Κριτικές - Γνώμες - Απόψεις, Ποίηση, Σύγχρονοι Λογοτέχνες
Προδημοσίευση της νέας ποιητικής συλλογής του Πάμπου Φιλίππου «Η νύχτα σηκώνει το χέρι»
Nov
Τα ποιήματα που ακολουθούν είναι προδημοσίευση της νέας ποιητικής συλλογής του Πάμπου Φιλίππου «Η νύχτα σηκώνει το χέρι», που βρίσκεται, ήδη, στο τυπογραφείο και αναμένεται στα βιβλιοπωλεία τις προσεχείς εβδομάδας. Ο ποιητής εμπιστεύτηκε στον Απόστολο Θηβαίο και το 24grammata.com την προδημοσίευση του σημαντικού ποιητικού έργου.
Εδώ θα βρείτε το σχόλιο του Απ. Θηβαίου στη νέα ποιητική συλλογή του Φιλίππου
Η γη είναι ένα μικρό μπαλκόνι…
Φέτος φοβάμαι πως θα προκύψει μια περίεργη
συγκατοίκηση στο μικρό μου μπαλκόνι…
Δίπλα ακριβώς απ’ τη φωλιά των χελιδονιών
που περιμένω- κατασκηνώνουν κάθε βράδυ μικρές νυχτερίδες…
Δεν μπορώ να ξέρω την αντίδραση των χελιδονιών…
Οι μικρές νυχτερίδες δεν φεύγουν με τίποτα πάντως…
Κάθε που νυχτώνει τις βλέπω που πλαγιάζει η μια πάνω στην άλλη…
Εντάξει, έχω αδυναμία στα χελιδόνια, αλλά πρέπει
κάπου να κοιμηθούν και αυτές…
Δύσκολο! Τα χελιδόνια έχουν πάντα ένα έντονο Φόβο για τα μικρά τους…
Και όσο σκέφτομαι ότι θα έρθουν από τόσο μακριά…
Όχι δεν υπάρχει περίπτωση να δεχτούν κάτι τέτοιο τα χελιδόνια…
Τα βλέπω να έρχονται ένα μεσημέρι, να χαλάνε τη φωλιά τους κλαίγοντας,
να με κοιτάζουν με παράπονο απ’ το τζάμι, και να φεύγουν…
Δεν θέλει και πολλά να χαλάσει μια Άνοιξη…
Τίποτα άλλο…
Λένε πως τον είδαν να φεύγει,
αλλά δεν ήταν σίγουροι πως ήταν αυτός.
Ακόμα και αυτοί που τον ήξεραν καλά, δεν ήταν
και τόσο σίγουροι αν ήταν αυτός ή απλά ένα χελιδόνι…
Πετούσε πάντως!
Για αυτό ήταν σίγουροι…
Πετούσε. Μόνο αυτό. Τίποτα άλλο.
Μετά έκλεισαν τα παράθυρα να προστατεύσουν τη μοναξιά τους…
Και πάλι του χρόνου στις έξι…
Μικρέ, μη τους πιστεύεις όλους αυτούς που «κλαίνε» για σένα…
Ξέρω πολλούς που θα σε σκότωναν…
Ξέρω πολλούς που υπακούνε σε διαταγές
και όχι μόνο της υπηρεσίας τους…
Αν ήσουν γάτος ή σκύλος θα πέθαινες ακόμα πιο νωρίς
και δεν θα σε έκλαιγε κανείς…
Ούτε μια φωτογραφία σου, ούτε ένα λουλούδι πουθενά…
Μικρέ, ξέρω πολλούς που θα σου έριχναν μια σφαίρα,
μια απόλυση απ’ τη δουλειά,
μια αποβολή απ’ το σχολείο…
Οι περισσότεροι εκτελούνε διαταγές…
Καμιά φορά εκτελούν και χωρίς αυτές…
Για αυτό σου λέω, μην τους πιστεύεις…
Μην πιστεύεις όλα τα κλάματα και όλες τις διαμαρτυρίες…
Ούτε θα πέσει το σύστημα επειδή σκοτώθηκες εσύ…
Τώρα είσαι πιο σοφός και ξέρω πως θα καταλάβεις…
Ρώτα και τον Μιχάλη…
Ρώτα αν θες και τον Σωτήρη και όλους τους παλιούς
που πέθαναν στο δρόμο…
…και αυτούς κάποιοι τότε τους έκλαψαν
και ας έχουν τώρα τις καλύτερες θέσεις…
Θα τα πούμε και πάλι του χρόνου στις έξι Αλέξη…
Καμιά φορά οι στίχοι είναι προφητικοί και για μας τους ίδιους…
Κάνουν και τα τραγούδια τα δικά τους παιγνίδια…
Έτσι, όπως οι καρδιές…
Τα τραγούδια είναι καρδιές!!!
Πολλές φορές μάς δίνουν ενέργεια, ζωή…
μα καμιά φορά μάς δείχνουν την έξοδο…
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ …
Στο δρόμο για την εκκλησία είδαν τον Χριστό
και δεν του είπαν ούτε καλημέρα…
Και όμως, μερικά λεπτά μετά προσεύχονταν στο όνομά του…
Στο δρόμο για το κόμμα πέρασε ο Che από μπροστά τους
και δεν του είπαν ένα Γεια!!!
Και όμως, σε λίγα λεπτά της ώρας κρατούσανε σημαίες με τη μορφή του απάνω…
Κανένας δεν σταμάτησε το αμάξι του σε οτοστόπ του Σιδηρόπουλου
και του Άσιμου τού πέταξε λάσπες ο τροχός…
Kαι όμως, μέσα στα αυτοκίνητά τους
άκουγαν τον Μπαγάσα και τον Mπάμπη τον Φλου
χαχανίζοντας ηλίθια…
Το τέλος του ήρθε με σπασμένο πόδι…
Όσο ζούσε, όλες οι αγάπες και όλες οι χαρές του
με το παραμικρό γλιστρούσαν…
γλιστρούσαν και έπεφταν…
Άδικα…
Θα έρθεις με όλα τα καπέλα σου;
Τα καπέλα σου όλα είναι τρύπια…
Θα έρθεις με όλες τις ομπρέλες σου;
Μια κόκκινη που σου χάρισα την έχασες…
Τέλος πάντων άδικα κουράζεσαι…
Άδικα οργανώνεσαι…
Άδικα θα τρέξεις…
Άδικα θα έρθεις στην ώρα σου…
Αυτό το κλαψούρισμα δεν θα το πω βροχή…
Εγώ άλλα πράγματα περίμενα…
Ποτάμια να ξεχειλίζουν ήθελα να δω
και γέφυρες να τρέμουν…
Η πίστη και ο έρωτας είναι μια προσωπική υπόθεση
Όταν η πίστη γίνεται καθεστώς
είναι κάτι εντελώς άσχημο
Ευτυχώς που ο έρωτας γίνεται τραγούδι…
Η άνοιξη είναι κουρέλι στο δρόμο του πολέμου
Εκεί που η καληνύχτα δεν είναι η τελευταία λέξη της νύχτας
και τα βράχια δεν ακούνε πια την γκρίνια της θάλασσας…
Ό,τι έμεινε πια στον κόσμο είναι και το τελευταίο…
Όχι δεν θα πεθάνω!
Εκτός αν έρθει ο τάφος να με βρει…
Δεν είναι αυτό που περιμέναμε ποιητή…
Οι μέρες πια είναι σκοτεινές γεμάτες πόνο…
Δεν είναι οι λέξεις σου που φταίνε ποιητή
ούτε τα όνειρα της νύχτας και της μέρας…
Δεν είναι αυτό που περιμέναμε ποιητή
πως κάποτε θα ψάχναμε τροφή απ τα σκουπίδια…
Δεν είναι τα λόγια σου που φταίνε ποιητή
αλλά για τα στομάχια μας δεν φτάνουν ούτε μέρα…
Στους δρόμους υπάρχει μονάχα η χαρά για μίσος και σημαίες
Δεν έχει φως… μονάχα αυτό που βγάζει ένας κρότος
Δεν είναι στο γέλιο ούτε στο κλάμα που πιστεύουν ποιητή
Είναι οι λίγοι που έγιναν πολλοί και κάνουν ότι θέλουν…
Η νύχτα σηκώνει το χέρι…
Η νύχτα σηκώνει το χέρι…
τα στόματα κλείνουν ξανά
κανένα ελεύθερο δεν φυσάει αγέρι
τα παντζούρια μας ‘κλεισαν και αυτά
Στο δρόμο κανείς δεν κοιτάζει
τον άλλο στα μάτια πουθενά…
ούτε ρωτάει κανείς αν είσαι καλά
εικόνες γνωστές απ’ τα παλιά…
Η νύχτα σηκώνει το χέρι…
κανείς δεν θυμάται πώς φτάσαμε εδώ
οι λέξεις που ήμασταν ταίρι
είναι το λίγο που έμεινε φως
Χιλιάδες κεφάλια κουβαλάνε τομάρια
στο δρόμο, στη στάση, στη δουλειά…
ο ένας το φταίξιμο ρίχνει στον άλλο
τις ώρες που στέκουν παντού σε ουρά
Η νύχτα σηκώνει το χέρι…
μια σβάστικα με βλέπει από ψηλά…
όταν κάνω να φύγω μου πετάει μαχαίρι
και όταν μείνω μου πετάει φωτιά…
Φιλαράκο περνάς καλά!
Περνάς καλά εδώ και αυτό το βλέπουμε όλοι…
Ένα πράγμα μόνο θα σου πω!
Το πιο σημαντικό για μένα είναι
να μη ξεχνάς την Ιστορία για χάρη της παρέας.
Μόνο αυτό και τίποτα άλλο…
Τουλάχιστον αυτό και τίποτα άλλο…
Τα λόγια τα δικά σου…
Μην κάνεις έτσι…
πάντα θα υπάρχει ένας λόγος για να γελάσεις
και δυο για να κλάψεις…
Μην ακούς τι λένε…
πάντα κάποιος θα λέει κάτι άσχημο
και πάντα κάποιος θα λέει κάτι ωραίο
Πάντα κάποιος θα είναι έτοιμος
να σκοτωθεί και κάποιος για να γλυτώσει…
Μην ακούς τίποτα…
Τα λόγια τα δικά σου είναι ο δρόμος μας!
Μόνο εμείς ξέρουμε τι είσαι
και τι έκανες τόσους αιώνες…
Την πλησίασε ένα βράδυ…
Ήταν πολύ ανήσυχη…
Μην ανησυχείς κυρία μου δεν είναι το σπίτι σου που τρίζει
είναι η γη ολόκληρη που τρίζει…
«Αγανακτισμένος»
Περνούσε μπροστά από ξυλοδαρμούς…
κοιτούσε απλά και συνέχιζε το δρόμο του
Περνούσε μπροστά από απεργούς…
κοιτούσε απλά και συνέχιζε το δρόμο του
Περνούσε μπροστά από συσσίτια με παιδιά που πεινάνε…
κοιτούσε απλά και συνέχιζε το δρόμο του
Είχε παιδιά είχε και καλή δουλειά
όνομα πρώτο και μεγάλο στην εταιρία…
Τι φρίκη είναι αυτή που συναντώ κάθε πρωί,
ψιθύρισε στη γραμματέα του…
Κάποιος πρέπει να βάλει τάξη σε αυτή τη χώρα.
Πολύ βρωμιά ρε παιδί μου…
Κάθε πρωί έκανε την ίδια διαδρομή
Κάθε πρωί έβλεπε το ίδιο θέαμα στο δρόμο
Κάθε πρωί έλεγε τις ίδιες κουβέντες στη γραμματέα του
Την ίδια φασιστική μουρμούρα…
Πίνοντας και καπνίζοντας…
Δεν μου αρέσει το νησί με τις μύγες και τους μισούς ανθρώπους. Θέλω να ξεχαστώ εδώ.
Με μερικούς φίλους και το κορίτσι με τη σκούπα…
Αράξαμε σε ένα κήπο και παριστάναμε τους κουρασμένους…
Ή μήπως όχι Σύντροφοι; Εμπρός για το δικαίωμα στην τεμπελιά!
Ο Πωλ Λαφάργκ ας γίνει η σημαία μας.
Αυτή είναι επανάσταση… αυτό είναι το ποτάμι…
Ένα ποτάμι δεν χρειάζεται και πολλά να είναι ποτάμι. Αρκεί που ρέει ελεύθερα…
Ας μη το βρωμίζουμε. Η ζωή όμως είναι βρώμικη . Γι’ αυτό και δεν προχωρά…
Η ζωή είναι γεμάτη από σπουδαίους κλέφτες και κυριλέ κομπιναδόρους. Μεγάλους, μικρούς, μικρομεσαίους.
Οι περισσότεροι άνθρωποι ίσως να μη καταλάβουν ποτέ ποιοί προκαλούν τη δυστυχία.
Πολλές φορές παίρνουν και αυτοί μέρος.
Έχουν βρωμίσει και αυτοί το ποτάμι…
Ποιός θα πάει να φέρει μπύρες; Ο ένας κοίταζε τον άλλο.
Παιδιά να μη γυρίσουμε πίσω. Να βγάλουμε την υπόλοιπη ζωή μας εδώ.
Σε ένα πάρκο, σε ένα παγκάκι, σε ένα δέντρο. Πάντως να μη φύγουμε από δω.
Φίλε, στρίψε μου ένα τσιγάρο…
Θα θελα πολύ να σας πω για κάτι που είδα χθες μπροστά από ένα τεράστιο
κάδο σκουπιδιών. Μπροστά από ένα τεράστιο κτήριο ιστορικό, μπροστά από το μεγάλο ποτάμι,
μέσα σε μια μεγάλη μάζα περαστικών. Αλλά και για τα χρόνια που φεύγουν.
Τα πέντε, τα δέκα, τα δεκαπέντε. Για όλα…
Για τα βιβλία που διάβασα, για τα τσιγάρα που άναψα, για τα τραίνα που περίμενα,
για τα ποιήματα που με χάιδεψαν, για τις ερωτήσεις που απάντησα,
για τα μάτια που είδα να κλαίνε…
Φίλε, πιάσε μια μπύρα!
Είναι όμως τόσα πολλά και φοβάμαι πως δεν θα αντέξω να τα πω όλα.
Συγνώμη πάντως, ίσως μια άλλη φορά…
Πήρα τηλέφωνο στην Αθήνα ένα φίλο. Ήταν έτοιμος για ακόμη μια συναυλία.
Φίλε, πολλοί καταλαβαίνουν αυτά που καταλαβαίνουμε εμείς με μια μέρα τουλάχιστο καθυστέρηση
στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη βέβαια ποτέ.
Είναι φοβερό! Αλλά ρε φίλε η ζωή τρέχει, η κάθε μέρα είναι πολύτιμη, και ενώ εμείς προχωράμε και πάμε σε άλλα καινούργια πράγματα, αυτοί τρέχουν να φτάσουν αυτό που εμείς λέμε πια παρελθόν. Είναι τρομερό!
Ξέρω πως αν ζούσε ένας φίλος θα συμφωνούσε με μια τέτοια εκτίμηση,
θα είχε σίγουρα την ίδια θεωρία με μας.
Είμαι σίγουρος για αυτό!
Πήρα μια ανάσα και κοίταξα μπροστά, αλλά το βλέμμα μου σκόνταψε σε μια γάτα που με πλησίαζε.
Ωραίες που είναι οι γάτες…
Αυτές δεν καταλαβαίνουν τι είναι χρόνος. Τα ζώα δεν ξέρουν πως κάποτε θα πεθάνουν.
Και όμως δεν αποθηκεύουν τίποτα.
Οι άνθρωποι το μόνο πράγμα που κάνουν είναι αυτό. Αποθηκεύουν! Και ας ξέρουν πως μια μέρα θα πεθάνουν. Μεγάλο θέμα. Μεγάλη αρρώστια. Οι γάτες λοιπόν δεν ξέρουν από χρόνους και τέτοια. Αυτές θέλουν μονάχα τροφή και αγάπη. Ψάχνουν μονάχα για το επόμενο γεύμα και κάποιον που να τις σέβεται και να τις χαϊδεύει. Τίποτα άλλο!
ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΡΟΦΗ ΜΟΝΟ! Οι άνθρωποι όμως τα θέλουν όλα.
Όλες τις τροφές και όλες τις αγάπες.
Τις τροφές ξέρουν τι να τις κάνουν, αλλά τις αγάπες δεν ξέρουν. Όμως τις θέλουν.
Με αγριότητα και απληστία και τις δυο!
Ένα νιάου από την γάτα ανέβηκε μέχρι τα αυτιά μου.
Με αυτό κατάλαβα πως συμφωνούσε απόλυτα μαζί μου…
Δεν τρέχει τίποτα…
Είναι άνετος, είναι άνετη, και όλα καλά…
κανένα πρόβλημα, κανένας στεναγμός,
καμιά μοναξιά…
Τίποτα ποτέ… καμιά ανησυχία…
Με την καριέρα τους και τα παιδιά τους
Με την καριέρα τους και τα δικά τους
Μικροαστοί και σίγουροι για τη ζωή τους
Εύθυμα ταξιδάκια εντός και εκτός
Δεν τρέχει τίποτα…
Μόνο την οικογένειά τους κοιτάνε
Οι φίλοι τους όμοιοι με αυτούς
και οι συγγενείς το ίδιο μοντέλο όλοι.
Δεν υποψιάζονται το παραμικρό
Δεν τους λέει τίποτα ο αγώνας
των άλλων για επιβίωση
Δεν τους αφορά καμιά εκμετάλλευση
Δεν τους καίγεται καρφί για τα άλλα παιδιά…
δεν τους νοιάζει για τα άλλα ζώα…
Μόνο για τα δικά τους παιδιά τούς νοιάζει…
μόνο για τα δικά τους ζώα τούς νοιάζει
Η ζωή τους είναι έτσι φτιαγμένη και έτσι τη συντηρούν
Η ζωή τους τα καινούργια τους αμάξια
Η ζωή τους τα ωραία εξοχικά
Η ζωή τους ένα μεγάλο πάρτι
και η συνείδησή τους ένα νεκροταφείο…
Άλλη μια μέρα…
Μας ενοχλεί που ξημερώνει έτσι…
Πάλι θα μας στοιχίσει η μέρα.
Μεγάλο χρέος μάς φορτώνει η κάθε μέρα…
Ένας αναστεναγμός μετά από κάθε τραγούδι
και ύστερα άλλο ένα τραγούδι
και άλλος ένας αναστεναγμός λύπης, χαράς, ανακούφισης
Μας ενοχλεί που ξημερώνει έτσι…
Μπορούσε να ξημερώσει και καλύτερα.
Ο καθρέφτης που κοιτάζω ξέρει
πιο πολλά από μένα για μένα.
Εγώ σε κάνω να υπάρχεις καθρέφτη ή εσύ εμένα;
Σκέψου και μέχρι αύριο το πρωί να μου πεις.
Νομίζω καθρέφτη πως ο ένας υπάρχει για τον άλλο…
Αν ένα πρωί δεν έρθω μπροστά σου
θα καταλάβεις έτσι
Σήματα✐Doors
ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΜΙΑ ΡΩΣΙΚΗ ΡΟΥΛΕΤΑ
ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΑΝ Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΘΑ ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΚΛΙΚ Ή ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ…
Από όλα τα λουλούδια προτιμώ τα αγριολούλουδα…
TA ΖΩΑ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΟΤΙ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ…
ΛΟΓΙΚΑ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΑΠΟΘΗΚΕΥΟΥΝ…
ΕΙΔΑΤΕ ΠΟΤΕ ΚΑΠΟΙΟ ΖΩΟ ΝΑ ΑΠΟΘΗΚΕΥΕΙ;
ΑΥΤΗ Η ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
ΚΑΙ ΑΣ ΞΕΡΟΥΝ ΟΤΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ…
Οι μόνοι βασιλιάδες που συμπαθώ είναι τα λιοντάρια!
Τα λιοντάρια και ο Έλβις…
Κάποια ζώα μοιάζουν με ανθρώπους…
Και κάποιοι ξένοι με τους ντόπιους…
Μη γυρίζεις ποτέ την πλάτη σε μια όμορφη λέξη
Έτσι σκοτώνεις μια πρόταση…
ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΘΑ ΕΧΕΙ ΣΠΙΤΙ…
Η ΨΕΥΤΙΑ ΕΧΕΙ ΠΑΛΑΤΙ!!!
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΣΕ ΠΟΥΛΑΝΕ ΛΕΝΕ ΠΡΩΤΟΙ ”ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ”
ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΣΕ ΑΓΑΠΑΝΕ ΛΕΝΕ ΠΡΩΤΟΙ ΚΑΛΗΜΕΡΑ…
ΝΑΙ…ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΟΘΑΛΑΜΟΣ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ…ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ…
ΑΥΤΟΣ / ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΛΑΘΗ
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΗ.
ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ / H ΙΔΙΑ ΕΝΑ ΛΑΘΟΣ…
Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΠΟΝΤΑΡΕΙ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΛΥΠΕΣ ΑΛΛΑ
ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΑΣ…
Τα τραγούδια είναι πιο καλά απ τις κουβέντες
όταν τα τραγούδια βέβαια είναι ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ…
Αυτοί που δεν ”τρώνε” τα μούτρα τους είναι αυτοί που δεν έχουν μούτρα για να προσφέρουν κάτι. Όλα τα μετράνε αλλιώς…
Τι μίζερο πράγμα να αγαπάς μόνο τα ζώα σου…
Τι μίζερο πράγμα να αγαπάς μόνο τα παιδιά σου…
Ο ΕΡΩΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΕΝΑ ΧΕΡΙ ΣΕ ΚΤΥΠΑ
ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΑΛΛΟ ΣΟΥ ΔΙΝΕΙ ΓΑΖΕΣ…
Ξυπνήστε!!! Τώρα που τα πυροβόλα ροχαλίζουν…
Το διαδίκτυο είναι μια άσχημη πόλη…
Ποίηση!!! Αυτή η απευθείας γραμμή με τη μαγεία…
Δεν είναι δυνατό τόσοι πολλοί άνθρωποι να αναπαράγουν το ίδιο
ψέμα και την ίδια ακριβώς στιγμή!
Ο καναπές είναι το πρώτο φέρετρο!
Ό,τι και να ρίξεις στη νύχτα θα είναι φως… Ρίξτε ότι μπορείτε!
Ο πλανήτης είναι ακατάλληλος πια για ζωή…
Ιδιαίτερα για τα ζώα… οι άνθρωποι έτσι και αλλιώς
είναι αναίσθητοι…
Αυτός που αγαπά μόνο το δικό του ζώο
δεν είναι ζωόφιλος!
Είναι κάτι άλλο…
Για όλα τα ζώα και ιδιαίτερα για τα αδέσποτα
είναι που κρίνεται η αγάπη σου για τα ζώα…
Α εσύ είσαι;;;
Εγώ νόμιζα πως σκόνταψα πάνω στη σκιά μου!!!
Το κράτος δεν προστατεύει τα ζωάκια…
Το κράτος προστατεύει μόνο τα κτήνη…
Τι να περιμένει κανείς από ένα κτήνος…
Οι άνθρωποι πιστεύουν τα ψέματα σαν να τρώνε το καλύτερο φαγητό
ΕΙΝΑΙ ΧΑΣΙΜΟ ΧΡΟΝΟΥ ΝΑ ΜΙΛΩ ΜΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
ΕΚΤΟΣ ΑΝ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΜΟΥ ΠΟΥΝE ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ…
ΚΡΑΤΟΣ!!! ΕΝΑ ΟΚΝΗΡΟ ΤΕΡΑΣ ΠΟΥ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΕΙ…
Ο βρώμικος άνθρωπος δεν θα σκουπιστεί ποτέ πάνω σε λερωμένο ρούχο…
Πάνω σε καθαρό θα ψάξει για να σκουπιστεί…
Να μη γίνει ο καθαρός άνθρωπος ρούχο για τον βρώμικο…
Αν αγαπάς τα ζώα ξέχνα το κρέας…
Αν αγαπάς τα παιδιά ξέχνα τις σημαίες…
Όχι Τιγρούλα δεν θα κλάψω!
Η ομορφιά μια μέρα θα θριαμβεύσει
και θα ‘σαι η σημαία…