Φιλολογικό Φροντιστήριο”Γιώργος Δαμιανός”

Φιλολογικό Σπουδαστήριο “Γιώργος Δαμιανός”

Με ειδικότητα στο μάθημα της Έκθεσης – Έκφρασης

και όλα τα φιλολογικά μαθήματα

Μαρούσι – Αγία Παρασκευή,

διαδικτυακά μαθήματα με βιντεοσυνδιάσκεψη κλικ εδώ

24grammata.com/  γνώμη

Στις 16 Απριλίου 2013 “έφυγε” από κοντά μας ο Γιάννης Αντωνακέας. Λίγες βδομάδες νωρίτερα είχε παραχωρήσει την τελευταία του συνέντευξη στον Μανώλη Δημελλά, για λογαριασμό του 24grammata.com κλικ εδώ

Αποχαιρετισμός σε δύο αληθινά παλικάρια.

κείμενο: Μανώλης Δημελλάς

Φεύγει ο Απρίλης και αποχαιρετώ δύο σπουδαίους φίλους. Όταν σταματά απότομα ο χρόνος, γίνεσαι πάντα λίγο πιο ευαίσθητος, καταλαβαίνεις τι είχες και τι έχασες και θέλεις να γυρίσεις το ρολόι λίγο πίσω, μπας και κερδίσεις μια στιγμή, θέλεις, μάταια, να ανταλλάξεις λίγα λεπτά, για να νιώσεις την αύρα μιας ψυχής, που πίστεψες και εκτίμησες, αλλά δεν έδωσες μεγάλη σημασία, όπως λέει ο λίγο κουρασμένος, αλλά σοφός λαός, σαν έπρεπε δεν έβρεχε, το Μάη βροντοκοπούσε.

Δύο φίλοι έφυγαν αυτές τις μέρες.

Πρώτος, στις 16 του Απρίλη, έφυγε ο Γιάννης Αντωνακέας, ο πολυγραφότατος δεξιός στρατηγός, γεμάτος παράσημα και μια ζωή δοσμένη στην πατρίδα, πλήρης ημερών, κίνησε για την άλλη πλευρά του φεγγαριού.
Μέχρι τα τελευταία του διάβαζε, έγραφε, μα δεν του έφτανε ποτέ ο χρόνος, ήθελε να μας ξυπνήσει, να μας δείξει όλη την αλήθεια του.
Ο Γιάννης ήταν φανατικός δεξιός, πάλευε για τα πιστεύω του, ιδιαίτερα στην εποχή μας, έκανε μια χαψιά τις χρυσαυγίτικες κουβέντες, που τις θεωρούσε ψιλές και λίγες, χαρακτηρίζοντας το φαινόμενο μια “αστειότητα”, οι νέοι άκρο-δεξιοί, υποστήριζε ο στρατηγός, “βρήκαν έναν κόσμο γεμάτο από ανάγκες αλλά μακριά από ιδεολογίες, έτσι κάνουν μικροχαρές, θελήματα και αναζητούν αποδοχή”.

Ο άλλος φευγάτος, είναι ο αληθινός αριστερός Κώστας Κόγιας, κρεμάστηκε μέσα στο σπίτι του, ανήμερα του Λαζάρου, 27 Απρίλη, στα 61 του, ένας Βολιώτης αγωνιστής, από τη μια η σκατό-αρρώστια του, αλλά κυρίως τα ατέλειωτα χρέη τον λύγισαν και τελικά τον έφαγαν.

Το βρήκα πριν χρόνια στον πεζόδρομο του Βόλου, έξω από το περίπτερο του, από τότε πρόεδρος τον εμπόρων Βόλου, άντρας με παντελόνια, δεν έκανε στρογγυλές τις κουβέντες του, τα σύκα-σύκα και την σκάφη-σκάφη και δεν χαριζόταν σε κανέναν.

Ήπιαμε τσίπουρα, γλεντήσαμε και μας τραγούδησε, όλα τα λαϊκά τραγούδια που αγαπούσε, γούσταρε τόσο να τραγουδά ο Κώστας, να χαμογελά και να μοιράζει ελπίδες και χαμόγελα. Η πιο πλούσια καρδιά, ο Βολιώτης, φίλος Κόγιας, τον περασμένο Οκτώβρη περπάτησε 11 μέρες, ήρθε στην Αθήνα από το Βόλο, διαδηλώνοντας την αντίθεση του στα μνημόνια και τα κυβερνητικά μέτρα.

Φανατικός καπνιστής, μας χάρισε το μοναδικό βιβλίο που έγραψε, για τα θαλασσινά ταξίδια, τα μπάρκα που είχε κάνει στα νιάτα του και τον συνόδευαν σε κάθε βήμα.

Όμοια και ο άλλος, ο υπερήλικος, μόνο στην ταυτότητα, Αντωνακέας, ένα σωρό, γράμματα και λέξεις, πολλά τα βιβλία του, για την κρυφό-φανερή, ιστορία της χώρας μας, που ακόμη σήμερα αλλιώς τη λένε οι δεξιοί, διαφορετικά οι αριστεροί και τελικά όλοι μαζί τη θάβουν.

Πιο φτωχή γίνεται ετούτη η πατρίδα, φεύγουν Έλληνες, ήρωες, με αξίες και δεν είναι ο αποχαιρετισμός, έτσι κι αλλιώς είναι στο πρόγραμμα, είναι τόσο βίαιες και απότομες οι διαγραφές, που στο τέλος δεν θα απομείνει τίποτε στο σκληρό δίσκο της μνήμης, όσο και να ψάχνουμε θα πέφτουμε σε κενά, ατέλειωτες τρύπες, που θα μπαλώνουμε και πάλι βιαστικά με ξένες συνήθειες και φάλτσες ιστορίες.