ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΔΙΑΚΟΠΩΝ. 1 ΜΕΡΟΣ.

24grammata.com 

κείμενο/ φωτογραφία: Μανώλης Δημελλάς

Στο ατελείωτο ταξίδι για Κάρπαθο, 20 και 21 Ιουλίου 2012.

Επιβιβάστηκα στο «Πρέβελη», το ταξείδι ξεκίνησε από τον Πειραιά, με το πλοίο σχεδόν γεμάτο, αρκετός κόσμος, κανένα άδειο κρεβάτι, μοναχά κατάστρωμα κάτι καρέκλες λεωφορείου περιμένουν μοναχές, τους ανυποψίαστους.

Οι περισσότεροι συνταξιδιώτες κατάχαμα, βγάζουν, κρύβουν τα ρολόγια και κατακλύζονται με μνήμες.

Παρέες που μιλούν δίπλα μου και ναι επιτέλους για άλλα, άσχετα από την οικονομία θέματα, γεμίζουν το μυαλό μου με ελπίδα τίποτε δεν χάθηκε από την λεβεντιά μας, διακοπές με καρπουζάκι, ίσως και λίγο άσπρο τυρί, φέτα, παγωμένο νερό και ελπίδα.

Το πλοίο πιάνει την Σαντορίνη τα ξημερώματα, το πρώτο λιμάνι την Μήλο την έχει αγγίξει έξι ώρες από τον απόπλου, άγονη γραμμή, επιδοτούμενη μα είναι σκληρά, βασανιστικά αργή.

Η νύχτα δεν θα έλεγες ότι θύμιζε σε κάτι τα κρουαζιερόπλοια της Καραϊβικής, με τους μπουλμέδες να τρίζουν. Δέησε, έπιασαν οι προσευχές μας, να πιάσουμε Κρήτη, Ηράκλειο στην ουσία παραλάβαμε ταξιδιώτες που προσπαθούν να φτάσουν την Ρόδο.

Το βαπόρι μέσα στην χαοτική διαδρομή του γίνεται γέφυρα της Κρήτης με τα Δωδεκάνησα.

Τρελαίνομαι να ακούω την μεταλλική φωνή της εκφωνήτριας “…το πλοίο θα έχει άμεση αναχώρηση…” τα χάνω με την αμεσότητα, την ταχύτητα την γληγοράδα και ειδικά την ακρίβεια ή μήπως την ακρίβεια μας, ένας καφές εσπρέσσο φρέντο στα όρθια κοστίζει 3 ευρώ, λίγο τσουχτερό δεν ακούγεται, θα πεις πάλι τι το θέλεις το φρέντο, πάρε ένα ελληνικό της μηχανής να φτύνεις και κομματάκια καφέ κάθε τόσο. Στα πρόσωπα των ξένων τουριστών γράφεται, το αναγνωρίζω, η λέξη περιπέτεια, ζουν το μύθο της χώρας μας.

Αν ξεκινάς και αρνητικά τότε χάνεις το κουράγιο σου νωρίς. Είπα δεν θα το βάλω κάτω, μόλις με πιάνει απογοήτευση, άρνηση, μιζέρια βγάζω την τυπωμένη φωτοτυπία της εφημερίδας «Ελευθερία», ημέρα Πέμπτη 9 Αυγούστου του 1956.

Μια μέρα μέσα στα εννιάμερα του Αυγούστου μέσα στις μέρες που μετρούν από την 6^η Αυγούστου το πανηγύρι του Χριστού έως την Κοίμηση της Θεοτόκου στις 15 του Αυγούστου, μεγάλες ίσως οι σπουδαιότερες ημέρες για τους Χριστιανούς αλλά και του υπόλοιπους προσκυνητές που όχι τόσο πιστοί χαίρονται την μαγική συνεύρεση με τους υπόλοιπους συντοπίτες τους.

Στην 4^η σελίδα της εφημερίδας μια επιστολή του Καρπάθιου

Κ. Σακελλαρίδη, κάνει τα πανιά του μυαλού μου να φορτσάρουν.

Γράφει τα παράπονα του για την τότε συγκοινωνία της Καρπάθου μα και της Κάσσου με τον Πειραιά. Απευθυνόμενος στον τότε υπουργό Κωτιάδη, στους πλοιοκτήτες μα και σε όλο τον κόσμο που διαβάζει και μπορεί να κατανοήσει το πρόβλημα.

Ποιος; Τι; Ρωτάω εγώ τον εαυτό μου.

Δεν μπορεί όπως λέει να ταξιδεύεις πεντήκοντα (50) ώρες με προορισμό την Κάρπαθο και στο ταξίδι να δημιουργούνται συνεχώς προστριβές με τους επιβάτες των άλλων προορισμών. Πρέπει επειγόντως κάτι να αλλάξει.

Το διαβάζω και χαίρομαι για την πρόοδο για την εξέλιξη, στον μισό χρόνο ακριβώς, θέλω 24 ώρες για το νησί μου και δεν έχουν περάσει ούτε 60 χρόνια.

Μια εξαιρετική πρόοδος που μας έδωσαν τα νέα γλήγορα πλοία.

Το Πρέβελη είναι 32 ετών (κατασκεύαστηκε το 1980) αλλά δείχνει να κρατά σαν κοπέλα στην πρώτη νιότη, τέτοιες εποχές που τραβάμε και το κουκούτσι αμύγδαλο που λέει και η παροιμία.

Άλλωστε έπειτα την τελευταία πτώση του υπερηχητικού αεροπλάνου concorde, στα περίχωρα του Παρισιού, φαίνεται πως οι μεγάλες ταχύτητες δεν παρέχουν ουσιαστική ασφάλεια, φυσικά ούτε και απόλαυση.

Αναρωτιέμαι αν με την καινούρια εποχή που ανατέλλει στην χώρα μήπως θα ήταν φρόνιμο να επαναφέρουμε τα ατμόπλοια και να απολαμβάνουμε τις διακοπές μας πάνω στο πλοίο, σαν μια διαρκής κρουαζιέρα.

Εμείς οι Καρπάθιοι χορεύουμε ακόμα δωρικά, κρατάμε σφιχτά την παράδοση μέσα στην καθημερινότητα μας.

Με χιούμορ στεκόμαστε πάνω στις ιδιαιτερότητες των μικρών χωριών μας και αντιστεκόμαστε (τουλάχιστον προσπαθούμε) σε μια κατρακύλα, σε ένα τυφλό παζάρι αξιών και δικαιωμάτων.

Μόνο κάτι ξενόφερτα Λαγόψαρα τριγυρνούν γύρω από το νησί και προσπαθούν να αλλάξουν το ύφος του, αλλά δεν μπορούμε να αποφύγουμε την εξέλιξη, σε άλλους τόπους ένα μοναχά κύμα, τουριστών άλλαξε την ιστορία τους.

Εδώ, σε μας, δεν είναι το μεταλλαγμένο ψάρι που τρομάζει, μα κάποιοι που ονειρεύονται ακόμη μεγαλεία.

Θεϊκές συναντήσεις με την συνοδεία μουσικών δρώμενων, πολυμελείς φιλαρμονικές που παιανίζουν εμβατήρια, έτσι κάνουν να φαίνεται η δύσκολη, μοιραία πορεία, ολόκληρης της χώρας μας ένα στεγνό και αδιάφορο παραμυθάκι.