ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΒΑΝΟΦ

γράφει ο Απόστολος Θηβαίος

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Είναι παράξενο πως μερικές φορές το παρελθόν επανέρχεται στο προσκήνιο. Μικρά και μεγάλα γεγονότα που γράφουν την άλλη ιστορία, του κόσμου, τα απλά μα τραγικά κατάστιχα της ανθρώπινης συνείδησης.
Κάπως έτσι, σαν σήμερα, στις 4/1/1943 εκτελείται από το γερμανικό απόσπασμα ο Γεώργιος Ιβάνοφ. Πολωνός που έζησε και ανδρώθηκε στην Ελλάδα, τιμώντας με τον υψηλότερο τρόπο τη δεύτερη πατρίδα που του χάρισε η τύχη. Απόφοιτος του πανεπιστημίου, διακεκριμένος αθλητής του Ηρακλή δίνει σήμερα το όνομά του στο μικρό δρόμο στην περιοχή του Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης. Λίγοι γνωρίζουμε τη δράση του, η προσφορά του προξενεί δέος και έκπληξη. Ο ανδριάντας του αποπνέει ρώμη και ανδροπρέπεια. Κάπως έτσι πρέπει να είναι οι ήρωες, η καλλιτεχνική εκδοχή τους πρέπει να υποβάλλει. Τότε η μνήμη επανέρχεται δυνατότερη, ποτέ όμως σπουδαιότερη από την πράξη. Γιατί ο Γεώργιος Ιβάνοφ αρνήθηκε με κάθε τρόπο να δει σκλαβωμένη την Ελλάδα και προσέφερε ό,τι πολυτιμότερο είχε στον αγώνα εναντίον του φασισμού. Κορυφαίος σαμποτέρ των συμμαχικών δυνάμεων, με τη δράση του εξασφάλισε σημαντικά οφέλη για τον άξονα. Οι δολιοφθορές του στα γερμανικά υποβρύχια, η ανάσχεση των γερμανικών συμφερόντων με τα πλήγματα στο λαθραίο εμπόριο το τρίτου ράιχ συνιστούν ένα μέρος μόνο από την απόδειξη μιας αξίας μεγαλύτερης απ΄τον γενικά αντιληπτό φιλελληνισμό του. Μιας πίστης που αντλεί απ΄την οικουμενικότητα πανανθρώπινων αξιών για να βρει σε τούτο το μέρος, σ΄αυτούς τους ανθρώπους το ιδανικό μέτρο για να βλαστήσουν. Η κορυφαία στιγμή του δράματος παίζεται εμπρός στο απόσπασμα. Μαζί με τρεις συνεργάτες του αντιμετωπίζει θαρραλέα το θάνατο, αρνούμενος να υποκύψει στην πειθώ των όπλων. Αναφωνώντας «ζήτω η Ελλάς, ζήτω η Πολωνία!» πέφτει νεκρός, κερδίζοντας μια θέση ανάμεσα στα σύμβολα της φυλής.
Η άγνοια της προσφοράς του Γεωργίου Ιβάνοφ δεν σχετίζεται με την ύπαρξη ενός ρηχού εντόπιου συστήματος επιφανειακής, γενικής γνώσης. Η απουσία ανθρώπων όπως ο Ιβάνοφ απ΄τη μνήμη μας κοστίζει σε εμάς τους ίδιους που συνηθίζουμε σε μια πεζή ιδέα περί ζωής. Η ανάμνησή του δεν χωρά στη σημερινή επικαιρότητα. Παρά την αρμονική συνύπαρξη Ελλήνων και Πολωνών, πολύ περισσότερο τις τελευταίες δεκαετίες, η συγκυρία της επικαιρότητας κλονίζει την ανοιχτή ψυχή του κόσμου μας. Αυτός ο ασύλληπτος σαμποτέρ και οι κινηματογραφικές επεμβάσεις στις εγκαταστάσεις του Σκαραμαγκά, υπονομεύουν κάθε θεωρία αυτισμού και εσωστρέφειας. Αν οι τωρινές γενιές θέλουν ν΄αλλάξουν το χνάρι της πατρίδας μας, δεν έχουν παρά ν΄ανοίξουν την καρδιά τους, να παραχωρήσουν μια θέση στην αγαπημένη τους πατρίδα, γι΄αυτούς που παίζουν κορώνα γράμματα τη ζωή τους για μια ιδέα. Αυτή είναι η προσφορά του Ιβάνοφ σήμερα, έτσι αποκωδικοποιείται δίνοντας μια αφοπλιστική απάντηση στους θιασώτες του φόβου που διαπρέπουν στο πολιτικό αγώνισμα μιας κατά Ανδρέα Εμπειρίκο, γηραιάς ηπείρου.
Να μην είναι μέρες μνήμης. Και στο προσκλητήριο, λέει ν΄ακούγονται ένα προς ένα τα ονόματα. Μαρία Δημάδη, Ηρώ Κωνσταντοπούλου, Λέλα Καραγιάννη, Κυριάκος Παρίσσης. Όλοι εκτελεσμένοι στα μεγάλα πραξικοπήματα της ιστορίας. Τα χρόνια τους προσφορά στους άγνωστες στρατιώτες, ηρώα και ονόματα δρόμων. Είναι το ελάχιστο για το μέλλον, αυτές οι τιμές αρμόζουν και με το παραπάνω στους φαροφύλακες της διάσπαρτης πολιτείας μας. Παρών στο πρώτο τέταρτο της τρίτης χιλιετίας και να μην είναι μέρες μνήμης ή το πρωινό του μεγάλου Όχι για να λάμψουν , καθώς εμείς ανίδεοι μικραίνουμε τούτο τον τόπο