Για τον Μάικλ Τζάκσον, τον άνθρωπο σύμβολο

24grammata.com/ ιστορία του τραγουδιού

γράφει ο Απόστολος Θηβαίος

«ΙΝΤΥΜΠΟΫ»

Για τον Μάικλ Τζάκσον, τον άνθρωπο σύμβολο

Ήταν κατά γενική ομολογία εξαιρετικός. Εφευρετικός, όσο ένα έμφυτο ταλέντο, ιδιοφυής και τραγικός, καθώς επιβάλλεται. Ο Μάικλ νεαρό αγόρι ανάμεσα στα αστέρια, ο Μάικλ με το χρυσό χαμόγελο των εκατομμυρίων δολαρίων. Ο Μάικλ στις καφετέριες της νύχτας, με κόκκινο χτυπητό τζέκετ, γνήσιο πλαστικό τζάκετ ο Μάικλ και τα ισπανικά παντελόνια. Ο Μάικλ χορεύει μες στο δέκτη, όλοι κοιτούν με την ίδια συνείδηση τον καταπληκτικό Μάικλ που χορεύει προς το φεγγάρι. Αυτή είναι μια δήλωση ζωής, πάει να πει αξίζει να θεωρηθεί ως μια εξαιρετική ευκαιρία, ο Μάικλ περπατά μες στη νύχτα, είναι σχεδόν ένας άγιος ο Μάικλ. Και έπειτα όταν είδε κάποιος τον Μάικλ, μόνο στο δρόμο, έιπε πως έκλαιγε και δεν κοιτούσε πουθενά, κοιτούσε μέσα του, χυμένα στα περιβόλια τα χρήματα.

Η υπόθεση θανάτου του δημοφιλούς Μάικλ Τζάκσον αποτέλεσε ένα γεγονός παγκόσμια εμβέλειας. Ο σύγχρονος κόσμος με κοινή συναίσθηση αισθάνθηκε την απώλεια ενός συμβόλου και ακόμη περισσότερο ενός ιδιοφυούς ανθρώπου με ουσιώδη και αποφασιστική συνεισφορά στην εξέλιξη των πραγμάτων. Ένας συνδυασμός προσωπικής ικανότητας και ακόμα κάτι τόσο απροσδιόριστο, όσο εκείνο που μερικοί αποκαλούμε μεταφυσικό και συμβαίνει σπάνια ή μεμονωμένα. Ο Αφροαμερικάνος καλλιτέχνης εξασφάλισε ήδη από την πρώτη παρουσία του πως συνιστά ένα φαινόμενο συλλογικής αποδοχής, έναν άνθρωπος αφοσιωμένο, που υπόσχεται να μην είναι κανείς. Η τραγική του ύπαρξη εθεωρείτο δεδομένη από τους ψυχολόγους και όσους μελετούν τις συμπεριφορές των ανθρώπων, ως μία σαφής συνέπεια του βίου. Η διαύγεια ετούτη του κοινού ήταν δικαιωμένη, μια επιβεβαιωμένη υποψία. Ο Μάικλ Τζάκσον διαμορφώνει με τη μουσική του παρουσία μία ολόκληρη τάση, η οποία ακόμα και σήμερα βρίσκεται στην αιχμή του ενδιαφέροντος του κοινού. Πρόκειται για ασφαλής έκβαση, δίχως μεταβολή.

Ο παράγοντας βιομηχανία διαδραματίζει και στην περίπτωση του Μάικλ Τζάκσον σημαντικό ρόλο. Πάει να πει, είναι εκείνος που ενισχύει την κοινοποίηση μιας νέας επιχειρηματικής πρακτικής, με αντικείμενο τον άνθρωπο και τη διαφήμιση. Ο συνδυασμός είναι εκρηκτικός και το βιομηχανικό προϊόν εκτινάσσεται στο απόγειο της φήμης και της κερδοφορίας του. Το τίμημα είναι αμείλικτο. Οι φήμες οργιάζουν για την τραγική φιγούρα με τα αρρωστημένα ή όχι πάθη. Ο Μάικλ κινείται στο περιθώριο περισσότερο από κάθε άλλη ατομικότητα, η μοναξιά του είναι συντριπτική και επιβεβαιώνεται μετά το θάνατό του. Είναι περισσότερο συγκίνηση για τον καλλιτέχνη ή ένα αίσθημα ενοχής και φιλευσπλαχνίας για τον άνθρωπο και την πορεία του. Πράγματα ασύλληπτα, καθώς το αντικείμενό τους, οι ίδιες οι ζωές δεν εκτιμούνται, δεν ερμηνεύονται. Ο Μάικλ χαρακτηρίζει πέρα από κάθε τραγικότητα μία συμβολική μορφή, ένα είδος σήμανσης για την εποχή και τις γενιές της. Ο Αφροαμερικάνος καλλιτέχνης είναι ο Indyboy του Κέρουακ με την αθώα ομορφιά που γεφυρώνει τα χάσματα και δείχνει το δρόμο, ο Μάικλ από την Ιντιάνα είναι ένα από τα αγάλματα της νύχτας και διατηρεί τη ζωντάνια του ακόμη και μες στα κρύα πρωινά της Νέας Εποχής.

Εάν ανήκουμε στην εποχή των θεαμάτων και των θορύβων, εάν ο αιώνας μας είναι ένας τέτοιος αιώνας, ας φανούμε τότε ειλικρινείς με τη συνείδησή μας και ας θυμηθούμε τον Ίντυμπόυ καθώς εξαφανίζεται μες στα σπίτια της πόλης στούντιο κάπου στην ενδοχώρα του Μανχάταν, με ατόφια, ηλεκτρική ενέργεια ο Indyboy, οι εξαρθρωμένες κινήσεις στο ρυθμό της μουσικής, δειλινή ηδυπάθεια, φυλακισμένα μάτια όπως σε φιλμ πόλαρ ρόιντ. Είδα τον Indyboy να χορεύει αργά τη βράδυ στην έρημη πόλη, κάτω από φως ακρυλικών προβολών. Το φεγγάρι παιχνίδι στα χέρια του Indyboy και καθώς χάνεται στους κακόφημους, επάνω ορόφους γράφει στους τοίχους «Billi Jean» και τινάζεται όπως νευρόσπαστο παιχνίδι στα παιδικά ερρείπια της θαυμαστού πραγματικού.