Ανάμεσα σε δυο προορισμούς.

Εάν (ένθετο του 24grammata.com)/ Λόγος

γράφει ο Μανώλης Δημελλάς

Το ταξίδι είναι που σε ξεσηκώνει, η αλλαγή δίνει τη σκυτάλη σε συναισθήματα θαμμένα, έτσι είναι που παίρνεις βαθιές ανάσες.
Όνειρο ο προορισμός, ό,τι κι αν κρύβει στο σκοτεινό βάθος του.
Σε μια στιγμή πετάς, ανάβεις όλο το κόσμο μέσα σου.
Προγραμματίζεις από καιρό, κάνεις το παρόν να μοιάζει με παρελθόν, και μετακομίζεις, ιδεατά, στο μέλλον.
Στον τόπο που επέλεξες να ανοίξουν τα πέταλα σου.
Μα για τη διαδρομή δεν λες κουβέντα. Βαρετό, αναπόφευκτο κάθισμα. Κρίμα που δεν υπάρχει η μηχανή, όπως το φιλμ του Κρόνεμπεργκ που σε μια στιγμή, λιγότερο από μια στιγμή ολοκληρώνεται η μεταφορά, μέσα στο θόρυβο μιας αστραπής.
Μοιραία δίνεις χρόνο στη μετατόπιση, η αλλαγή του χώρου σου γίνεται με την ανταλλαγή του χρόνου.
Έτσι κι αλλιώς δίνουμε και παίρνουμε, όλα γύρω από ένα ανταλλακτήριο κινούνται.
Σε αυτό το δόκιμο χρόνο άλλοι χάνονται και δεν φτάνουν ποτέ στον προορισμό. Είναι βλέπεις οι σειρήνες που σε παρασύρουν σε ένα ταξίδι μαγικό μέσα στο ήδη αναπόδραστο ταξίδι.
Άλλοι πάλι  κλείνουν τα μάτια, είναι  καιρό τώρα με ωτασπίδες,  σαν να ρίχνονται στο κενό.
Άραγε όλο το τυχερό παιγνίδι δεν κρίνεται στη διαδρομή, αναρωτιέμαι.
Σε αυτή τη άγονη γραμμή που σαν παγώνει ο χρόνος η στιγμή έχει μάζα, έναν όγκο, ξαφνικό βάρος, έτσι που σε κάνει να σταθείς στο μέσα σου.
Να δεις μέσα, στο κέντρο, της ωχράς κηλίδας σου, προς το δικό σου βάθος, να χαζέψεις ένα κέντημα που υφαίνεις άθελά σου.
Όλα γύρω τρέχουν ακατάπαυστα, προσπαθούν να προλάβουν, χωρίς να ξέρουν κάθε φορά τι. Ακόμη και το χαμένο αστικό λεωφορείο γίνεται εμμονή.
Μα ανάμεσα από τους προορισμούς υπάρχει το κενό, ένας μοναδικός πλανήτης που σταματά να δίνει αναφορές στο υπάρχον ηλιακό σύστημα.
Αποφάσισες λοιπόν, ταξιδεύεις, κρύβεσαι πίσω από το χαμόγελο μιας επιθυμίας. Δεν θα σε αποκαλύψω, αρκεί κι εσύ να κρατήσεις τις συμβάσεις. Άσε και το δικό μου παραμύθι στον αφρό.
Όλοι χορεύουμε στον ίδιο σκοπό, λέμε πως ακούμε άλλους ήχους, μα στο ίδιο τέμπο είμαστε.
Φταίει το κακό το ριζικό, φταίνε οι μοίρες που εγκαταλείπουν τη θέση τους, φταίω κι εγώ που σταματώ να χαζεύω τα γυάλινα σου μάτια.
Ένας θεός να κάμει μια χρονομηχανή δεν υπάρχει;

οι φωτογραφίες είναι του Μανώλη Δημελλά