Eλάσσονες για ένα καλοκαίρι

γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Και επειδή αυτή η μέρα δεν ανήκει σε κανέναν, εγώ αυθαίρετα την αφιερώνω σε όλους τους αγίους του δρόμου, σ΄όλους τους μοντέρνους μάρτυρες που στ΄όνομα κάποιου θεού απόψε καίγονται. Μια μέρα, μια επέτειος σαν εκείνες που επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο μιλώντας για κάτι πολύ βαθύ πια , κάτι που διαρκώς απομακρύνεται. Μια μέρα για την τιμή και τη δόξα λοιπόν όλων των ποιητών. Μια πορεία που απόψε θέλει στην πρωτοπορία της το μικρό τυμπανιστή του Μαρκόπουλο, ένα αιώνιο παιδί, και νύχτες πάντα ιλιγγιώδεις νύχτες να γλιστρούν να χάνονται όπως φώτα σε στηθαία, όπως τόσα πολλά πράγματα που ένα ποίημα κατορθώνει να κρατήσει μυστικά. Στο γαλάζιο αέριο που καίγεται, στον καινούριο κόσμο που αποκαλύπτεται, εκεί συνοψίζεται μωρό μου ολόκληρο το θαύμα. Έτσι οράματα, όπως το πελοπονησιακό όνειρο, ή η λύπη σου που μ΄άλλο όνομα και άλλο φουστάνι γίνεται σκηνή του δράματος, ανοίγουν και κλείνουν τη μυστική πόρτα, παραμερίζοντας το πλήθος, τα οδοφράγματα, όσα κατέβασε ο ποταμός μες στην ξαφνική καταιγίδα, ο ποταμός που λένε βγάζει ως την πρωτεύουσα. Τέτοια μυστικά περάσματα ήταν οι αφηγήσεις όλων όσων περνούν γελαστοί με το φάσμα τους σ΄ανθολογίες και επανεκδόσεις, σκορπώντας τις στάχτες τους στις οθόνες μας. Κάποια αρρώστια, μια άλλη ανάγνωση του κόσμου, ή πάλι η μοίρα σου να τραγουδάς γι΄αυτόν τον κόσμο με την έγνοια του καρφωμένη στην καρδιά σου.Κάποιος θεός που σ΄ακούει στα βάθη του ουρανού όταν εσύ γίνεσαι κομμάτια, σπασμένοι θρόνοι και πράγματα μιας χαμένης δυναστείας ν΄αφήνεις πίσω σου στρώνοντας τους δρόμους με μια ιδέα αγγελικής αγάπης για την αμαρτία αυτού του κόσμου.Τέτοιες μορφές, αφοσιωμένες στην τέχνη τους, παιδιά που δεν θα τα προδώσει ποτέ η μετριότητά τους,βγαλμένα απ΄την Αλεξάνδρεια του 1900 ριχνόμαστε στο πιο ματαιόδοξο σκοπό. Σ΄έναν άνευ προηγουμένου παραλογισμό, σε μια θυσία που όμοιά της ποτέ δεν υπήρξε εξαντλούμε τους εαυτούς μας στην ακρίβεια ενός στίχου, στην αμετροέπειά του ή την φιλήδονη ακρίβεια που λίγο αγγίζεται για να καεί στα πιο υψίσυχνα ρεύματα. Σκληρές Αντιγόνες των υπόγειων διαβάσεων περνούν μέσα απ΄τα σπίτια μας, υπέροχα πλάσματα, αποκυήματα της φαντασίας ή το τερατώδες της ζωής μας, έρχονται και χάνονται ξανά. Πριν ξεθωριάσουν τα χρώματα αυτοί κάτι καταφέρνουν να σώσουν, μια λεπτομέρεια του κόσμου από ψηφίδες ή χρώματα των πιο ακραίων τόνων, των πιο παράλογων εκφορών. Οι ελάσσονες, είμαστε οι ελάσσονες, γεννημένοι σ΄άδειες εποχές, με τρύπια κεφάλια, όλοι με μια σφαίρα στο μέτωπό μας. .Οι ελάσσονες που χορεύουν μες στα όνειρά τους, μοιράζοντας τον εαυτό τους κομμάτια, τα χέρια μας πιο περιττά από ποτέ και το πράγμα της ζωής ολότελα πια χαμένο. Σκιές μες στα βεστιάρια, αγαπιόμαστε όταν συναντιόμαστε έξω απ΄τα παλιά σπίτια, τις παλιές μας συνθήκες. Τυχαίοι θεατές μιας ενδιαφέρουσας εγκατάστασης, πότε παραμορφωμένοι και άλλοτε με την πιο ειλικρινή μας όψη. Και ας έχουμε χάσει τα πάντα, και ας είμαστε αποκλεισμένοι στα κενά γράμματα μας αξίζει ένα θερμό και από καρδιάς χειροκρότημα. Επειδή τηρήσαμε στο ακέραιο τους ρόλους μας, συνδράμοντας σαν τις παλιές συντεχνίες σε κάτι μικρό απ΄το μεγάλο ακέραιο ενός ωραίου κόσμου.
Διαβάζοντας τα μικρά διαμάντια που κυκλοφορούν σε παλιά περιοδικά και επιφυλλίδες, στις ρήμες και τις διατυπώσεις, στα σύμβολα και τις μεταφορές τους, κάπου υπάρχει το ασφαλές,το γόνιμο συμπέρασμα των ίδιων των πληγών μας, καθώς αιμορραγούν αδιάκοπα, στοιχειοθετώντας μια ιερότητα όπως εκείνη του πρώτου αίματος. Απ΄τη μοίρα προικισμένοι με την αγωνία γι΄αυτόν τον κόσμο, με χαλασμένη φαντασία, μ΄απόφωνα μιας φιλοδοξίας να φτάνουν σαν σήματα στους δέκτες μας σκόρπια, αποθησαυρίζουν την εποχή. Αυτή τους η λειτουργία τα αναδεικνύει, τα εξυψώνει, τα καθιστά παράγωγα των καινούριων, κορυφαίων δειγμάτων της τέχνης του λόγου. Ένα είδος ενδιαφέρουσας γραμματολογίας, κρύβει μ΄επιμέλεια όλη την αφήγηση της τέχνης. Στα θεμέλιά της οι ελάσσονες, τα περιοδικά μικρής κυκλοφορίας, όσα εισέφεραν στο πεδίο της διάδοσης της τέχνης και τώρα πια έχουν σιγάσει κλείνοντας οριστικά ενδιαφέροντες κύκλους. Στη βάση του οικοδομήματος που χάρισε στην Ελλάδα τις διακρίσεις των Σεφέρη και Ελύτη, στα πιο ταπεινά απ΄τα στρώματα της τέχνης, εκεί ζουν οι ελάσσονες, κουβαλώντας σκυρόδεμα, σκαλίζοντας πότε ένα περιδέραιο και άλλοτε ένα στόμα δράκου που απαντάται στην ασιατική διαχρονικότητα. Κάτι χαμένο για πάντα στους θορύβους αυτού του αιώνα. Παραστέκουν την ίδια τους την τέχνη, στέκουν κοντά της τις ώρες της απελπισίας, χαλιναγωγούν τα πάθη της, εμποτίζουν το σώμα της με γόνιμες προοπτικές, προχωρούν σε τελετές και κατευθύνσεις πάνω στο σώμα της, επιδέξιοι και άλλοτε νεαροί εραστές, προικισμένοι με φωτιά και ένστικτα ακατέργαστα δοκιμάζουν να την δαμάσουν ενώ οι ήττες τους αδιάκοπες φαντάζουν και είναι συντριπτικές. Ηρωικοί, σ΄ένα παιχνίδι χαμένο εκ προοιμίου οι ελάσσονες δημιουργοί μοιάζουν να εξασκούν μια παράξενη τέχνη. Κάτι ανάλογο με τη μαντική των οιωνοσκόπων και όσων κατέχουν τους κώδικες των πραγμάτων.
Ίσως λοιπόν αυτό το κείμενο που δεν έχει άλλο σκοπό παρά μόνο να μιλήσει για το μεγάλο και ακούραστο πλήθος που ζει την τέχνη του και τη συντηρεί σταθεί η αφορμή και για μια ιδέα εξόχως σημαντικότερη απ΄όσα βάλθηκε να επαναλάβει απόψε. Γιατί όχι, λοιπόν στα βιβλία που είθισται να μας συντροφεύουν στις μικρές και τις μεγάλες αποδράσεις μας να μην προσθέσουμε μερικά και απ΄εκείνα τα αδέσποτα που κρύβονται πίσω απ΄τις προθήκες, κρατώντας μακριά απ΄τους ανυποψίαστους πολλές φορές ασύλληπτα δείγματα πρωτοπορίας ή απλά την πιο άδηλη αγάπη, την πιο γνήσια, αυτήν που ανατρέφει το σεβασμό απέναντι στο σύνολο της τέχνης μεταφράζοντας μοναδικά τις βαθύτερες και πιο ανθρώπινες στιγμές της. Ένα τέτοιο βιβλίο, συνήθως φτηνό ή χαρισμένο, δεν κοστίζει τίποτε. Μπορεί ν΄αντέξει τα σημάδια της περιφρόνησης, τη φθορά μες στην εγκατάλειψη, ένα σκληρό μεσημέρι σ΄ανείπωτους βαθμούς στην καρδιά του καλοκαιριού. Η σημασία του μπορεί να κρύβεται σε μια υπόνοια, στην άκρη ενός ποιήματος, σ΄εκείνη τη στιγμή που τίποτε μας τίποτε δεν προμηνύει το θαύμα. Εκείνο το νόημα που αρπάζεται από μια και μόνο στίξη, μία και μόνο συλλαβή για να δοκιμάσει την αντοχή του, να μετρηθεί και να μετρήσει αυτόν τον κόσμο.