Το εθνικό πρόγραμμα του Εθνικού Θεάτρου

Εάν (ένθετο του 24grammata.com)

αποκλειστικά στο 24grammata.com

γράφει η Διονυσία Ντάλιου

Φέτος το Εθνικό Θέατρο αποφάσισε να τιμήσει το όνομά  του και να γίνει πράγματι εθνικό, δηλαδή αναφερόμενο στο Έθνος, το Ελληνικό και  στην δική του πνευματική δημιουργία και πολιτισμό. Αν και το γιατί τα παρελθόντα έτη  δεν συνέβη κάτι  τέτοιο, παρά μόνο σποραδικά, είναι  άξιο  απορίας,   παρόλο που τα πολλά ξένα έργα που παρουσιάστηκαν στο κοινό ήταν αξιόλογα, ο συνειρμός ότι η εξαθλίωση της χώρας  οδήγησε στην απόφαση της παρουσίασης του εθνικού μας ρεπερτορίου, μάλλον θλιβερή είναι. Αν έπρεπε να φτάσουμε ως εδώ για να δούμε έργα ελληνικά, τότε δεν είναι άξιο απορίας που φτάσαμε ως εδώ.
Εν πάση περιπτώσει το Εθνικό  θέατρο φιλοξένησε και  θα φιλοξενήσει μέχρι το τέλος της περιόδου  φέτος, το Παραμύθι Χωρίς ‘Όνομα της αξέχαστης Πηνελόπης Δέλτα, τον Κόκκινο Βράχο  του Γρηγορίου Ξενόπουλου, μια ανάλαφρη και ελαφρώς ‘’πειραγμένη’’ παράσταση από την σκηνοθετική ματιά της Ρούλας Πατεράκη, την Αόρατη Όλγα του Γιάννη Τσίρου και την Αγριάδα της Λένας Κιτσοπούλου, τον μεγάλο περίπατο του Πέτρου, της μοναδικής Αλκης Ζέη, την Αυλή των Θαυμάτων, το  αριστούργημα αυτό της ελληνικής δραματουργίας του Ιάκωβου Καμπανέλλη, την Νίκη, της Λούλας Αναγνωστάκη, την Ερωφίλη του Γεώργιου Χορτάτση, την κωμωδία, Του Κουτρούλη ο γάμος, του  Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή,τις Πατρίδες , των νεότερων Ρέππα-Παπαθανασίου,και τον Γενικό Γραμματέα, του Ηλία Καπετανάκη που θα παρουσιάσουν οι τριτοετείς   φοιτητές του Εθνικού Θεάτρου.

Το τελευταίο έργο που είδαμε ήταν ο Βασιλικός του Παύλου Μάτεσι. Έργο του 1830,  επηρεασμένο από τον Διαφωτισμό  έχει έντονο κοινωνικό προβληματισμό αλλά και θεατρική –καλλιτεχνική δραματουργία. Η κόρη  του  ευγενή Δαρείου Ρονκάλα ερωτεύεται και μένει έγκυος από τον Φιλιππάκη, νέο κατώτερης κοινωνικής τάξης.  Ο βασιλικός έξω από το μπαλκόνι της νέας ,συμβολικά και ουσιαστικά θα πρωταγωνιστήσει στις εκδηλώσεις των ηρώων. Η παλιά φεουδαρχική τάξη συγκρούεται με την νέα αστική  τάξη που ανέρχεται, και τα δικαιώματα αυτοδιάθεσης  του ανθρώπου-που ενσαρκώνονται  κυρίως από τον γιό του Ρονκάλα,  Δραγανίνο  – κυριαρχούν στο ιδεολογικό πλαίσιο του έργου. Παράλληλα,  η ανθρώπινη  υπόσταση ανεξαρτήτως  χώρου και χρόνου  και το γενικότερο  ‘’κλίμα’’  της μοναδικής  Ζακύνθου  με την γοητευτική γλώσσα, την  τοπική ομορφιά, τα ήθη και τα έθιμα, την συνύπαρξη πολλών κοινοτήτων ,και την πολιτιστική ιδιαιτερότητα, αναγράφονται στο έργο.
Είναι μια δραματική κωμωδία,  θα πει ο Σπύρος Ευαγγελάτος που σκηνοθέτησε το έργο,  με χυμώδη ερωτικά μοτίβα και ένα εκπληκτικό χιούμορ, τα οποία πράγματι είδαμε στην σκηνή.
Ας ακολουθήσουμε το Εθνικό θέατρο, να μας περιδιαβαίνει στην  Ελλάδα, μήπως και ανακαλύψουμε λίγο από την χαμένη μας ταυτότητα και το τι είναι αυτό που μας διαφοροποιεί από τους άλλους.

για να δείτε το εβδομαδιαίο πρόγραμμα του Εθνικού Θεάτρου κλικ εδώ