Αφιέρωμα στην ποιήτρια Μαρία Λαϊνά

γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Ο εχθρός του ποιητή, είπε η Μαρία με τη φωνή της στη διαπασών κάποιας νύχτας, είναι αυτή η αυγή. Οι ίδιοι τόποι, όσα δεν χάνονται και ας μην κατόρθωσαν τα χέρια σου να σε κρατήσουν. Είναι εχθρός ότι σε κάνει να λάμπεις όμορφη στο στερέωμα, ότι αντιστέκεται στο ποίημα που επωάζεται μες στις κλειστές στροφές του, ανεξιχνίαστο, μ΄αφετηρίες μυστικές του αίματός σου. Πιο όμορφη απ΄όσα έγραψαν οι λέξεις στις επιγραφές. Είναι από θάρρος και θαυμασμό αυτός ο κόσμος και θέλει μια ατόια καρδιά ποιητή για να ξεπεράσεις τα ποιήματα, να φανούν τόσοι και τόσοι δρόμοι. Η Μ. Λαϊνά  με την καρδιά ανοιχτή, παραδέχεται την άλλη ομορφιά, αυτή του κόσμου που αρχίζει και τελειώνει σ΄άλλους τόπους, μες στα σημεία της στίξεως, στις αίθουσες, τις χώρες του μυστικού. Είναι το θαύμα ακόμη και εκείνο που θα γεννά πάντα της μοναξιάς σου το μέγα ποίημα.

Εχθρός του ποιητή, Μαρία είναι το ποίημα το ίδιο. Η μοίρα σου, της Σαπφούς η μοίρα όταν θαυμάζει τον καρπό αυτού του κόσμου.

Η πορεία σου ήταν πάντα καθοδική. Εσύ να εισέρχεσαι μες στους κλειστούς θαλάμους, ολοένα και περισσότερο εντός ενός κόσμου μυστικού. Άλλο σημείο του ορίζοντα δεν υπήρξε ποτέ, πέρα απ΄τη θέα των παραθύρων και την ανατολή του κόσμου. Σπαρμένος μ΄αμαρτίες ο δρόμος σου, με κατευθύνσεις, με παλιές υπομνήσεις, οι διαιρέτες σου απλωμένοι στα τραπέζια και εσύ όλο και πιο μόνη με το χαμόγελό σου από ξεθωριασμένα χρώματα, από σένα την ίδια. Ντυμένη τις καινούριες μέρες και τους ήχους οργάνων πνευστών με καταγωγή από χώρους ακάλυπτους που δίνουν στη δική σου μοναξιά, στη δική μου, το ίδιο πάντα χρώμα. Και αν γελάς Μαρία, αν όπως λες γελάς μες στα όρια του ποιήματος και της μέρας είναι γιατί μία είναι η θρησκεία αυτού του κόσμου και ένας ο θεός που σε ορίζει.

Κατεβαίνω σιγά

γελάω ξαφνικά, χωρίς να το θέλω

πάντα γελάω

μπαίνω αριστερά, στην άδεια κουζίνα

ανοίγω το τετράφυλλο παράθυρο προς την ανατολή

κάθομαι στο τραπέζι με τα σκόρπια μήλα

ξεχνιέμαι μονάχη.

Μονάχη χαίρομαι τις ώρες της αυγής.[1]

Τα ποιήματα της Λαϊνά ερμηνεύονται με το χρώμα. Η δίνη τους είναι εσωτερική. Τα τοπία τους αστικά, μικρά κέντρα της πόλης, γνώριμα. Σπάνια συναντά κανείς ποιήματα που ισοδυναμούν με τέτοιες θερμοκρασίες, αναλαμβάνοντας τη θέση φαινομένων φυσικών και ψυχοτρόπων.

Τα ποιήματά της τα συνάντησα ξανά. Στη γραφίδα του Νίκου Καρούζου, να φέγγουν όπως τ΄άστρο Αλδεβαράν που το τροφοδοτεί η ανθρώπινη ψυχή. Στα μάτια της κόρης του θεού, διά στόματος Τζάκ Κέρουακ. Επειδή υπάρχουν αμαρτήματα που θεραπεύονται με το αίσθημα και το ρυθμό, τα ποιήματα της Λαϊνά κατορθώνουν να επιβιώσουν.

[1]    [Ο εχθρός του ποιητή], Μ. Λαϊνά, απ΄τη συλλογή “Ρόδινος Φόβος”