Τέσσερα Σονέτα του Γιώργου Βέη.

εάν (24grammata.com) Σύγχρονοι Λογοτέχνες/ ποίηση

Υπεύθυνος στήλης: Γιώργος Πρίμπας

Ο Γιώργος Βέης είναι από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες λογοτέχνες με διεθνή αναγνώριση και είναι ιδιαίτερη τιμή για τα 24grammata.com η παραχώρηση των τεσσάρων σονέτων που παρουσιάζονται κατωτέρω και τον ευχαριστούμε θερμά. Πρόκειται για υλικό που γράφτηκε τους τελευταίους μήνες του 2011 και δύναται να θεωρηθεί ως προδημοσίευση  ποιητική συλλογής.

Αναλυτικές εργο-βιο-γραφίες μπορείτε να δείτε στις ηλεκτρονικές σελίδες του του ΒΙΒΛΙΟΝΕΤ:
http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showauthor&personsid=16675 ].   Γιώργος Πρίμπας

 

Πάλι εσύ, το πρώτο βουνό
στη Νατάσα Κεσμέτη

Μου είπαν να σε προσέξω, ναι, είσαι ο Υμηττός
η θέα του παράδοξου, του φαλακρού φευ, ένα
τίποτα στην απεραντοσύνη των τοπίων μου
συντροφικός χωρίς να στο ζητώ, το παιχνιδάκι

που η μητέρα μού εμπιστεύτηκε πολύ νωρίς
στα πρώτα βήματα στο χάος, «εκεί το μέλι μας
εκεί αίμα λαβωμένων τσακαλιών», βουναλάκι
των διαψεύσεων, των λαθών, των ματαιωμένων

σχεδίων για τη θάλασσα για όλους τους έρωτες
που ξεκίνησαν θεοί κι έγιναν βροχή κίτρινη
χωράφια λάσπη όνειρα φαγωμένα στις άκρες

ή μήπως στοίχημα, ανανέωση ορμής είσαι
χαζό όρος, με κάνεις τώρα, κοντά στα εξήντα,
να μαζεύω πάλι πετραδάκια της σοφής τρέλας

 

Η άνω θάλασσα
Στον Κώστα Πανιάρα

Δοκίμασε να μετρήσεις τα κύματα αυτής
της ώρας, θα δεις ότι είναι ακριβώς όσα και
τα ριπίδια του αέρα που σ’ έφεραν εδώ
βέλος νίκης, στα νερά τα θερμά της ανάμνησης ∙

κοίτα, το καράβι ανεβαίνει τώρα ουρανό
ελπίδα κάθετη, δυνατή, μεταμορφώσεων
του χάους σε αρετή, δόξα στέρεη της ύλης
να γίνει το χρώμα ανεξίτηλο στους αιώνες

των άστρων, το γλυπτό όνειρο, το άλφα της ζωής
θάλασσα, ουράνιο τόξο, καμπύλη ερώτων
φώτα που έχουν ήδη ανάψει με κόπο χρυσό

σκίνα, γκορτσιές των Μύλων της Σάμου πέτρες ιερές
κενό λάλον του Κορινθιακού πάντα χρωμάτων
καιρός περιμένει να μας δείξει νέα σοφία.

 

Αρχείο

Παγίδες της μέρας, δικαιωμένοι οι δαίμονες
μες στη βροχή ψάχνουμε με πείσμα το επίθετο
το σύνθημα να βγούμε κι εμείς στον άλλο κόσμο
τον ενδιάμεσο, χωρίς αναβολή, όχι πια

σκουλήκια της ιερής μανίας, μήτε γεφύρια
ματαιοτήτων, μανταρισμένοι, απελεύθεροι
παιδιά που δεν ξεχνάνε τον παράδεισο, το αίμα
επιστροφή και θέλγητρο, γνωστή φωνή που ξέρει:

«όλα ν’ αλλάξουν όνομα και μόνο τ΄ ουρανού να
μείνει το ίδιο» γόητρο αγοριού που δεν κλαίει
καταπάνω του ενιαυτοί, οδοφράγματα πυρ

πολημένα, χειμώνες δέους, ο πανικός να μην
ξυπνήσεις άνθρωπος πλέον, αλλά νηστικό σκυλί
χαμηλά οδός Σταδίου να γαβγίζει το ρόχθο.

 

Μπάλι, στη Σπηλιά του Ελέφαντα

Ένα βέλος ξεχάστηκε στον ουρανό-έρχεσαι;
Στη λίμνη με τους αρχαίους λωτούς φάνηκε ξανά
η έγνοια εκείνη που καταργεί ελπίδες, βλέπω
το φθινόπωρο σιωπηλό ν’  αναρριχάται ήδη

στο χαρτί, εκεί που στέγνωσε χθες η απώλεια  ∙
μήλα των Εσπερίδων μάλλον θα κρύβονται εδώ
στη σκιά της λεμονιάς με κλειστά μάτια τρεις γιόγκι
ρικνές διφθέρες από νοσταλγία του μηδενός

πρώτη φορά εδώ κι είμαστε σαν πάντα κάτοικοι
δροσιάς και μηνυμάτων, μαθητείες των ορίων
οι ιστοί των δέντρων είναι τα ίδια τα μαλλιά μας

πολίτες κι εμείς μιας σκοτοδίνης , άφθονοι όμως
χωρία των επών, από κερί που οι μέλισσες
οι ιερές ανανεώνουν στις βοσκές με σθένος.