Τζων Άσμπερυ.

ΜΙΚΡΕΣ ΔΟΚΙΜΕΣ
Τζων Άσμπερυ. «..για ένα χαμόγελο ή για ένα μπαλόνι.»
Απόλυτα δικαιολογημένος.

γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Αργά τ΄απόγευμα γυρνούν στα πέριξ της οδού Αχιλλέως. Ντυμένες με στρας, μ΄αέρινα, σατέν φορέματα σ΄ηλεκτρικό μπλε χρώμα ή το βαθύ πορφυρό των αμαρτημάτων. Περπατούν αποφασιστικά ώσπου να χαθούν στις γειτονιές της πλατείας Καραϊσκάκη. Πίσω απ΄τα θέατρα, στα βάθη των καφενείων, στις πιο σκοτεινές απ΄τις γωνιές της υπό κατεδάφισης πόλης πουλιούνται φθηνά. Σφίγγουν τα δόντια, περιμένουν τις νύχτες να περάσουν και έτσι, θαμπές μες στο χάραμα πετούν σαν ποιήματα πάνω απ΄τις στέγες των σιδηροδρομικών σταθμών. Την ώρα που μαίνονται τα πρωινά εκείνες γυρνούν στα ημιυπόγεια σπίτια τους και κλαίνε, θεέ μου πόσο κλαίνε, με φωνές σπαραχτικές. Αργότερα τηλεφωνούν στις μητέρες τους δίχως να μιλούν. Θυμούνται τα ωραία παιδικά χρόνια στη Μεγαλόπολη, την Αριδαία, την Θεσσαλονίκη και αλλού. Τις καταδιώκουν παρόμοιοι συλλογισμοί, κατάκοπες πεθαίνουν ως το μεσημέρι, ξυπνώντας απ΄τις ξαφνικές βροχές για τελευταία φορά. Αυτά τα κορίτσια είναι συνήθως πολύ αγνά, μοιάζουν με παιδιά, τα σώματά τους φέρουν σημάδια, όμως εκείνες διανύουν αιωνίως μια πρώιμη εφηβεία και άλλος τρόπος δεν θα υπάρξει για να φυλαχτούν απ΄την τόσο σκληρή τους συνήθεια. Αυτά τα κορίτσια που άλλοι τα είπαν κόκκινα και άλλοι τα φαντάστηκαν να κατοικούν τους έρημους κοιτώνες των λιμανιών θα έδιναν τα πάντα για έναν έρωτα αληθινό και για των σωμάτων την τρυφερή συμφωνία.Μετρούν το κέρδος τους, καταστρέφουν οριστικά το μακιγιάζ τους, ποζάροντας εμπρός στους καθρέφτες με στυλ ζωγραφικό και μελαγχολικό πολύ. Ακούνε τις κλασσικές κιθάρες των ωδείων και χορεύουν σπάζοντας όλα τα παράθυρα, όλα τα παράθυρα με τις εφηβικές τους φωνές. Σ΄όλο το σταθμό Λαρίσης κατοικούν τέτοια κορίτσια. Μικρές Αφροδίτες απ΄τις στέπες και την Αίγυπτο και την Λέσβο που διαφέρουν μονάχα στα ολόκληρά τους χέρια. Περπατούν από μοναξιά σε μοναξιά, ανταλάσσουν καρτ ποστάλ με ναυτικούς των ωκεανών που ποτέ δεν θα φανούν στην πόλη τους. Γι΄αυτά τα κορίτσια μίλησαν τόσοι που γοητεύτηκαν απ΄την ακέραια παιδικότητά τους. Μονάχα ένας όμως συνέλαβε την ατμόσφαιρα της ζωής τους, έτσι όπως ξοδεύεται ανάμεσα σε υφαντουργεία παλιά και στρατόπεδα και την παιδική εποχή. Και όταν έγραφε για το ρίσκο τους που κοστίζει ένα χαμόγελο ή ένα μπαλόνι ίσως να θυμόταν τα παιδιά της Σιγκαπούρης που προβάλλουν μέσα απ΄τις ομίχλες και την υγρασία. Ιέρειες μικρές, είπαν, των ανατολικών θρησκειών.
Κάπως έτσι διαψεύδεται η ασάφεια του Άσμπερυ, δικαιολογούνται όλες οι υπερβολές, όλες οι ακρότητες. Καταργούνται προσωρινά και απόλυτα οι περιορισμοί, οι απαγορεύσεις, μ΄έναν τρόπο γοητευτικό και παιδικό μαζί όπως όταν ανακαλύπτεται η διακριτική και διακεκριμένη, είπαν, αθωότητα.