Oζ, η ταινία – ψευδαίσθηση, που χαρίζει χαμόγελα.

24grammata.com/ κινηματογράφος

γράφει ο Μανώλης Δημελλάς

Ερωτεύτηκα ένα σύννεφο, μια μικρή κούκλα από πορσελάνη, ένα πιθηκάκι με φτερά και ένα τσούρμο μάγισσες, υποψήφιες ερωμένες του πρωταγωνιστή.

Η ταινία που κυκλοφορεί μερικές εβδομάδες στους κινηματογράφους είναι για να γελάσει το χειλάκι σε παιδιά και να κάνει τα πιο μεγάλα να σταματήσουν να σκέφτονται τα αληθινά νούμερα, μα και το μοιραίο κάγκελο του μπαλκονιού μας, αυτό που δεν μας κράτησε ψηλά αγκαλιά με τον μύθο μας.

Πρόκειται για τον “μάγο του Οζ”, μια παραλλαγή του μύθου, όπως την είδε ο σκηνοθέτης εμπορικών επιτυχιών, με τέρατα, δαιμονισμένους, ζόμπι αλλά και κατάρες, εφιάλτες και τα μυαλά στα κάγκελα.

Μάστορας του εμπορικού σινεμά ο αμερικάνος Σάμ Ράιμι, δεν αφήνει το βλέμμα να απομακρυνθεί από την οθόνη, δεν επιτρέπει στον θεατή ούτε καν το καλαμάκι από το αναψυκτικό, να αναζητήσει με τα μάτια.

Στην πλοκή, μεταφερόμαστε σε ένα περιπλανώμενο τσίρκο, ένας ταχυδακτυλουργός της κακιάς ώρας, πουλά γοητεία σε κορίτσια και σε μια στραβή στιγμή βρίσκεται κυνηγημένος, από έναν εραστή, που είναι και ο τρομερός μασίστας του μαγαζιού.

Κλέβει ένα αερόστατο και η ταινία περνά από την απουσία χρώματος, την γκρίζα εισαγωγή, στο κυρίως χρωματιστό σενάριο.

Ο πρωταγωνιστής βρίσκεται στην μαγική χώρα Όζ, τα βάζει με την χαμηλή αυτοεκτίμηση του, αλλά και τις κακές μάγισσες, που παλεύουν για θρόνους και εξουσίες.

Όπως  κάθε ζωντανό, αυθεντικό παραμύθι, το τέλος είναι αισιόδοξο και δεν αφήνει ασπρόμαυρες σκέψεις στον θεατή.

Αν δεις την ταινία ξεχνώντας τα φτερά σου στο σπίτι, σίγουρα θα σου φανεί μικρή, παιδική και αδιάφορη

Δεν είναι όμως έτσι, ο μάγος δεν είναι τίποτα, μοιάζει με την ασπρόμαυρη εισαγωγή, που δεν είναι αληθινό  το ασπρόμαυρο, είναι μια σκέτη γκριζαδούρα.

Μοιάζει με τον έρωτα που πουλά, δηλαδή φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ένας κανονικός, αδύναμος άνθρωπος.

Μια ψυχή που όλα ή σχεδόν όλα τα μπορεί. Αρκεί να πιστέψει και να εμπιστευτεί πρώτα τον εαυτό του και έπειτα την ομάδα, που απαρτίζει τον κύκλο της.

Μαγείες, κόλπα θεόρατα και φλογερά ιπτάμενα φίδια, υπάρχουν παντού, όπου κι αν σταθούμε, θα μας προϋπαντήσουν, πρώτα τα θεριά, μα εκεί είναι το θέμα και αυτό καταφέρνει να κάνει μάθημα το αμερικάνικο παραμύθι.

Ο πρωταγωνιστής Όσκαρ (Ζωροάστρης Φάντριγκ Ισαάκ Νόρμαν Χένκελ Εμμανουήλ Αμβρόσιος), δεν είναι άλλος από εσένα, από εμένα που σαν φτωχοδιάβολοι παλεύουμε, άλλοτε εμείς είμαστε οι θύτες μα κυρίως είμαστε τα θύματα, που ψάχνουν μια αγκαλιά, ένα φιλί, να ανταλλάξουν με ένα ψέμα ένα μαγικό ραβδί και στο τέλος να αλλάξουν την ιστορία που γράφεται με χαρακιές στην πλάτη.

Μια ψευδαίσθηση λοιπόν, ούτε θα γεννήσει τα μεγάλα νοήματα της ανθρωπότητας, δεν θα γράψουν διθυράμβους, προκαλώντας μύωπες σινεφίλ να δουν τη σημειολογία της φιλμικής γλώσσας του δημιουργού και να σχολιάζουν με νοήματα.

Έκοψε όμως τα περισσότερα εισιτήρια της σεζόν στην Αμερική και συνεχίζει, μα αυτό δεν είναι ο κινηματογράφος;

το βαθύ ψέμα μες το ψέμα.

Δεν είναι η στρατευμένη ταινία, ούτε προκαλεί ρίγη ενθουσιασμού, όμως τα μεγαλύτερα παιδιά, ίσως να κρύψουν λίγο από το παράλογα φορτωμένο συναίσθημα για την  κουκλίτσα από πορσελάνη, τελικά αξίζει τα χρήματα της (αν φυσικά περισσεύουν), ακόμη και για την τσουχτερή, τρισδιάστατη εκδοχή της.

ΤΟ ΤΡΑΙΛΕΡ : http://www.youtube.com/watch?v=_1NGnVLDPog