Apr
Για την ιστορία της ελληνικής ροκ θα σας μιλήσουμε σε μία μοναδική συναυλία των Malum Vitae στο 24grammata Open Festival 5 Απριλιου 2013 ώρα 21:30. Σας περιμένουμε όλους.
Θέατρο Διθύραμβος, Μαρούσι (Λητούς 6, πλατεία Αγίας Λαύρας, πλησίον ΗΣΑΠ, τέλος Μητροπόλεως, πρώτη παράλληλος της Κηφισίας). ΧΑΡΤΗΣ, φωτο κλικ εδώ
προσφέρουμε απεριόριστη κατανάλωση μπίρας και χυμών φρούτων
Εκτος των άλλων θα ακουστούν τραγούδια των Socrates: starvation, Poll: γέρος, Πουλικάκος: σκόνη, πέτρες λασπη, Παπακωνσταντίνου: φοβάμαι, Τρύπες: Αμνησία, Ξύλινα σπαθιά: ζεστός αέρας, Μουσικές ταξιαρχίες: το παιδί του σωλήνα, Σιδηρόπουλος: πες μου αν θέλεις κάτι, Πελόμα Μποκιού: γαρύφαλε, Σαββόπουλος: Δημοσθένους λέξις και πολλά άλλα
για πληροφορίες κλικ εδώ και εδώ
Σε ό,τι αφορά την ιστορία της Rock μουσικής και των άκρων της, ως ακροατές οι περισσότεροι πάντα φέρνουμε στο μυαλό μας(ή στα λόγια μας γύρω από ένα βινύλιο έχοντας παρέα λίγο ποτό και ενθουσιασμό) ονόματα εισαγόμενων καλλιτεχνών. Εξάλλου ένα χαρακτηριστικό του Δυτικού Πολιτισμού υπήρξε ανέκαθεν η υπερβολή, η υπερέκθεση. Η κατασκευή μύθων, και η αλήθεια είναι οτι και στην Ελλάδα ζούμε συζητώντας συχνά για μύθους ή αναπαράγοντας πολλούς από αυτούς. Ταυτόχρονα στη χώρα μας ακόμη και σήμερα υπάρχουν ελάχιστα έντυπα που να ασχολούνται με τη μουσική, όχι ως εμπορικό ιδίωμα αλλά ως Τέχνη. Στο εξωτερικό, κυρίως σε ΗΠΑ και Βρετανία, κριτικοί, δημοσιογράφοι αλλά και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες φροντίζουν πάντα να συντηρούν την ιστορία της μουσικής. Τους πιο μεγάλους παίχτες, τα κουτσομπολιά πίσω από τις περσόνες, τη μουσική ως μέθοδο. Στο κάτω κάτω παραμένει μέχρι και σήμερα το πιο προσοδοφόρο σκέλος της μουσικής βιομηχανίας. Αντίθετα στην Ελλάδα αρκετοί είναι αυτοί που φροντίζουν να συντηρούν ακριβώς αντίθετους μύθους σχετικά με τη ροκ μουσική και τις σκηνές που άνθισαν και ανθίζουν ακόμη εντός και εκτός συνόρων.
Πόσοι γνωρίζουν άραγε πως οι Aphrodite’s Child έχουν πουλήσει πάνω απο 20.000.000 δίσκους;
Πόσοι, εκτός από τους καθαρούς οπαδούς, γνωρίζουν πως ο Ozzy Osbourne έχει για κιθαρίστα του τον Gus G. απο τους Firewind των οποίων τα άλμπουμ σκαρφαλώνουν στα charts Ευρωπαικών χωρών; Οι μόνοι καλλιτέχνες αυτή τη στιγμή που κάνουν καριέρα στο εξωτερικό(και όταν λέμε καριέρα δεν εννοούμε τους ομογενείς σε κάποιο κλάμπ της Αυστραλίας) είναι σχήματα της εγχώριας ροκ και Μέταλ μουσικής, σχήματα όπως οι NIGHTFALL, οι PLANET OF ZEUS, οι SEPTIC FLESH, οι FILM. Ραδιόφωνο και Τύπος (με ελάχιστες εξαιρέσεις) αγνοούν επειδικτικά αυτή την συγγυρία όπως άλλωστε γινόταν και μέχρι σήμερα για δικούς μας Κλασσικούς καλλιτέχνες.
Υπήρχαν άνθρωποι που καθόρισαν και καθορίζουν μουσικά δρώμενα στην Ελλάδα και η δράση τους εκτείνεται πέραν των μύθων που φτιάχτηκαν για αυτούς.
Ο Γιάννης Σπάθας και ο Δρόλαπας παραμένουν δύο απο τους καλύτερους κιθαρίστες σε Ευρωπαϊκό επίπεδο ενώ ο Τζίμης Πανούσης δεν ηταν ποτέ μόνο μια ακραία φιγούρα που φιγουράριζε για τα καυστικά του σχόλια. Είναι μία απο τις καλύτερες φωνές που υπάρχουν εδώ με απόδειξη και το τελευταίο δίσκο του.
Επίσης θα πρέπει κάποια στιγμή να αποκεντρωθούμε απο την αυτοκαταστροφική περσόνα που όλοι ξέρουν πως ήταν ο Άσιμος και να κοιτάξουμε αυστηρά τις δημιουργίες του όπως «η Μπαταρία» ή το «αγαπάω και αδιαφορώ» ως κάποια από τα πιο όμορφα και επιδραστικά κομμάτια, με ασύλληπτες ενορχηστρώσεις για την εποχή τους.
Ο Π. Σιδηρόπουλος επίσης δεν ήταν ποτέ μόνο μια μορφή των εξαρτήσεων αλλά ένας καλλιτέχνης που τραγούδησε Ελληνικά το ροκ χωρίς να του αφαιρέσει την οικουμενικότητα του, περνώντας μάλιστα απο σχήματα του Γιάννη Μαρκόπουλου και συνεργασίες με τον Θανάση Πολυκανδριώτη, έχοντας ταυτόχρονα κάποιους απο τους καλύτερους ελληνικούς στίχους που έχουν γραφτεί και λογοκριθεί.
Στη μικρή Ελλάδα των περασμένων δεκαετιών υπήρχαν πολλοί που στροβιλίζονταν μέσα στο καινούργιο και που αργότερα έκαναν καριέρα κουβαλώντας αυτές τις επιρροές.
Απο τους Χάρη και Πάνο Κατσιμίχα μέχρι και τον Τέρενς Κουίκ(!) το Ροκ στην Ελλάδα έχει τη δική του πορεία, τις δικές του underground διηγήσεις που φτιάχνουν ένα νοσταλγικό μουσικό καμβά!
Ευτυχώς σταδιακά υπάρχει αποκατάσταση. Οι Socrates πριν χρόνια είχαν γεμίσει το Λυκαβηττό, ο Αγγελάκας παραμένει ακόμη ενεργός και ροκ, ενώ τα σημάδια του «Μπάλλου» ακούγονται μέσα στα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Μέσα απο το αφιέρωμα του 24grammata Open Festival θα έχουμε την ευκαιρία να αποδώσουμε κι εμείς ένα μικρό φόρο τιμής στη σκηνή που επέδρασε μέχρι σήμερα, ακούγοντας ιστορίες, ακούγοντας νότες που είναι τόσο κλασσικές που επιτρέπουν μέχρι και σήμερα να πειραματιστείς πάνω τους!