«Μ»: Μια θεατρική παράσταση χωρίς λόγια, που όμως λέει πολλά!

24grammata.com/ θέατρο

αποκλειστικά στο 24grammata.com

Συνέντευξη στο Νικόλα Περδικάρη

Από τη ημέρα που διώχτηκε από τον παράδεισο, ο άνθρωπος ζητά να επιστρέψει σε αυτόν με κάθε τρόπο. Μα ο παράδεισος, που ψάχνει, δεν είναι απλά ένας χαμένος τόπος. Είναι κατάσταση. Είναι συνθήκη. Είναι συναίσθημα. Λέγεται ελευθερία.

Για να ξανακερδίσει λοιπόν την ελευθερία του, ένας «καθημερινός» ήρωας, παντός καιρού, προσπαθεί: άλλοτε να ανατρέψει την εξουσία και άλλοτε να κερδίσει ένα κομμάτι της για λογαριασμό του. Κάπως έτσι παρουσιάζεται η σχέση ανθρώπου – εξουσίας στη θεατρική παράσταση με τίτλο «Μ», που παίζεται αυτές τις ημέρες στο θέατρο «Φούρνος». Το έργο αυτό, μας «μιλάει» για πράγματα διαχρονικά και επίκαιρα. «Μιλάει», τρόπος του λέγειν, αφού σε αυτό το θίασο όλοι κάνουν παντομίμα. Για χάρη μας όμως, ο Γιάννης “Ο”- ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας του έργου – άφησε κατά μέρος τη σιωπή και μας είπε δυο λόγια…

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Τι είναι το «Μ»

Το «Μ» είναι ο τρόπος που βλέπω τον άνθρωπο, την εξουσία, την κοινωνία, τις ανθρώπινες σχέσεις. Μέσα από το έργο κάνω μια ιστορική αναδρομή σε συγκεκριμένες περιόδους και επιχειρώ να «φωτίσω» τα διαφορετικά πρόσωπα της εξουσίας: τους κληρικούς, τους βασιλιάδες, τους πολιτικούς, τους εκπροσώπους της οικονομικής και της καλλιτεχνικής εξουσίας. Το συμπέρασμα είναι, πως οι άνθρωποι δεν προσπαθούν να αμφισβητήσουν, να αφορίσουν αυτά τα πρόσωπα. Ούτε καταδικάζουν τις συμπεριφορές τους. Απλά τις δέχονται και τις ακολουθούν. Από το Μεσαίωνα μέχρι σήμερα λίγα πράγματα έχουν αλλάξει.

Έχω την εντύπωση πως παρουσιάζεις την εξουσία σαν ένα αναγκαίο κακό…

Ναι τη θεωρώ ένα αναγκαίο κακό, που προκύπτει αναπόφευκτα από τη δημιουργία των κοινωνιών. Και δύο ανθρώπους να έχεις μόνο, αν τους κλείσεις μέσα σε ένα δωμάτιο για περισσότερο από μια μέρα, θα αρχίσει ο ένας να επιβάλλεται στον άλλο. Από τη φύση μας, είμαστε γεννημένοι να παίζουμε αυτό το παιχνίδι. Πολλές φορές μάλιστα, εμείς οι ίδιοι εξουσιάζουμε ακόμα και τον εαυτό μας…

Στο έργο σου υπάρχει ένας «ανθρωπάκος». Από τη μια φαίνεται να είναι ο «αδύναμος κρίκος», το «θύμα» της εξουσίας και από την άλλη γίνεται και ο ίδιος θήτης, αφού φαίνεται πως – κατά βάθος – θέλει κι αυτός ένα κομμάτι από την πίτα της εξουσίας.

Θεωρώ, ότι σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό, ο καθένας μας επιλέγει αν και με ποιο τρόπο θα έχει σχέση με την εξουσία. Αυτό που με έχει απασχολήσει στο «Μ» είναι κυρίως η πολιτική εξουσία και πώς μεταφέρεται από πρόσωπο σε πρόσωπο ανά τους αιώνες. Εφόσον κάποιος παραλαμβάνει «το χρίσμα» από κάποιον άλλο, είναι και ο ίδιος θύμα. Είναι θύμα της ανάγκης του, της φιλοδοξίας του και πολλές φορές είναι πιο δυστυχισμένος από αυτόν τον οποίο εξουσιάζει.

Μα δε σε υποχρεώνει κανείς να κυβερνήσεις, αν δε θέλεις.

Ναι, αλλά όταν δίνεις σε ένα άνθρωπο ένα «θρόνο», εκείνος θα τον πάρει, ανεξάρτητα από το τίμημα που θα πληρώσει. Και είναι δύσκολο να είσαι ο θαλαμοφύλακας, να παίρνεις αποφάσεις, να εκπροσωπείς μια παράταξη. Για παράδειγμα, στις μέρες μας, ο πολιτικός που φοβάται να βγει από το σπίτι του – γιατί όταν βγαίνει τον γιαουρτώνουν – είναι σίγουρα πιο δυστυχής από κάποιον άλλο που μπορεί να κυκλοφορήσει ελεύθερος στο δρόμο, να διαδηλώσει, να φωνάξει και να υπερασπιστεί τα δικαιώματα του.

Πολλές φορές όμως, όσο και αν διεκδικείς κάτι, στο τέλος μένεις με «ψιχουλάκια»…

Δυστυχώς, αυτό συμβαίνει πολύ συχνά στη ζωή. Το πρόβλημα είναι ότι ο άνθρωπος, όχι μόνο μένει με τα ψιχουλάκια, αλλά δεν ενδιαφέρεται να μάθει γιατί έμεινε με ψίχουλα. Οι περισσότεροι σήμερα καθοδηγούνται. Δεν είναι αρκετά ελεύθεροι, ώστε να διεκδικήσουν κάτι περισσότερο.

Πώς πιστεύεις ότι μπορούν οι άνθρωποι να ελευθερωθούν από ό,τι τους καταπιέζει;

Προτού διεκδικήσουμε όλοι τα δικαιώματα μας, είναι βασικό να τα καταλάβουμε και να τα ορίσουμε. Σε αυτό παίζει πολύ βασικό ρόλο η παιδεία. Όχι μόνο αυτή που αποκτά κανείς στο σχολείο, αλλά και αυτή που λαμβάνει από την οικογένεια του. Έχει σημασία να μαθαίνει ένα παιδί, από μικρή ηλικία, τις βασικές αρχές της ευγένειας. Να σέβεται και να απαιτεί σεβασμό. Έτσι, αργότερα, όταν θα βγει στον κόσμο, θα μπορεί και να διεκδικεί. Είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις ότι μπορείς να κυκλοφορείς ελεύθερος στο δρόμο, ότι κανένας δεν μπορεί να σε χτυπήσει, να σε κλέψει ή να σου πάρει τη σειρά, όταν θα περιμένεις στην ουρά για να κάνεις τη δουλειά σου. Αυτά τα βασικά, που θεωρούμε ίσως αυτονόητα, δυστυχώς δεν είναι αυτονόητα στην Ελλάδα.

Πάντως εσύ και η ομάδα σου αντιμετωπίζετε όλα τα στραβά με χιούμορ…

Το χιούμορ είναι πολύ βασικό στοιχείο στις παραστάσεις μας. Όχι μόνο για να παρουσιάσουμε ή να καταγγείλουμε κάτι, αλλά κυρίως για να πούμε αυτά που θέλουμε χωρίς διδακτισμό. Προσωπικά, δεν επιδιώκω να κάνω μάθημα σε κανέναν. Το μόνο που θέλω είναι να έρθει εδώ ο κόσμος και να περάσει καλά.

Ακούγοντας αυτή την τελευταία κουβέντα – «να περάσει ο κόσμος καλά» – σκέφτομαι πως ο φίλος μου, ο Γιάννης «Ο», είναι σίγουρα ένας από αυτούς, που κάνουν πράξη τα όσα λένε. Ήσυχα και αθόρυβα (στην κυριολεξία δηλαδή, αφού όλα του τα έργα είναι παντομίμα) βάζει και αυτός το δικό του πολύτιμο λιθαράκι στο ψηφιδωτό της συνείδησης μας. Είτε το επιδιώκει, είτε όχι, μας παιδεύει. Με την καλή έννοια. Μας κάνει να γελάμε, αλλά και να χαμογελάμε. Βγαίνοντας από ένα μικρό θέατρο, μπαίνουμε σε ένα άλλο, μεγάλο κόσμο. Εκεί όπου όλα, εκτός από σημασία έχουν ουσία και προπάντων φαντασία. Εάν και εσείς θέλετε να εξασφαλίσετε ένα εισιτήριο για αυτόν το μαγικό κόσμο, προλάβετε την τελευταία παράσταση, την Κυριακή, 17 Απριλίου. Επόμενο ραντεβού: το χειμώνα!

——

«M»: Μια παραγωγή της θεατρικής ομάδας Splish-Splash

Σενάριο-Σκηνοθεσία: Γιάννης Ο
Βοηθός σκηνοθέτη- επιμέλεια κίνησης : Ιωάννα Καμπυλαυκά
Σκίτσα-Μουσική επιμέλεια: Ευγένειος Αρβανιτάκης
Ενδυματολόγος: Κωνσταντινιά Βαφειάδου

Φωτογραφίες παράστασης: Παναγιώτα Καντιάνη

Διανομή:
Γιάννης Ο, Βασίλης Ζαϊφίδης, Βίκυ Αδάμου, Σοφία Μαραθάκη, Εύη Κολιούλη

Πού και πότε;

Κυριακή, 17 Απριλίου 2011

Ώρα Έναρξης 21:15
Θέατρο Φούρνος, Μαυρομιχάλη 168

Τηλέφωνο: 210-6460748