Το γκράφιτι του πολυτεχνείου και η λατρεμένη υποκρισία

Το γκράφιτι του πολυτεχνείου και η λατρεμένη υποκρισία

γραφει ο Μανώλης Δημελλάς

Το ασπρόμαυρο γκράφιτι στην πρυτανεία του πολυτεχνείου έσπασε τα όρια μιας βολικής αχρωματοψίας.

Γωνία Πατησίων και Στουρνάρη, τα ανώνυμα περαστικά μάτια καρφώνονται απότομα στο ιστορικό κτήριο, όμως δεν εντυπωσιάζονται, ούτε και τρομάζουν. Έμαθαν να διαβάζουν τη κατάντια, αναγνωρίζουν συλλογικές και προσωπικές μνήμες μέσα στις βίαιες πινιελιές των δημιουργών του. Τα μηνύματα των τολμηρών ατελών σχεδίων-συμβόλων πολλαπλά και έχουν αποδέκτες μισό-τυφλους και κυρίως βαρήκοους αρμόδιους και αναρμόδιους πολίτες!

Στα ξαφνικά τα μάτια των υπευθύνων άνοιξαν διάπλατα, η μαύρη μπογιά μοιάζει με υγρό ηλεκτροσόκ, ενώ το λευκό γίνεται το πιο αταίριαστο χρώμα της πρωτεύουσας και δίνει ευκαιρία στις πάντοτε πρόθυμες γλώσσες.

Κι όμως περισσότερο από αυτή τη καταστροφή ενοχλεί η υποκρισία. Πολύ πριν τη “μονόχρωμη μουτζούρα” έγχρωμα συνθήματα σκέπαζαν σε απανωτές στρώσεις τους ταλαίπωρους τοίχους του κτηρίου, όπως και ολόκληρης της περιοχής του κέντρου.

Τα ακατάστατα γράμματα των παλιακών συνθημάτων, οι θεόρατες ξεθωριασμένες ζωγραφιές και μια κορεσμένη κομματική πολυχρωμία, λίγες βδομάδες πριν ήταν πολύ λιγότερο ενοχλητική, αφού κανένας δεν διάβαζε, κανένας δεν έδινε σημασία στα τσιτάτα και τα μεγάλα λόγια των ομιλητικών τοίχων, είχαν γίνει θλιβερές συνήθειες.

Η απόφαση ήταν γρήγορη, εργάτες, μαστόρια και εξιδικευμένοι επιστήμονες στρώθηκαν στη δουλειά, με πρωτοπόρες τεχνικές ξεκίνησαν το ξέφτισμα της μονόχρωμης φοβικής μουτζούρας που αποκάλυψε την αδιόρθωτη γύμνια μας.

Η αποκατάσταση της καταστροφής θα πάρει μια-δυο βδομάδες και μετά μπορούμε να ξεκινήσουμε και πάλι από την αρχή, θα πιάσουμε πινέλα και θα ανοίξουμε φρέσκιες ανεξίτηλες μπογιές.

Ξαναρχίζουμε τις ζωγραφιές και τα αγωνιστικά συνθήματα! Μικρές δόσεις μιας ψεύτρας επανάστασης που δεν ενοχλεί κανέναν και δεν θέλει να αλλάξει τίποτα.

Φτάνει να μην είναι ασπρόμαυρα, να μην τρομάζουν τις κάμερες και να μην προκαλούν τους ταλαντούχους πολιτικούς. Και κυρίως η θέα να μην ενοχλεί το σταθερό μουντό-γκρίζο φόντο μιας πόλης άθλιας λακούβας, που δεν υποφέρει, δεν αντέχει τους ανθρώπους της.

Οι μαύροι τοίχοι προσπάθησαν να φωνάξουν, άκουσε κανείς τις κραυγές τους;