοινό συνεχίζει να τους στηρίζει παρά την κρίση. «Το κοινό στο οποίο απευθυνόμαστε αποτελείται από πιο συνειδητοποιημένους θεατές, που έχουν εντάξει το θέατρο μέσα στην ψυχαγωγία τους, και δεν το βλέπουν ως ένα περιττό έξοδο. Εκτός αυτού ο κόσμος, λόγω της οικονομικής στενότητας, έχει μάθει πλέον να επιλέγει και να στρέφεται σε πράγματα πιο ουσιαστικά, που συμβάλλουν στην πνευματική του ανάκαμψη», σημείωσε η Έφη Νιχωρίτη, και προσθέτει ότι «τέτοιες δράσεις θα έπρεπε να ήταν επιδοτούμενες και ενταγμένες στο γενικότερο πλαίσιο της παιδείας, καθώς η τελευταία διαμορφώνει τις επιλογές μας, που αργότερα θα καθορίσουν τη ζωή μας».
Δυστυχώς, στην πολιτιστική τους αυτή προσπάθεια των τελευταίων 22 χρόνων στο Μαρούσι, ο Δήμος δεν στάθηκε αρωγός, όπως μας επισημαίνουν οι δύο θεατράνθρωποι. Κι αυτό γιατί παρά το ότι το αίτημά τους για την προσφορά ενός συμβολικού ποσού στήριξης εγκρίθηκε ομόφωνα από το Δημοτικό Συμβούλιο πριν δύο χρόνια, αυτό δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Επιπρόσθετα, δεν τους έχουν καταβληθεί ακόμα τα δεδουλευμένα των παραστάσεων που έδωσαν στα πλαίσια του Καλοκαιρινού Φεστιβάλ του Δήμου το 2010, με τον συμπτωματικό τίτλο «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω», του Ντάριο Φο. Όπως μας είπαν οι ίδιοι, «συνεχίζουμε να προσπαθούμε να τους πιέσουμε, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα πληρωθούμε, αφού αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε τους συντελεστές της παραγωγής με δικά μας χρήματα».
Παρ’ όλα αυτά, το επόμενό τους βήμα ως θίασος είναι μια σειρά δέκα παραστάσεων που θα ξεκινήσουν στις 20 Απριλίου, με τίτλο «Διανυκτέρευση», σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Ζωγραφίδη, με την Έφη Νιχωρίτη και τον Τάσο Ράπτη. Η παράσταση θα αποτελεί θεατρική απόδοση ποιητικών κειμένων του Τάσου Λειβαδίτη, ενός πολύ αγαπημένου ποιητή, που τα μηνύματα των κειμένων του παραμένουν διαχρονικά στο πέρασμα του χρόνου. Και αυτό γιατί στα ποιήματά του, από τη μια κυριαρχεί ο πόθος για ένα καλύτερο μέλλον, και από την άλλη παρουσιάζεται η ήττα των οραμάτων της γενιάς του, περιγράφοντας με τον καλύτερο τρόπο την αίσθηση αυτή που είναι διάχυτη στις μέρες μας.
Αναφερόμενη στην παράσταση, η Έφη Νιχωρίτη θέλησε να τονίσει για ακόμα μια φορά τη σημασία που έχει το θέατρο για τον σύγχρονο άνθρωπο, καθώς βοηθά τον θεατή να συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι μόνος του και να αρχίσει να αντιλαμβάνεται τις καταστάσεις πιο ψύχραιμα. «Δεν πρέπει να είμαστε οπαδοί του τρόμου και του κινδύνου που μας επισείουν οι κυβερνώντες, διότι ο πανικός μάς μετατρέπει σε εύκολα θύματα και υπονομεύει την ανεξαρτησία των σκέψεών μας», προσθέτει ο Μιχάλης Ζωγραφίδης, ο οποίος επιλέγει να κλείσει τη συνομιλία μαζί μας με δύο φράσεις του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη: «Πρέπει να πάψει το παρελθόν να είναι αινιγματικό και η σιωπή η μόνη απάντηση», και «Αν δεν μπορείς να πεθάνεις για κάποιον, είσαι κιόλας νεκρός», υποδεικνύοντας την ευκαιρία που μας δίνει η τρέχουσα συγκυρία να προβούμε σε έναν απολογισμό των λαθών μας, δείχνοντας παράλληλα και την αλληλεγγύη μας προς τον συνάνθρωπο.