Στο Μπλε, Των Άχρωμων Στιγμών Μας.

24grammata.com/ Λόγος

γράφει ο Μανώλης Δημελλάς

Μυθικά φώτα αγγίζουν ξανά τα χέρια μας, ακτίνες βαφτισμένες στο μπλε είναι που παλεύουν απόψε με θεόρατες σκιές, για μια βραδιά,
για μια στιγμή, νικούν τα δικά της ακόντια, νικά του φεγγαριού
το δόρυ, που ξετρυπά την θάλασσα και φτάνει μέχρι τις Κίνας το κόκκινο, το λαμπερό ξημέρωμα.
Στην πόλη τριγυρνούν μισόγυμνα αρπακτικά, κόσμος κρυμμένος στην σκιά της νύχτας, μέσα στην παραζάλη των χυμών της, ξεδιάντροπα χαρίζει τα κορμιά του, σκαλίζοντας σκουπίδια μπροστά στα νόθα, τα νωθρά σχεδόν κλειστά μάτια μας.
Μοναχά ταχύτητα μας πρέπει τώρα, να περνάς βιαστικά  και να κοιτάς ευθεία μέσα στην αλλαγή του χρόνου,  δεν είναι τα δικά της δώρα που σεληνιάζουν, ούτε τα κρυφά φιλιά που δεν πρόλαβες να δώσεις, μα να τώρα φαινόμαστε, όλο-μπλέ, ξεπροβάλλουμε στην ράχη της γέφυρας που ενώνει το καλοκαίρι με τον μουντό χειμώνα.
Γέμισαν γαλανό τα χέρια μου, γέμισαν με έναν άλλο κρυφό κόσμο, αλήθεια, πως να αντέξω τις φοβίες σου όταν κοιτάς τον ουρανό και κρύβεσαι, όταν ο χρόνος κάνει παιγνίδι με τα μάτια σου, γυρνά το παρελθόν μπροστά και κάνει το μέλλον να μοιάζει με παλιά ανύποπτη στιγμή.
Ξύπνησε ο άτρωτος Ερμής με δώρα, μια μυρωδιά καμμένων λέξεων, μιαν άλλη εποχή θα κλείναμε στους βράχους την αγάπη, θα παίζαμε σε δωρικούς ρυθμούς τον έρωτα.
Σήμερα βιαστικά κλείνουμε κι αυτό το μαγικό, γαλάζιο βράδυ, προσπερνάμε, λες και έχουμε πολυτέλεια, την άνεση μιας επανάληψης, μιας επιστροφής στα περασμένα φύλλα ξεθωριασμένων ημερολογίων που όμως κι αυτά φορτώνουν της μνήμης τα κατάστιχα.
Όσα φεγγάρια κι αν ανάβαμε θα ψάχναμε σκοτάδια, να παραχώναμε εκείνες τις πληγές που με τα χρόνια ανοίξανε και τα δικά μας δάχτυλα, αφήσαμε λοιπόν το μπλε, το αποψινό το θρύψαλο, πάνω στον ξεχασμένο καλοκαιρινό μας βράχο.
Κρίμα να αφήνουμε το τωρινό γαλάζιο για σκέψεις άχρωμων στιγμών που μπορεί να ‘ρθουν, αλλά να μην μας  τρακάρουν πουθενά, αφού θα απουσιάζουμε.