Στη μνήμη της ωραίας Κάλλας

24grammata.com/ μουσική

ΝΕΚΡΟΙ ΜΥΘΟΙ
Στη μνήμη της ωραίας Κάλλας

γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Η Μαρία βρέθηκε νεκρή στο προάστιο του Παρισιού. Ήταν η αρχή του μεγάλου, γαλλικού φθινοπώρου όταν η Μαρία κατέληξε. Έπειτα το σώμα της χύθηκε μες στο Αιγαίο, πάνω στα νησιά, μες στ ΄ωραίο, πελασγικό φως. Θα μιλούν στους αιώνες για την Μαρία. Καθώς συλλαμβάνει τις πιο υψηλές συχνότητες, η Μαρία ένας μύθος και μια ιδέα, μήτρα της τέχνης της η Αθηναία Μαρία των υψίσυχνων ρευμάτων. Ένα κορίτσι καρυάτιδα, μία από εκείνες τις συμπαγείς δομές που συγκρατούν το αβάσταχτο περιστύλιο της στοάς και επαληθεύουν την καταγωγή των θεών. Μια κάθετη τομή στη μουσική δημιουργία η Μαρία, το μεταφυσικό κορίτσι των Αθηνών, μια Μήδεια στους δρόμους της Όστρια. Τώρα στέκει σαν αίσθημα ανάμεσα στους κίονες των ναών, εστία των βωμών και του ελληνισμού. Μ΄ένα φόρεμα αμπίρ από φυσικό μετάξι, με τρέσα και χρυσή, μεταλλική κλωστή κάτω από το στήθος, με τις μεγάλες, επίχρυσες πόρπες των ώμων της η ωραία Μαρία κατατάσσεται μες στην ακριβή σειρά των συμβόλων και της μνήμης. Ωραία και λαϊκή, η Μαρία προφέρει μες στους αιώνες τη γλώσσα του Αιγαίου και άλλα μυστικά. Θα μεταμορφώνεται η Μαρία και όλο θα αναλαμβάνει τα πρόσωπα των μύθων, επαληθεύοντας τα αρχετυπικά πρότυπα της ανθρώπινης συνείδησης.
Η Μαρία είναι η Μήδεια, η αιθέρια μαντάμ Μπατερφλάι, η λυπημένη Ιζόλδη, η παραστρατημένη όπως την περιέγραψε ο Αλέξανδρος Δουμάς. Οι αγαπημένες εξαρθρώσεις της φωνής της, τα παλιά θεμέλια της τέχνης που θα μετατοπιστούν για πάντα και η πίκρα του έρωτα και της ζωής στ΄ακραία, ινδοευρωπαϊκά της μάτια. Η παραστρατημένη νεαρή του Δουμά συγκροτεί στο πρόσωπο της Μαρίας μια άλλη εκδοχή του μύθου.
Απόψε η Μαρία προσφέρει  στους καλεσμένους της οικίας Παπαλεονάρδου μια πρόχειρη ρεαλιστικοποίηση του μύθου. Γερασμένη και κομψή, σαν κάθε Αφροδίτη, η Μαρία που εγκαταλείπεται μες στον παρισινό χειμώνα. Και το κρύο που φθάνει στην καρδιά της Μαρίας. Για την αγάπη της που ξεψύχησε οριστικά, για τον φιλόδοξο εραστή που την εγκαταλείπει γυρεύοντας τη σημασία μιας άλλης ζωής, για όλα τούτα και τ΄άλλα της φύσης και του είδους της η γερασμένη Μαρία των τιμών, η πρώτη των θεάτρων υποδύεται απόψε τον εαυτό της. Μόνη στους διαδρόμους του πατρικού διαμερίσματος η Μαρία θυμάται τον Αριστοτέλη και την εγκατάλειψη, το θάνατο θυμάται που την βρίσκει μ΄όλη την πίκρα της πονεμένης καρδιάς της. Γελώντας ειρωνικά, τρεμάμενη, με τη φυσική θεατρικότητά της η Μαρία μια εικόνα στους βυθούς. Το νεκρό βρέφος στα χέρια της και τ΄αδειανά της μάτια. Σαν των αγαλμάτων, σαν των γυναικών.
Έπειτα στάθηκε στο μέσον του δωματίου. Ήταν ολόκληρη μια χαράδρα, περνούσαν γύρω της τα πουλιά της νύχτας και άλλα μέσα της γεννούσαν κορυφές. Σπασμένα επεισόδια ο βίος της Μαρίας, κοντύτερα πάντα στο Θεό και το θάνατο η γηραιά Μαρία, ένοικος μοναδική της οικίας στην οδό Πατησίων. Οι διαβάτες δεν θα γνωρίσουν ποτέ το δράμα και την πίκρα της, έτσι όπως περνούν μέτριοι και ανέραστοι.Τη συντριβή της Μαρίας που έχασε την αγάπη πια κανείς δεν θυμάται. Έτσι και εκείνη υποδύεται μόνη, με τους νεκρούς της φίλους μια άλλη εκδοχή της παραστρατημένης έχοντας χάσει οριστικά τη φωνή της μες στους ανέμους και τις θύελλες. Για το συμφέρον, λέει, μονάχα για εκείνο εχάθη οριστικά του έρωτος το φάσμα. Και εκείνη μιμούμενη το δράμα της ζωής, πώς πεθαίνει έτσι σιωπηλή την εποχή των μεγάλων, παρισινών φθινοπώρων. Ή πάλι μες στα χαμηλά φώτα του Τσέζαρε Παβέζε λυπάται και συλλογίζεται. Τον έρωτα, την άνοιξη, το μύθο και το θάνατο.
Ύστερα κρατεί τις καμέλιες, γυρνά σαν οπτασία μες στο οίκημα και είναι τα μάτια της μεγάλα, γυάλινα μαργαριτάρια. Τη φυσούν οι πρώτοι, πρωινοί άνεμοι και έχει πάνω της όλα τα βλέμματα του ήλιου. Σ΄ένα θέατρο γειτονικό παίζεται η όπερα Τραβιάτα. Συμμετέχουν νεαροί ηθοποιοί από σχολές, με την υπερβολική φιλολογία της νιότης. Όμως η Μαρία όλο κλαίει γιατί ήταν ο έρωτάς της φάντασμα και διάψευση. Και τα χέρια της που ήταν κλωνιά τώρα γερνούν σφιγμένα, αμμολίθινα. Αλέξανδρε Δουμά, μες στο μύθο σου, σκοτώθηκε κάποτε μια φωνή, μια αστραπή. Δεν συλλογίστηκες, καθώς φαίνεται ποτέ, πως παραμονεύουν πάντα οι άπειρες εκδοχές του μύθου σου.