Snowpiercer, είναι η σκατένια φύση μας…

24grammata.com / κινηματογράφος

Snowpiercer, είναι η σκατένια φύση μας…

γράφει και φωτογραφίζει ο Μανώλης Δημελλάς

Διαβάστε όλη την εργογραφία του Μανώλη Δημελλά  στο 24grammata.com κλικ εδώ

Ένα χειροκρότημα στον Νοτιοκορεάτη σκηνοθέτη Bong Joon-ho σίγουρα δε φτάνει. Στις αίθουσες ξεκίνησε να προβάλλεται η φανταστική-αλληγορική περιπέτεια Snowpiercer, η δημιουργία του έχει όλα τα απαραίτητα στοιχεία, όπως τον επαναστάτη ποπολάρο και μπόλικες πουτάνες κλειδωμένες πόρτες. Έτσι μπορεί να παρασύρει μέσα στα δυσδιάστα σπλάχνα της, ακόμη και τους πιο υποψιασμένους, φιλοσοφημένους θεατές.
Το φιλμ δεν είναι φτιαγμένο για μικρές τηλεοπτικές οθόνες, διψάει και το φωνάζει, θέλει για βγει στη σκοτεινή αίθουσα, να μας ταξιδέψει πάνω στο μεγάλο, τεράστιο πανί της.
Η υπόθεση απλούστατη και αιώνια, πρόκειται για την ίδια την ανθρώπινη φύση μας, μια καταγραφή της μηδενικής εξέλιξης του είδους μας.
Σύμφωνα με το σενάριο, στο κοντινό μέλλον (2034) τελικά τα καταφέραμε, και αντί να μειώσουμε το φαινόμενο του θερμοκηπίου, παγώνουμε όλον το πλανήτη.
Σε όλη τη γη κινείται μονάχα ένα παράξενο τραίνο. Μια αμαξοστοιχία που τρέχει, γυρνά σαν το χρόνο, και δεν σταματά πουθενά. Η φανταστική μηχανή του λιώνει το πάγο, έτσι δημιουργεί νερό και παράγει ενέργεια. Μέσα στα βαγόνια του ζουν οι τελευταίοι άνθρωποι του πλανήτη.
Ξεκινώντας από μπροστά και πηγαίνοντας προς τα πίσω, συναντάμε τις κοινωνικές τάξεις όπως ακριβώς είναι δομημένες μέσα στη κοινωνία. Από τους έχοντες χρήμα, τους πλούσιους, προχωράμε στη μεσαία τάξη, που είναι και οι υπηρέτες, οι δούλοι όλου του συστήματος, για να καταλήξουμε στα τελευταία βαγόνια. Εκεί η  εργατική τάξη ζει εξαθλιωμένα. Οι άνθρωποι ασφυκτιούν μέσα στα ίδια τους τα σώματα και πολλές φορές φαίνεται να αρνούνται ακόμη και αυτά. Όχι τόσο από την έλλειψη χωροχρόνου, όσο από την αβάσταχτη πείνα, τη καταπίεση και τη μέθοδο επιβολής της εννοούμενης δεδομένης τάξις.
Η άρτια ταινία καταφέρνει πολύ σύντομα να ταυτίσει το θεατή με κάποιο πρωταγωνιστή, παρασύρει ηθελημένα σε ένα παράξενο και ιδιόμορφο ταξικό μίσος.
Πόσο λατρεύουμε και έχουμε ανάγκη από ήρωες, πόση αντιμεταβίβαση να αντέξει η αίθουσα προβολής μέσα στο δίωρο; Δεν υπάρχει καμμιά βεβαιωμένη απάντηση, μονάχα ότι ψάχνουμε για κάποιο ήρωα όπως οι μύγες τα σκατά!
Τεράστια, γενικά πλάνα ενός παγωμένου και έρημου, πεθαμένου πλανήτη, απέναντι σε στριμωγμένες και σκοτεινές ανθρώπινες ανάσες.
Αίμα και ανθρώπινες σάρκες, όλα ξεριζωμένα μέσα από θανατερές αιώνιες ιεροτελεστίες. Λυτρωτικά τσεκουρώματα δίχως ίχνος πόνου, δίχως οίκτο, ζωή μηδενικής αξίας. Αυτό είναι ο άνθρωπος. Μια αιώνια μάχη μέσα στο λαθραίο είδος του. Ισορροπία, ανάμεσα στους μπροστά και τους πίσω, σε έχοντες και κατέχοντες.
Ποιοί όμως έχουν ζωή και ποιοί πνίγουν το λίπος τους μέσα στο σούσι, τις καφτερές σάουνες και ναρκωτικά;
Για τον δημιουργό Bong Joon-ho, όσο προχωράμε μέσα στα μπροστινά βαγόνια, τόσο οι άνθρωποι είναι καμμένοι, μέσα σε ένα λατρεμένο ηδυπαθές κάψιμο, που είναι πασίγνωστο σε κάθε εποχή και κάθε κοινωνία.
Όταν όμως οι τελευταίοι έσονται πρώτοι; εδώ σε θέλω κάβουρα…Στοπ εδώ! Δεν μαρτυράω άλλα!
Ο ήρωας, οι αντιήρωες, η ελπίδα και το μέλλον που είναι λευκό.
Όλα είναι απλά, μακριά από δυσνόητες σκέψεις, κυρίως μακριά από πολιτικές θέσεις, που συνειδητοποιούν και ίσως προκαλέσουν μοιραίες αντιρρήσεις και τελικά ρίξουν τα εισιτήρια.
Ωστόσο η ταινία σαν τις ψυχοτρόπες ουσίες, χώνεται στο μυαλό του θεατή, και  το καθοδηγεί σε μια αναπόδραστη λύτρωση.
Σίγουρα λίγο χολυγουντιανά, αφού η πανούργα ανάγκη μας, να υπάρχει πάντοτε κάτι μετά το τέλος, και ίσως οι παραγωγοί να επέβαλλαν, στην πανάκριβη δημιουργία, η λήξη να μην σφάζει τον πελάτη-θύμα, και να αφήνει μια χαραμάδα έστω αχνής παγωμένης ελπίδας.
Αξίζει τα χρήματα του, στα σίγουρα προκαλεί, γίνεται εκρηκτικό μίγμα, και επιβεβαιώνει πως οι μεγαλύτερες αλήθειες που βολεύουν για να μην αλλάξει ποτέ τίποτε, λέγονται μέσα στα πιο βίαια παραμύθια.