Οι κατα παραγγελία πρόωρες γιορτές

Επειδή, τα τελευταία χρόνια και ειδικά φέτος, σχεδόν όλοι βάλθηκαν να φέρουν τις γιορτές ένα (1) μήνα νωρίτερα, στ’ όνομα τάχα της καλής διάθεσης και κατανάλωσης ( η οποία θα έχει ξεφουσκώσει όταν έρθουν οι γιορτές ) , λεκτέα τα εξής , άν ενδιαφέρει κάποιον:
Ομολογώ πως μου αρέσει η Άνοιξη. Ομολογώ επίσης πως μου αρέσει η πρασινάδα και η πισίνα και όχι το τραχύ ξερό τοπίο, ή η αλμύρα της παραλίας με πέτρες και χωρίς γλυκό νερό. Επίσης προτιμώ ήπιο καιρό και όχι πολύ κρύο ή πολλή ζέστη.
Τέλος ομολογώ πως αν πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στις 2 μεγάλες γιορτές, προτιμώ το Πάσχα (και δη στο χωριό ) και όχι τα Χριστούγεννα ( οπουδήποτε: πόλη, χωριό, εξωτερικό ). Ενώ δεν μπορώ τα άκαιρα γεγονότα π.χ : να γιορτάζω 2 μήνες τα Χριστούγεννα, 1 μήνα απόκριες 1 μήνα Πάσχα κοκ. Χάνεται παντελώς η “νοστιμάδα” και η έννοια του κάθε γεγονότος ( νομίζω ).
Δεν θα μείνω ούτε στο λαογραφικό σκέλος , ούτε στο θρησκευτικό νόημα της κάθε γιορτής ( εξάλλου έχω αρθρογραφήσει στο παρελθόν για το νόημα, καθώς και τα ήθη/έθιμα της κάθε μιάς, ενώ εύκολα μπορείτε να βρείτε τ’ άρθρα στο διαδίκτυο. Τ’ ανεβάζω και στο προφίλ μου σε τακτά διαστήματα – θα το κάνω και τις επόμενες μέρες ).
Ειδικά όμως οι “κοσμικές” γιορτές του 12ημέρου ( Χριστούγεννα – Πρωτοχρονιά – Φώτα ), πάντοτε με “καταπίεζαν” . Αρχικά γιατί Πρωτοχρονιά θεωρούσα και θεωρώ την 1η Σεπτέμβρη που αρχίζουμε όλοι το νέο προγραμματισμό μας.
Στη συνέχεια , η λογική : “Mutlu οl bu bir emirdir” ( που λένε στην Τουρκία ), δηλ. : να είσαι ευτυχής κατά παραγγελία/διαταγή, επειδή πρέπει να μπείς “εκών άκων” σε μιά καταναλωτική και επίπλαστη ψευδαίσθηση/ illusion, κατανάλωσης κατά παραγγελία ευτυχίας ( παρασύροντας κυρίως τα παιδιά σε αυτή την εικονικότητα ), που τάχα σε κάνει να ξεφεύγεις από την καθημερινότητα, με βρίσκει de profundis/ εκ βαθέων αντίθετο, ειδικά με τόσο πόνο και δυστυχία δίπλα μας.
Επί προσωπικού, ο λόγος είναι απλός : Διότι προσπάθησα και προσπαθώ να είναι η καθημερινότητά μου γιορτή και δη πνευματική (μη περιμένοντας αργίες, γιορτές, ή διακοπές για να χαρώ ), αφού την ευτυχία και τη μακαριότητα δεν τις προκαλούν ούτε τα πολλά πλούτη, ούτε οι πολλές ασχολίες, ούτε το κυνήγι της εξουσίας, ή η πολιτική δύναμη, αλλά το να μην είσαι θλιμμένος. Η πραότητα των συναισθημάτων και η ψυχική διάθεση που καθορίζει τα όρια της ύπαρξής μας είναι η ουσία, μιάς και: «φτώχεια δεν είναι το να έχεις λίγα, αλλά το να λαχταράς περισσότερα». Τι φέρνει την ευτυχία; Παραπλανητικό το ερώτημα, θα έλεγε ο παππούς Επίκουρος, γι’ αυτό και αιώνια βασανιστικό, μιάς και σημασία δεν έχει τι φέρνει την ευτυχία, αλλά τι είναι ευτυχία !
Η ευτυχία δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από τη σταθερά καλή διάθεση, αυτήν που βιώνεις μόνιμα και όχι παροδικά. Γιατί το μεγάλο πρόβλημα είναι η διάρκεια – το θέμα είναι να διατηρείς τη διάθεσή σου ακμαία κάθε μέρα 😉
Σε αυτό δεν βοηθά ο φανφαρισμός και η επίπλαστη ψευδαίσθηση/ illusion, κατανάλωσης κατά παραγγελία ευτυχίας π,χ : Χριστούγεννα κ.λ.π
Αν μάλιστα το δούμε και θεολογικά, φιλοσοφικά, κοινωνικά, οι Γιορτές ΔΕΝ έχουν καθόλου , μα καθόλου το νόημα που τους δίνουμε. Έχουν το ακριβώς αντίθετο.
Εν προκειμένω : Οι μέρες που θα έρθουν ( ΔΕΝ ήρθαν ακόμα ), προσφέρονται για μια προσωπική συνάντηση και μια εγκάρδια προσκύνηση εσωτερική και προς αλλήλους.
Μια οδυνηρή και γι’ αυτό τελικά χαρούμενη αναγέννηση !
Διαβάστε Κώστα Βάρναλη: ” Τα Χριστούγεννα του Παπαδιαμάντη”, Γιορτάστε ρωμαίικα, όπως λέει ο Φώτης Κόντογλου.
Δείτε το φως και τη χαρά μέσα σας.
Αφήστε όλα όσα νομίζετε για Χριστούγεννα, τα οποία ΔΕΝ είναι και ίσως τότε νιώσετε πραγματικά αξέχαστες γιορτές.