Ως παλμός, Αρθούρος Ρεμπώ (Arthur Rimbaud)

24grammata.com/ ιστορία της λογοτεχνίας

ΩΣ ΠΑΛΜΟΣ
ΡΕΜΠΩ

γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Τα ποιήματά του διαβάζονται αποσπασματικά. Δίχως καμιά συνέχεια, μεμονωμένα, ακέραια συνθέτουν αυτόνομος συλλογές. Επειδή χωρούν πολλά περισσότερα από τις εξωφρενικές σκηνογραφίες. Στους στίχους του μπορείς να βρεις τον καθένα. Αυτός ο κόσμος που παραμένει ατέλειωτος εμπρός απ΄τα φώτα των θεάτρων. Όταν έχασε τη συνοχή του για πάντα τότε αποκαλύφθηκαν παράξενες γεωμετρίες. Ήρθε η εποχή των ενστίκτων αναφώνησαν στις πλατείες και εκείνο το βράδυ μέθυσαν φτιάχνοντας σκοπούς για τα ποιήματα. Ήταν τόσο ελεύθεροι, καταργούσαν εκείνο το βράδυ κάθε δεσμό. Τα ονόματά τους ήταν ατέλειωτες λέξεις, σπάνιες εικονοποιίες. Απ΄εκείνες που υποδηλώνουν μια παλιά αυτοκρατορία, έτσι όπως απέχουν από τούτο τον κόσμο. Το τέλος του αιώνα μπορεί και το βλέπει μονάχα κάποιος που φλέγεται από θάρρος, που έχοντας απορρίψει κάθε προστασία γίνεται κρατήρας, πίνει απ΄τις στάχτες χαμένων πόλεων. Αυτές οι σκηνές υπήρξαν σε κάποια έκσταση, σε μια έμπνευση ανεπανάληπτη, ικανή να ξεπεράσει ακόμη και την ίδια την πρόθεση. Το αιώνιο και ζωντανό πάθος είναι λοιπόν πράγματα αληθινά και στην περίπτωση του Αρθούρου συνέβησαν στο ακέραιο. Οι φυσικές συγκοινωνίες του Κλέονα Παράσχου είναι μια ευτυχής αναπαράσταση όσων συμβαίνουν όχι στα όρια της γλώσσας αυτή τη φορά, μα στ΄ακρότατο σημείο του πνεύματος και σ΄ότι διασώζεται απ΄αυτό. Είναι μια πρόταση, μια σαφής διατύπωση ασυδοσίας εκείνη η παραδοχή που αντλεί από κόσμους πραγματικούς, σπάζοντας ό,τι συγκρατούσε τις καρδιές μας ως σήμερα. Μιλώντας για αυτοκρατορίες, εννοούνται όλα εκείνα τα περί Βυζαντίου που τον καταδιώκουν μες στη μεγαλοσύνη του. Οι χαρακτηρισμοί στο έργο και στο πρόσωπό του το ίδιο δίνουν και παίρνουν ενδεικτικές της επιστημονικής ανεπάρκειας να συλλάβει εξολοκλήρου, στο απόλυτο μέτρο του όλο το φάσμα και όλο το συγχρονισμό του κόσμου στο αδίστακτο έργο του Αρθούρου Ρεμπώ. Αυτός ο ασεβής, ο παθολογικός, αυτός που διακρίνει κάτι από παράξενα σύμπαντα και εξηγείται μόνο με το ρυθμό ή την αίσθηση, αυτός λοιπόν είναι αθωότερος των παιδιών. Και έτσι αυθεντικός εγκαταλείπει για πάντα την ποίηση όταν κανένα όραμα δεν μπορεί να ξεπεράσει το φόβο. Τότε ιδρύονται οι μεγάλες, μονθεϊστικές θρησκείες και ο Αρθούρος συνθέτει την προσωπική του μυθολογία. Αυτήν την τελευταία θα την ταπεινώσει, θα συντρίψει ότι υπήρξε ποτέ απ΄αυτόν για να ρεαλιστικοποιήσει το τέλος του λόγου όταν εκπληρώνεται μια ακόμη από τις κρυφές διαστάσεις των πόλεων. Χάνοντας για πάντα εκείνο που δεν θα ξαναβρεθεί τελειώνει οριστικά με την ποίηση, αφού τίποτε μα τίποτε δεν μπορεί να τον καταστήσει περισσότερο αθώο. Καταγράφεται στην ιστορία λοιπόν ως μεταφυσικός, από φόβο να μην ειπωθεί, να μην εννοηθεί αυτή η παράφορη ελευθερία του που άξιοί της ακόμη δεν σταθήκαμε.