Αλμανακ 2015 – Οι σκληρές μέρες της γαλλικής δημοκρατίας –

γράφει ο Απόστολος Θηβαίος

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Η χρονιά που φεύγει αφήνει πίσω της ως στίγμα, δυο γεγονότα παγκόσμιας εμβέλειας. Γεγονότα τα οποία μπορεί να αποβούν καθοριστικά για τη ριζική μεταβολή του επιπέδου των ατομικών ελευθεριών σε ολόκληρο τον κόσμο.
12 απ΄τους εργαζόμενους του γαλλικού περιοδικού Charlie Hebdo πέφτουν νεκρά μετά την επίθεση τρομοκρατών. Ιστορικές μορφές της δημοσιογραφίας αφήνουν την τελευταία τους πνοή και προκαλούν ένα τεράστιο κύμα συγκίνησης σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι γαλλικές, αστυνομικές δυνάμεις εντοπίζουν τους δράστες και τους εκτελούν θέτοντας τέλος σε μια άνευ προηγουμένου πολιορκία της γαλλικής πρωτεύουσας. Αιτία, τα σατιρικά σκίτσα του περιοδικού για τον προφήτη Μωάμεθ. Το Παρίσι γνωρίζει από πρώτο χέρι τον τρόμο αρκετά χρόνια μετά την πολύνεκρη επίθεση στους δίδυμους πύργους του διεθνούς κέντρου εμπορίου στη Νέα Υόρκη.
Αρκετούς μήνες μετά το περιστατικό στα γραφεία του περιοδικού Charlie Hebdo η τρομοκρατία εισβάλλει ξανά στη ζωή της γαλλικής πρωτεύουσας. Αυτή τη φορά ο φόρος αίματος είναι υψηλότερος. 130 νεκροί από μια άνευ προηγουμένου επίθεση σε χώρους μαζικής εστίασης. Οι εικόνες από τα εστιατόρια όπου και έλαβε χώρα μια από τις επιθέσεις και ακόμη περισσότερο οι σκηνές χάους στο παρισινό θέατρο Bataclan επιβεβαιώνουν με τον πιο βάναυσο τρόπο το μέγεθος και την αγριότητα της σφαγής. Έκτοτε θα ακολουθήσει πλήθος περιγραφών για τα γεγονότα από ανθρώπους που σώθηκαν. Η γαλλική κοινωνία δεν μπορεί πια ποτέ να είναι η ίδια. Σε συνδυασμό με το προσφυγικό ρεύμα που διαρκώς διογκώνεται μια νέα κρίση κάνει την εμφάνισή της στη χειμαζόμενη, γηραιά ήπειρο, μεταβάλλοντας ριζικά τις πολιτικές σε πολλαπλά επίπεδα.
Είναι γεγονός πως και οι δυο επιθέσεις συντάραξαν την κοινή γνώμη με τη βαναυσότητά τους, ενώ έθεσαν και σε αμφισβήτηση τις πολιτικές ασφαλείας των πιο προηγμένων, ευρωπαϊκών χωρών. Όμως ακόμη περισσότερο, διαμόρφωσαν ένα καθεστώς καχυποψίας και άρνησης απέναντι στις χιλιάδες των ανθρώπων που ζουν, εργάζονται και συμμετέχουν στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όπως θεωρείται πια η αέναη θέληση για ανάπτυξη και κερδοφορία. Ακόμη έφεραν στο προσκήνιο ξανά τη διαχρονική έριδα ανάμεσα σε δυο κόσμους με διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης. Έριδα η οποία μαίνεται ήδη από τον μεσαίωνα θεμελιώνοντας τα όρια των λεγόμενων, δύο κόσμων.
Είναι πιθανό, αν όχι βέβαιο πως παρόμοια γεγονότα θα συμβούν ξανά. Πράξεις και από τις δύο πλευρές θα κλονίσουν την ασφάλεια και την παγκόσμια ευημερία. Το παράδειγμα των θηριωδιών που συντελέστηκαν στους σύγχρονους, βαλκανικούς πολέμους είναι αρκετό για να επιβεβαιώσει ή να στοιχειοθετήσει αυτήν την προοπτική.
Αυτό το κείμενο δεν έχει σκοπό να επιβάλλει ή να προτείνει κριτικές και απόψεις. Η παράθεση και μόνο των γεγονότων αρκεί για να υπενθυμίσει δυο από τα πιο αποτρόπαια γεγονότα της χρονιάς που εκπνέει. Η μνήμη των θυμάτων συνιστά την πιο ουσιώδη πτυχή του παρόντος σημειώματος.
Ας επιτραπεί όμως στον γράφοντα να προτείνει ως διαφυγή απ΄τη νοσηρή ατμόσφαιρα των παρόντων καιρών τα λόγια του Κώστα Βάρναλη και τις μαρτυρίες του απ΄την επίσκεψή του στο μνημειώδες τζαμί της Κόρδοβας. Εκεί που ο συγγραφέας εννοεί σ΄όλο τους το μέγεθος δυο θεούς νικημένους.
Ίσως το επόμενο βήμα του παγκόσμιου πολιτισμού να προβλέπει χρόνια μετά τη σύνθεση αυτών των παραμέτρων οι οποίες ως σήμερα διχάζουν τον κόσμο στο όνομα της θρησκείας. Ίσως πάλι να μην υπάρχει άλλη διέξοδος απ΄εκείνη τη ρήση του Χρήστου Μαλεβίτση, όταν κάνει λόγο για τον άνθρωπο που πάντα θα μεριμνά για θεούς και είδωλα, μια κα άλλη λύση δεν είχε ποτέ.