Για την Κατερίνα Γώγου…

«…μόνο κάτι πόζες φωτογραφικές
μιας οδύνης που γλιστράει
λίγο λίγο προς το μύθο,
προδομένη και εκείνη
από τις λογοτεχνικές επεμβάσεις
των μαρτύρων.»
(Ν. Νικολαίδης, «Γουρούνια στον Αέρα»)

«ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ ΜΑΤΙΑ»
Ανεξάντλητα. Για την Κατερίνα Γώγου

Για την Κατερίνα Γώγου διαβάστε, επίσης, το άρθρο του Απόστολου Θηβαίου και δείτε τα Βίντεο

Διαβάστε το βιβλίο της Γώγου (free ebook) 3 κλικ αριστερά εδώ

γράφει  ο Απόστολος Θηβαίος
Είδαν, λέει την Κατερίνα έξω από τον κινηματογράφο «Ίλιον» στην οδό Τροίας. Ήταν ντυμένη με ένα φουστάνι τύπου φλοράλ, αντί για μάτια έφερε δύο επαναστατικά αστέρια, κάπνιζε μεθυσμένη και κρατούσε μια ομπρέλλα με όλα τα νεύρα της σπασμένα, έτσι για στυλ. Πίσω της τα νυχτερινά λεωφορεία της οδού Πατησίων που έρχονται από τα απομακρυσμένα εδάφη της πλατείας Αμερικής με τα φώτα τους, το πλήθος, την αποφασιστικής σημασίας σταθερή πορεία.
Η Κατερίνα είναι καμωμένη από σύρματα, πάει να πει σε όποιο μέρος του σώματός της και αν την αγγίξεις θα σφαγιαστείς. Η Κατερίνα δεν συνιστά ένα όραμα βολικό ή μια περίπτωση ευτυχούς τέλους. Πάει να πει σε τίποτε δεν έχει να κάνει η λύπη της με τα αμερικανικά φιλμ του καιρού των χρυσοθήρων που μιλούν για τις περιπέτειες στα παγωμένα ποτάμια και έπειτα το φονικό, το χρυσάφι, η Τζιν Χάρλοου που σώζεται κρυμμένη μες στις φωλιές, καθώς η τρομαγμένη Περσεφόνη. Η Κατερίνα προσμένει τους φίλους της, εδώ και μισό αιώνα. Καθώς οι τρομοκρατικοί στίχοι του Αρένας, η Κατερίνα προσμένει τους φίλους που θα την εκφωνήσουν, έξω από τα ιδρύματα, πέρα στους κάμπους που απλώνονται ως το τέλος και υπάρχουν τόσες ευκαιρίες για ορίζοντες καινούριους, δίχως σκοπιμότητες. Η Κατερίνα προσμένει τους παγιδευμένους, πάει να πει τις γυναίκες που κρεμιούνται στα μπαλκόνια των ακάλυπτων και καπνίζουν σπρώχνοντας τα χρόνια, τους αστυνόμους που κάποτε και αυτοί θα πρέπει να επαναλάβουν έναν φόνο, τους δικαστές που σπαράζονται από τους νόμους και την ηθική, τα παιδιά των οργανώσεων που στήνουν φράξιες και διασκορπίζονται μες στα ιδεολογήματα, τους ιατρούς με τα ηλεκτρόδια στα χέρια που πασχίζουν να θεραπεύσουν παιδιά δίχως κόκκινα μάγουλα και εύρωστα σώματα.
Η Κατερίνα προσμένει με το φουστάνι τύπου φλοράλ και τη ναρκωτική της αγωνία. Ο κινηματογράφος σφύζει από ζωή. Νεαρά ζευγάρια, πολύ ή λιγότερο ερωτευμένα σπεύδουν για την τελευταία, βραδινή παράσταση. Πρόκειται για μια ταινία δίχως ενδιαφέρον, όμως έξω βρέχει και η επανάσταση δεν πρόκειται να λάβει χώρα απόψε και άλλωστε ετούτα τα παιδιά λατρεύουν τα σκοτεινά πράγματα, τα σύρματα, τις τραχιές λεπτομέρειες της πόλης, την τόση αδιαφορία.  Η Κατερίνα τώρα φορά ένα μαύρο φόρεμα, μοιάζει με εκείνα τα κατάμαυρα πουλιά που ξεχειμωνιάζουν στις παραλίες και σπάνια τρομάζουν. Καπνίζει με στυλ προκλητικό, διατηρώντας ένα απλανές βλέμμα, με μισάνοιχτο στόμα, έπειτα καίγεται η Κατερίνα, τα ερωτευμένα ζευγάρια εξέρχονται του κινηματογράφου, περνούν μέσα από τη φωτιά, η πόλη είναι ηλεκτρόδιο λησμονημένο μες στα νερά και η επανάσταση δεν θα αργήσει Κατερίνα. Να τελειώσουμε μόνο Κατερίνα με την αποκρουστική σήψη και έπειτα, έπειτα Κατερίνα θα σπάσουμε με τους ρυθμούς μας όλα τα πεζοδρόμια, κρατώντας κομμάτια από τα ιωνικά κιονόκρανα που τόσο μας εστοίχισαν. Και τότε Κατερίνα θα σε χρειαστούμε με τα επαναστατικά σου μάτια, καθώς θα κρυβόμαστε μες στους βρώμικους φωταγωγούς Κατερίνα και ολόκληρη η πόλη θα κυλιέται μες στις λάσπες.
Εκείνο Κατερίνα που επισήμανες, εκείνο που ζει απαράλλαχτο χαμηλά, εξημερωμένο, άγριο ζώο που δεν λησμόνησε τη φύση του θα τραφεί Κατερίνα, θα κάψουμε κάποτε την εποχή της παρακμής Κατερίνα, θα υψωθούμε Κατερίνα πάνω ακόμα και από τον ύπνο των ανθρώπων. Αν χαθούμε Κατερίνα, θα σε προσμένουμε έξω από τον κινηματογράφο «Ίλιον», μαζί με τα κορίτσια των ναύλων, κουνώντας τα σακκάκια μας, όπως στους ποδοσφαιρικούς θριάμβους. Πέρα οι ήλιοι όλοι καμμένοι, αρνητικοί. Όλοι θα φτάνουμε μονάχοι και εκείνα που θα σκοπεύουμε, -το είπες Κατερίνα-, είναι πάντα στον ουρανό.
Κατερίνα, απόψε λέει στα πίσω καθίσματα του κινηματογράφου «Ίλιον» άνοιξε τα μάτια της η νέα μέρα. Ο Γιώργος είπε πως μοιάζει να κουβαλά τη μανία του κύματος και τη νέκρα ενός βυθού. Πρόκειται σίγουρα για μια επανάσταση Κατερίνα. Ήδη κοντά στην Ιουλιανού Κατερίνα οι εργάτες ξεκαρφώνουν τα σκοτάδια. Το φως έρχεται στις μύτες των ποδιών Κατερίνα.