Interstellar, το αστρόπλοιο της αγάπης

Interstellar, το αστρόπλοιο της αγάπης

γράφει και φωτογραφίζει ο Μανώλης Δημελλάς

Διαβάστε όλη την εργογραφία του Μανώλη Δημελλά  στο 24grammata.com κλικ εδώ

Ίσα που το προλάβαμε! Οι λάμπες από τα σβηστά φώτα ήδη έχουν παγώσει, ας καθίσουμε αναπαυτικά, η τεράστια οθόνη του κινηματογράφου μοιάζει τώρα με σκουληκότρυπα, είναι έτοιμη να μας ρουφήξει, θέλει να μας μεταφέρει σε άγνωστα διπλανά σύμπαντα.
Στο Interstellar, το καινούριο φιλμ του Christopher Nolan, ο πλανήτη μας αργά και σταθερά καταστρέφεται, η μοναδική πιθανή λύση που αχνοφαίνεται βρίσκεται στα μακρινά αστέρια.
Όποιος διδάχθηκε την επιστημονική φαντασία από τον Χάξλευ και τον Μπαλάνο μάλλον θα ξινίσει με το σενάριο και τις ανθρωπόμορφες αγωνίες και προβολές τους. Ας είναι, κάθε διαφορετική προσπάθεια έχει κάποια θέση μέσα σε αυτό το σύμπαν.
Ταξιδεύουμε στο κοντινό μέλλον και οι άνθρωποι, όπως πάντα αδύναμοι σε κάθε είδους τέλος, μοιάζει να ψάχνουν στηρίγματα σε αόρατους άλλους, εκείνους που θα σηκώσουν το βάρος, την ευθύνη για το μοιραίο ξελάσπωμα. Το Interstellar καταφέρνει να ανατρέψει αυτή την πρόβλεψη;
Από την αρχή μεταφερόμαστε σε ένα δύσκολο κόσμο, οι επιθυμίες και οι αποφάσεις πνίγονται μέσα σε ατέλειωτες ακάλυπτες ανάγκες και καλύπτονται από παχιά σκόνη. Στην παγκόσμια συνείδηση δεν χωρούν προσωπικές αμφιβολίες.
Η εικόνα του πλανήτη είναι ζοφερή, ολοένα και επειδεινώνεται, έτσι οι πρωταγωνιστές δεν προσπαθούν να σώσουν την καμμένη γη, πολύ απλά ψάχνουν ένα άλλο σπίτι. Σίγουρα δεν θα μας χωρά όλους, όμως το θέμα είναι να σωθεί το “σπάνιο” είδος μας!
Με μια τέτοια ειλικρινή παραδοχή ανθρώπινης λεβεντιάς, ας ξεκινήσουμε την διαστημική μας περιπέτεια, εμείς οι λαθραίοι επιβάτες, ας ακολουθούμε τους αστροναύτες στην αυτοθυσία τους.
Ακατανόητος χωροχρόνος και απέραντη τρισδιάστατη μοναξιά, ένας καινούριος εντελώς άγνωστος κόσμος, αφιλόξενος δείχνει ότι δεν του ταιριάζουμε, ούτε όμως και μας ταιριάζει. Αναζητάμε τη σκιά του γείτονα, το χέρι του δικού μας ανθρώπου.
Διαστημόπλοια, άλυτες μαθηματικές εξισώσεις, και ένα παράξενο κυβιστικό πολύεδρο ρομπότ με συναισθηματική νοημοσύνη, όλα προσπαθούν να πείσουν για την προγραμμένη πορεία μας.
Η ταινία δεν αφήνει άλυτα ερωτηματικά, τουλάχιστον προσπαθεί, απαντά με φαντασία, μια λαμπερά όμορφη παιδική αφέλεια, δεν λείπουν και αρκετές υπερβολές.
Στα διαστημικά περάσματα ο χρόνος κάθε τόσο απλώνει το λιωμένο χέρι του, θέλει να τραβήξει τον θεατή σε μια άλλη διάσταση, και μέσα από ένα ατέλειωτο αστρικό ταξίδι να ξαναγυρίσει πολύ πίσω από ανακαλύψεις και επιστήμες, στο πιο αιώνιο και βασανιστικό θέμα.
Τι υπάρχει; τι μπορεί να υπάρχει; πέρα από την πίστη στην αγάπη;
Στα 168 λεπτά της ταινίας εναλλάσσονται αρνητικά και θετικά συναισθήματα, αξίζει ή μήπως πρόκειται για ένα άγονο, ένα σκάρτο φιλμ;
Μήπως είναι καλύτερα να αφήσουμε το συναίσθημα μας να πλανάρει μέσα από τις σκοτεινές μαύρες τρύπες;
Αν ο Kieslowski μέσα από την Μπλέ ταινία έχτισε ένα αριστούργημα, έναν ύμνο για την Αγάπη, ο Christopher Nolan με το Interstellar καταφέρνει με ένα πολλαπλό αστρικό ταξίδι, να ξεπεράσει, να σβήσει κάθε περίπλοκο μαθηματικό λογισμό. Αποδεικνύει πως η αγάπη είναι το κλειδί, το αστρόπλοιο, ήταν και είναι, το μοναδικό πέρασμα σε όλα τα σύμπαντα των ανθρώπινων κόσμων.