Αναφορά στον Ρώμο Φιλύρα

…με φόντο τη σκηνή του φτερού
από την Κερένια Κούκλα του Χρηστομάνου

ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ
Αναφορά στον Ρώμο Φιλύρα

γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Οι Τρύπες του Γιάννη Αγγελάκα τον βιογραφούν. Σε λίγο κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη, πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι, τ΄όνειρο που σ΄έφερε μια μέρα ως εδώ. Και έτσι διασώθηκαν για πάντα οι χαμένες καρδιές των ποιητών. Παιδιά που γυρνούν μες στα παρατημένα περιβόλια, σκιές στη σκηνογραφία των σκουριασμένων ερειπίων. Αυτό το εξωτικό καπέλο πάνω στο καρότσι που παλιώνει επίμονα, με ξέφτια, με σημαίες, με βλαστούς μέσα απ΄τη μωβ, νεκρική κορδέλα.
Σ΄αυτήν την πατρίδα με τις αίθουσες να διατηρούν κάτι παλαιά ονόματα χορηγών, συνέβησαν οι παράδοξοι χοροί των επίπλων, η γύμνια της Θάλειας. Μες στα χρόνια που έγιναν χειρονομίες τρυφερότητας ως και η κάμαρη άλλαξε και λησμόνησε οριστικά το λαϊκό της ύφος, τους μπερντέδες και απέκτησε το γλυκύτατο φως. Εδώ πίσω απ΄τις κλειδωμένες πόρτες και τις σωρούς των βιβλιαρίων στέκει ο Ιωάννης Οικονομόπουλος. Γίνεται δέντρο, όραμα πελοπονησιακό μες στις μνημειακές πτέρυγες με τις οξείες κορυφές των θυρών και τ΄άλλα χαρακτηριστικά. Τα λιγοστά έπιπλα, τα σύμβολα της θρησκείας του έρωτος, η πομπή και η ταπεινή ψυχή, μ΄όλη τη συνείδησή της ακέραια, στιγμές σπαραχτικές. Μες στα νερά των ποταμών ο ποιητής ανήμπορος, οραματιζόμενος ακραία γεγονότα, χάνοντας και κερδίζοντας τη λογική του, όπως την ευκρίνεια μια φράσης μες στους ανέμους. Καλοί, αμερικάνοι υμνητές των θρυλικών τραγουδιών για τη φύση και την ψυχή δώστε την ευλογία σας σ΄αυτόν τον τραγικό άνθρωπο. Έτσι που η ποίηση να είναι παρηγοριά πρώτα για τους ιερουργούς, καθώς μαίνονται οι φοβερές αναγνώσεις του μέλλοντος. Στ΄αγνά αισθήματα δοσμένος, ηρωικός, φερμένος απ΄ωραία, ισπανικά μεσημέρια, απόκοσμος, βαθιά μεταφυσικός, έτσι που να ανοίγονται δρόμοι προς όλες τις κατευθύνσεις και όλος ο κόσμος ν΄ακολουθεί μια παιδική καρδιά. Με τους ήχους των φιλμ, καθώς ξεδιπλώνονται τα καρέ από τη γλυκιά ζωή των Αθηνών, μες σε λεπτούς και πελώριους κόσμους που αποκτούν το μέγιστο μέγεθος ώστε να χωρούν όλες οι καλλιτεχνικές τους λεπτομέρειες.
Γι΄αυτή τη φαντασία διεσώθησαν πάντα οι αναχωρητές ποιητές, όπως ο Ανδρέας Εμπειρίκος και η μοναχική ψυχή του Ιωάννη Οικονομόπουλου. Συντρίμια από διαφορετικές εποχές, δίχως όμως τη φαντασία κατεστραμμένη. Στις τελετές και τα μυστήρια σκαρώνονται μεγαλοπρεπή ταξίδια, αποκαλύπτονται μηχανικά θαύματα, υπερωκεάνεια, εραστές με προτεταμένο τον ερωτισμό τους, άπειρες, αγνές κορασίδες, ροζ αποχρώσεις και σχέδια οροφής καθώς φθάνεις για τη μεγάλη συμφωνία των σωμάτων. Δεν πρόκειται για ρεύματα, αλλά για γνήσιες φωνές, μάρτυρες των άγνωστων κόσμων που προηγούνται, που υπάρχουν και έπονται των πολεμικών μας ημερών και της σωρού μας ακόμη της ίδιας. Μες στην ταπεινοφροσύνη του, σπασμένος απ΄άκρη σ΄άκρη, κατεστραμμένος βράχος φτιάχνει ο ποιητής τις προσευχές του. Με τις παρατάξεις της μνήμης του παρούσες διαρκώς, ολοζώντανες, πλασμένες από εμπύρεττη ψυχή, ο Ρώμος της αρχαίας Σικυώνας  δοξάζει τους έρωτες και το θαυμάσιο αυτού του κόσμου που γίνεται εφιαλτικό και άλλοτε πάλι υπερβατικό, όπως στις λατινικές χώρες των καλών οριζόντων.
Αυτή δεν ήταν πρωτοπορία. Ήταν γραμμένα ποίηματα μες στο κορμί του ποιητή και έτσι διασώζονται, βεβαιώνοντας την ξεχωριστή ιδιοσυγκρασία και τη θυσία που υποβάλλει η πληγωμένη καρδιά.
Δεν είναι τ΄αριστουργηματικό απόσπασμα του Παραληρήματος. Είναι πρωτίστως η σκηνή του κοριτσιού καθώς γυμνώνεται και οι σκιές , οι χρυσοί αστέρες, η αφοσιώση στον κόσμο που νικιέται, οι έρωτες, η προφητική μορφή που εξέρχεται του δωματίου τραβώντας για το σκοτεινό πάντα δρόμο. Είναι τέλος, πέρα απ΄την ίδια την εορταστική πομπή, μια έξοδος, όπως εκείνη του Αντωνίου, βαθιά χρωματική. Είναι η σκέψη και η τρυφερή νοσταλγία για τις ρυτιδωμένες, τις ανήμπορες γενεές των ανθρώπων.