Θεαθήναι: Το νησί των σκλάβων του Μαριβό

το 24grammata.com πάει θέατρο

Ο Χρηστος Βατούσιος, με έναν πρωτότυπο τρόπο, μας οδηγεί στα μυστικά της παράστασης:

Διαβάστε την αρθρογραφία του Χρήστου Βατούσιου στο 24grammata.com κλικ εδώ   

Το νησί των σκλάβων του Μαριβό
θέατρο: Τέχνης «Κάρολος Κουν»-Υπόγειο
Σκηνοθ: Μ. Κάλμπαρη

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΡΗΣΤΟΣ Ι. ΒΑΤΟΥΣΙΟΣ

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ

ΛΑΟΥΡΑ: Καιρό είχα να δω τόσο κόσμο στο υπόγειο του Κουν…

ΠΑΥΛΟΣ: Ναι, έχει έναν αέρα ανανέωσης από τότε που ανέλαβε η Κάλμπαρη.

ΛΑΟΥΡΑ: Ακόμα και στο κυλικείο φαίνεται η διαφορά. Δεν έχει αυτή τη μιζέρια
που επικρατούσε.
Θέλεις λίγη σοκολάτα;

ΠΑΥΛΟΣ: Όχι, ευχαριστώ.

ΛΑΟΥΡΑ: Ξεχωρίζει το γυναικείο χέρι στο χώρο…
Την ξέρεις την Κάλμπαρη;

ΠΑΥΛΟΣ: Όχι αρκετά, έχω δει κάποιες δουλειές της αλλά δεν γνωρίζω πολλά
πράγματα για αυτήν.
Ξέρω ότι είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης και ότι είναι η πρώτη γυναίκα που
αναλαμβάνει
την διεύθυνση του θεάτρου τέχνης.

ΛΑΟΥΡΑ: Επιτέλους, να αρωματιστεί λίγο η ατμόσφαιρα.
Είχε αρχίσει να με καταθλίβει.

ΠΑΥΛΟΣ: Πέρασε δύσκολη περίοδο το θέατρο.
Ας ελπίσουμε ότι θα έχει την αναγνώριση και την υποστήριξή που του πρέπει.
Μην ξεχνάς για ποιο θέατρο μιλάμε.

ΛΑΟΥΡΑ: Εγώ δεν το ξεχνάω, άλλοι νομίζω ότι το έχουν ξεχάσει.

ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

ΛΑΟΥΡΑ: Τι τρέχεις ρε Παύλο; βιάζεσαι;

ΠΑΥΛΟΣ: Συγνώμη, κάτι σκεφτόμουν.

ΛΑΟΥΡΑ: Τι σκεφτόσουν; μην μου πεις πάλι για τα πολιτικά…
Βαρέθηκα να τα ακούω όλη την ώρα.

ΠΑΥΛΟΣ: Όχι, σκεφτόμουν το περιτύλιγμα των ανθρώπων.
Φτάνει ένας άνθρωπος να αλλάξει ρούχα για να ξεγελάσει τον εαυτό του
και να το “απαιτήσει” και από τους άλλους…
Φυσικά τα ρούχα είναι μόνο η αρχή του περιτυλίγματος.

ΛΑΟΥΡΑ: Εύστοχο και ξεκάθαρο το σχόλιο του Μαριβό για τις θέσεις των
ανθρώπων
και τα “κεκτημένα” εξουσιαστικά σύνδρομα που μας κατατρέχουν.

ΠΑΥΛΟΣ: Και να σκεφτείς ότι το έργο έχει γραφτεί περίπου τρεις αιώνες πίσω
μας.
Είναι ένα κλείσιμο του ματιού στην τότε Γαλλική κοινωνία.

ΛΑΟΥΡΑ: Δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει πολλά πράγματα από τότε,
παρόλες τις προσπάθειες που έχουν γίνει.
Αν και πολλές γωνίες έχουν λειανθεί, στο βάθος παραμένουμε ίδιοι,
“ακατέργαστοι”.

ΠΑΥΛΟΣ: Συγκεκριμένοι ρόλοι, για όλες τις γενιές “ηθοποιών” στο θέατρο της
ζωής.
Μισό λεπτό να αγοράσω τσιγάρα. Θέλεις κάτι από το περίπτερο;

ΛΑΟΥΡΑ: Ένα νερό σε παρακαλώ.

ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ

ΠΑΥΛΟΣ: Έλα, δώσε μου το χέρι σου να περάσουμε τον δρόμο…γρήγορα…

ΛΑΟΥΡΑ: Μην μου πεις πως σε έπιασε ο πόνος. Αυτό να το σκέφτεσαι κάθε φορά
που ξεχνάς να βάζεις τον εαυτό σου στην θέση του άλλου.
Γίνεσαι άδικος και το ξέρεις.

ΠΑΥΛΟΣ: Έλα, εντάξει, καμιά φορά παρασύρομαι.

ΛΑΟΥΡΑ: Ναι, καμιά φορά…
Εάν όλοι κάναμε αυτό το απλό πράγμα που προτείνει ο Μαριβό,
ίσως ο κόσμος να ήταν λίγο καλλίτερος.

ΠΑΥΛΟΣ: Σου είπα εντάξει, σταμάτα τώρα…
Βρήκα πολύ “ζωντανές” τις ερμηνείες των ηθοποιών.
Νομίζω ότι ξεπέρασαν την σκηνοθεσία.

ΛΑΟΥΡΑ: Και εγώ αυτό ένιωσα…πέρα από τους καθρέφτες και την “μπουγάδα”
της κοινωνίας
κάτι μου έλειπε. Ούτε τα φώτα μου άρεσαν.

ΠΑΥΛΟΣ: Η μουσική όμως…

ΛΑΟΥΡΑ: Καλά τώρα, αφού το ξέρεις ότι λατρεύω αυτά τα γαλλικά κομμάτια.
Πάμε στο σπίτι να συνεχίσουμε γαλλικά;

ΠΑΥΛΟΣ: Πάμε, τρέχα να προλάβουμε το μετρό.