77η ΔΕΘ. Κάτω οι Ομοφοβικές διαφημίσεις, Ναι στο Μώβ του Τσίπρα.

24grammata.com/ επικαιρότητα

77η ΔΕΘ. Κάτω οι Ομοφοβικές διαφημίσεις,
Ναι στο Μώβ του Τσίπρα.

κείμενο / φωτογραφίες Μανώλης Δημελλάς

Λοιπόν της Συν-Βασιλεύουσας, της Θεσσαλονίκης, δεν της ταιριάζει το καράβι.
Δεν είναι μόνο για να περνάς αλλά και για να στέκεσαι ειδικά τέτοιες ημέρες που έχει μεγάλα και σπουδαία γεγονότα.
Η διεθνής έκθεση θυμίζει λίγο το φεστιβάλ κινηματογράφου, όλοι δίνουν ένα ραντεβού εδώ, σαν να ξεκινούν την αγωνιστική χρονιά τους. Έλειπε μοναχά το κόκκινο πανί, λάθος το χαλί.
Η διαδρομή δεν πρόδιδε τα μυστικά χρώματα και αρώματα της πρωτεύουσα του βορρά.
Τα χιλιόμετρα πάλι προς τα πάνω έδειχναν βάσανο στην άδεια από αυτοκίνητα εθνική, με το καύσιμο στα ύψη δεν έχει πια φθορά ούτε η άσφαλτος.
Ακούγοντας τον πρωθυπουργό στο ραδιόφωνο πήρα μια πρώτη γεύση από το όνειρο που ερχόταν να με συναντήσει βιαστικό.
Διεκδικώντας μια θέση στο κάδρο των σωτήρων μας, και αυτός, ξεκαθάρισε πως ζούμε τις τελευταίες, τελευταίες θυσίες και πως βλέπει κάπου στο βάθος της αραχνο-θεο-σκότεινης διαδρομής να αχνοφαίνεται λίγο αρρωστιάρικο φως.
Τα σχόλια στο κρατικό μέσο που άκουγα την ομιλία για τα εγκαίνια της έκθεσης περιορίστηκαν σε ψιλοβηξήματα, ευχολόγια και αόριστες ελπιδοφόρες σπόντες.
Μα το καλύτερο ήταν η τοποθέτηση πως τώρα αρχίζει η μεγάλη προσπάθεια, αυτή ακριβώς ήταν και η τοποθέτηση των ομιλητών στην κεντρική συγκέντρωση της ΓΣΕΕ που και εκείνοι ξεκαθάριζαν πως δεν θα επιτρέψουν σε κανέναν το ξέσκισμα της χώρας.
Φυσικά όλοι οι γνωστοί μεγαλο-συνδικαλιστές έκαναν την αγωνιστική περατζάδα τους αποδεικνύοντας πως στέκουν στις επάλξεις του αγώνα. Αγκαλιές και φιλιά με τις κοιλιές να τρίβονται.
Μονάχα τα επαναστατικά τραγούδια από το cd δεν ήταν φθαρμένα.
Χρώματα πλημμυρισμένη η πορεία με την ΟΛΜΕ στα πορτοκαλιά της, τα ΕΛΤΑ στα κίτρινα, οι εργαζόμενοι στα ορυχεία στα μαύρα, η ΕΥΔΑΠ στα άσπρα σαν τον ολόλευκο Πύργο, και οι πυροσβέστες στα ρούχα της δουλειάς άλλωστε στο τέλος άρπαξαν και κάτι μάνικες σβήνοντας μικροφωτιές που άναψαν λιγοστοί νεαροί διαδηλωτές που δεν άντεχαν την ησυχία της βραδιάς και «βροντοφώναξαν» κατά των δυνάμεων καταστολής και των δημοσιογράφων.
Είμαστε όλοι αλήτες και ρουφιάνοι, ήταν παραδίπλα και οι μπάτσοι που θέλοντας να πάνε προς νερού τους το διαλήσαν στα γρήγορα το πανηγυράκι που κατέληξε να πίνει μπύρες στα γύρω στενά.
Το καλύτερο χρωματάκι (ίσως συμβολικό, πένθιμο, μα δεν είμαι και σίγουρος) το είχε ο Αλέξης Τσίπρας, ένα t-shirt μώβ, από πάνω ένα μεγάλο χαμόγελο ικανοποίησης. Ίσως από τα πνιχτά φιλιά των θαυμαστών.
Φυσικά και τα μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ έδειξαν πως μπορούν και συντεταγμένα, χωρίς να μπαίνουν άσχετοι, ολοκληρώνουν δίχως εντάσεις τις πορείες. Μεγάλες αλλαγές για τον χειμώνα.
Θα σταθώ τέλος σε δύο ξεχωριστά γεγονότα που έδειχναν την σουρεαλιστική κατάσταση μας.
Καταρχήν την ομάδα που διαδήλωνε μέσα στην πορεία διεκδικώντας να πάψουν οι σεξιστικές διαφημίσεις. Η απελευθέρωση ξεκινά από την θεοσεβούμενη Θεσσαλονίκη, αύριο στο κήρυγμα Άνθιμος θα σαρώσει, θα μας αφορίσει όλους.
Μα το σπουδαιότερο ήταν πως η φαντασία των διαδηλωτών ξεπέρασε ακόμη και τον καλλιτέχνη Τσόκλη που έκανε το πράσινο κόκκινο σπάζοντας καρπούζια πριν λίγα χρόνια στο Μοναστηράκι.
Στην είσοδο της εκθέσεως έκανε ακριβώς το ίδιο μια ομάδα διαδηλωτών μόνο που πρόσθεσαν και λεμόνια έτσι είχαμε το κορυφαίο συνδυασμό, το πράσινο να γίνεται κόκκινο με κίτρινο. Απίθανα χρωματικά αρώματα σε μια Θεσσαλονίκη που μοιάζει με το γνωστό δολοφονικό τσουρέκι.
Ακόμη μια έκθεση που πρωτοτυπεί, ξεπερνά σε ιδέες την καθημερινότητα, μας εκτονώνει και μας κάνει συνολικά ακόμη πιο αδιάφορους, τόσο για τα κόμματα όσο και τους συνδικαλιστικούς μηχανισμούς, ας περιμένουμε λοιπόν το φεστιβάλ κινηματογράφου για καμιά φιξιόν που μπορεί, ποιος ξέρει, να αντιγράψει και η ζωή.