ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΒΡΙΛΗΣΣΙΩΝ

Χορηγός αφιερώματος:
Φιλολογικό Φροντιστήριο

Γιώργος Δαμιανός
Πεντέλης 25A, Βριλήσσια,
τηλ 210 600 87 50 , πληρ. κλικ εδώ

Όρος Πεντελικόν

 

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΒΡΙΛΗΣΣΙΩΝ

Τα Βριλήσσια αποτελούσαν στην αρχαιότητα τμήμα της περιφέρειας του Δήμου Φλύας, ο οποίος καταλάμβανε την έκταση που απλώνεται από το Ψυχικό έως το Χαλάνδρι και την Αγία Παρασκευή.

Σήμερα συνιστούν ένα σύγχρονο και ήπια αστικοποιημένο βορειοανατολικό προάστιο του πολεοδομικού συγκροτήματος των Αθηνών.

Η περιοχή εντοπίζεται στους νοτιοδυτικούς, προσβάσιμους πρόποδες της Πεντέλης, απ’ όπου πήρε την ονομασία της, καθώς το πεντελικό όρος στην αρχαιότητα αποκαλείτο “Βριλησσός” .

Βρίσκεται εντός του λεκανοπεδίου της Αθήνας, το οποίο περικλείεται από τα όρη Πεντέλη, Πάρνηθα, Αιγάλεω και Υμηττός και υπάγεται διοικητικά στη Νομαρχία Αθηνών.

Τα διοικητικά όρια του δήμου εκτείνονται από τη ρεματιά του Χαλανδρίου έως και τους πρώτους λοφίσκους του πεντελικού, γνωστούς ως λόφους πατήματος και κουφού, σε απόσταση 10 περίπου χιλιομέτρων βορειοανατολικά από το κέντρο των Αθηνών και 5 χιλιόμετρα βορειοδυτικά από την Παλλήνη στα Μεσόγεια. Η έκταση δε της περιοχής ανέρχεται σε 3,8 χμ2.

Kατά την απογραφή του 2001 o Δήμος παρουσίαζε 25.582 κατοίκους, ενώ σήμερα συγκεντρώνει σύμφωνα με εκτιμήσεις πληθυσμό των 40.000 ατόμων. Η μεγαλύτερη αύξηση του πληθυσμού παρατηρήθηκε τη δεκαετία του ’80 ύψους 118,4%, ενώ ο οικιστικός κορεσμός επέρχεται μεταξύ δεκαετίας του ’90 και της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα.

Στα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της πόλης συγκαταλέγεται η ήπια δόμηση που εξαντλείται στο κέντρο σε τέσσερις το πολύ ορόφους, ενώ πολύ υψηλό είναι και το ποσοστό ιδιωτικού και δημοτικού πρασίνου.

Το οικιστικό κέντρο της πόλης συγκεντρώνεται γύρω από τον Ιερό Ναό Αναλήψεως Κυρίου, ενώ η εμπορική αξία της περιοχής εκτείνεται κυρίως κατά μήκος της Λεωφόρου Πεντέλης.

Ο Δήμος χαρακτηρίζεται ως περιοχή αμιγούς κατοικίας, ενώ το εισοδηματικό επίπεδο των κατοίκων θεωρείται από μεσοαστικό έως αρκετά υψηλό.

Από το 1949 τα Βριλήσσια αποτελούν αυτόνομη διοικητική οντότητα της Ανατολικής Αττικής έπειτα από τη διάσπαση από το Χαλάνδρι, ενώ το 1990 αναγνωρίζονται ως Δήμος του αθηναϊκού συγκροτήματος.

Γνωρίζουν ανάπτυξη το 2004 στο γενικότερο κλίμα ανάπλασης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, ενώ ολοκληρώνεται ο οδικός δακτύλιος της πόλης, γίνονται έργα ανάπλασης, διαπλάτυνσης της κεντρικής λεωφόρου και αποτροπής της διαμπερούς κυκλοφορίας.

Η πόλη συνδέεται με όλα τα μέσα αστικών και υπεραστικών μετακινήσεων της Αττικής μετά τη διέλευση της Αττικής Οδού, την ολοκλήρωση της Περιφερειακής Υμηττού, το Μετρό, τον Προαστιακό και τη σύνδεση μέσω του τελευταίου με τον Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο.

Μετά από τους σκληρούς αγώνες της δημοτικής αρχής το 2003, παραδίδεται και σε επίσημη τελετή η Ναυτική Βάση, ενώ δίνεται το έναυσμα για τη μαζική δημιουργία χώρων πρασίνου.

Οι αντικειμενικές αξίες το 8 κυμαίνονται από 1.550 – 2.050 ευρώ, σε παρόμοια επίπεδα με το γειτονικό Χαλάνδρι και την Αγία Παρασκευή. Οι εμπορικές τιμές σπάνε το φράγμα των 2.000 ευρώ κυμαινόμενες μεταξύ 2.200 και 3.500 ευρώ.

Δήμαρχος της πόλης είναι από το 2007 είναι ο κ. Κώστας Ιωαννίδης.

Η ιστορία των Βριλησσίων είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορική εξέλιξη του Πεντελικού. Στο σταυροδρόμι μεταξύ της εύκαρπης γης των Φλυέων και του αρχαίου όρους πραγματοποιείτο η διέλευση των υπέρογκων μαρμάρων έπειτα από εξορύξεις προς την πρωτεύουσα των Αθηναίων.

Στις εξορύξεις του νότιου τμήματος του βουνού οφείλεται και η «άγρια» εικόνα της περιοχής του Πατήματος και των βόρειων συνοικιών του Γέρακα.

Από την ίδια γη διοχετευόταν το υδροδοτικό φορτίο που ενίσχυε το δεύτερο (κατά άλλους το πρώτο) σύστημα ύδρευσης στην ιστορία της Αττικής, με αφετηρία το σημερινό λόφο του Προφήτη Ηλία στη Νέα Πεντέλη (ζώνη δεξαμενής) και τελικό προορισμό την πλατεία δεξαμενής στο σημερινό Κολωνάκι των Αθηνών, κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους του Αδριανού.

Η κεντρική δεξαμενή είχε κατασκευαστεί κατά μήκος του Κηφισού ποταμού που ένωνε τα πευκόφυτα όρη Πεντέλης και Πάρνηθας με την πεδιάδα της ιστορικής πόλης. Έτσι ερχόμαστε στα νεότερα χρόνια, με την Αττική γη να γνωρίζει ολοένα και μεγαλύτερη άνθιση σε κάθε γωνιά της.

Στα χρόνια της σύστασης του κράτους των Γραικών γνωρίζει οικιστική ανάπτυξη και ένα γραφικό χωριό βορειοανατολικά της Αθήνας, πλούσιο σε βλάστηση και υδάτινο πλούτο, το όμορφο Χαλάνδρι, σε τοποθεσία του αρχαίου δήμου των Φλυέων, τόπο καταγωγής του Ευριπίδη και πολλών λοιπών επιφανών Αττικών κατοίκων. Το μεγαλύτερο τμήμα των εκτάσεων ανήκουν στον Τούρκο μεγαλογαιοκτήμονα Χαλά.

Η περιοχή είναι προσβάσιμη μέσα από το μονοπάτι της σημερινής οδού Αποστολοπούλου και το κέντρο του χωριού τοποθετείται πλησίον της Ρεματιάς που πηγάζει από το Πεντελικό Όρος και καταλήγει στην πεδιάδα των Χαλανδραίων. Βορειοανατολικά του παραδοσιακού κέντρου κείτονται απέραντες καλλιεργήσιμες εκτάσεις που χρησιμοποιούνται από κατοίκους για γεωργία και κτηνοτροφία, στους πιο προσβάσιμους πρόποδες του Πεντελικού Όρους, στο “πάτημα” του βουνού.

Οι κάτοικοι εκμεταλλεύονται τα αμπέλια και τις ελιές που έχουν προικίσει την ευρύτερη γη του πεντελικού τοπίου, προσελκύοντας Μαραθωνείς γεωργούς, ενώ η περιοχή προσφέρεται και για βοσκή των ζώων των Σαρακατσαναίων Πεντελιωτών.

Το 1948 γίνονται στη περιοχή οι πρώτες προσπάθειες διάτρησης του εδάφους που αποδεικνύεται πλούσιο σε νερό με συνέπεια την σταδιακή ανάπτυξη της περιοχής, που αρχικά λαμβάνει παραθεριστικό χαρακτήρα. Το 1949, δημιουργείται η μικρή τοπική κοινωνία που καταφέρνει να διαμορφώσει τη δική της προσωπικότητα και να αποσχιστεί από το Χαλάνδρι.

Το όνομα που αποφασίζεται να δοθεί στη νεοιδρυθείσα κοινότητα της Ανατολικής Αττικής είναι “Βριλήσσια”, ονομασία ιστορική που τιμά το ξεχασμένο όνομα του Βριλησσού, ήτοι τη σημερινή Πεντέλη.

Πρωτεύουσα της νομαρχίας καθίσταται η γειτονική πόλη της Αγίας Παρασκευής. Βόρεια του παραδοσιακού οικισμού της Αναλήψεως ιδρύεται Νατοϊκή Ναυτική Βάση του Πολεμικού Ναυτικού, η οποία αποτελεί, στα χρόνια που ακολουθούν, δημοφιλή προορισμό προς εκτέλεση της στρατιωτικής θητείας, μαζί με τη στρατιωτική βάση της Πεντέλης.

Πολλοί που πάσχουν από άσθμα εκείνη την εποχή έρχονται για παραθερισμό λόγω του καλού κλίματος και κάπως έτσι αρχίζει ο εποικισμός της περιοχής. Ένα μικρό ποσοστό καταλαμβάνει και ο αγροτικός πληθυσμός που μετακινείται από το Μαραθώνα προς την περιοχή (όπως επίσης και στην Ανθούσα, το Γέρακα και τα Μελίσσια), ενώ αρκετά είναι και τα μαρμαράδικα στη βόρεια πλευρά λόγω της γειτνίασής του με το δραστήριο σε εξορύξεις Πεντελικό Όρος που λειτουργούν έως και τη δεκαετία του ’70, οπότε και κλείνουν προς σεβασμό στο επιβλητικό όρος και παραχωρείται μια έκταση για τη στέγαση των εργατών (σημερινή Νέα Πεντέλη).

Στη δεκαετία του ’70, όταν γειτονικές περιοχές οικοδομούνται με φρενήρεις ρυθμούς, τα Βριλήσσια εξακολουθούν να θεωρούνται μια ιδιαιτέρως απομακρυσμένη και αποκομμένη συγκοινωνιακά περιοχή. Οι κάτοικοι συνεισφέρουν τον οβολό τους προς ανοικοδόμηση του τοπικού τους Ναού της Αναλήψεως, έργο που ολοκληρώνεται το 1971. Στα χρόνια που ακολουθούν τίθενται οι πρώτες σωστές βάσεις ανάπτυξης των Βριλησσίων. Χαράσσεται το ιδιαιτέρως προσεγμένο ρυμοτομικό σχέδιο στο κέντρο του δήμου και διαμορφώνεται σταδιακά το προφίλ της περιοχής, γύρω από το παραδοσιακό κέντρο της Αναλήψεως.

Έτσι φθάνουμε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 με το κέντρο της έως τότε κοινότητος να καλύπτεται κυρίως από εξοχικές κατοικίες και μονοκατοικίες.

Οι γεωργικές και κτηνοτροφικές εργασίες σταδιακά διακόπτονται και πολλοί μικρογαιοκτήμονες αξιοποιούν τις εκτάσεις τους που αρχίζουν να αποκτούν ξαφνικά αξία. Η κοινότητα, μαζί με τις γειτονικές της περιοχές, ενσωματώνεται στο αθηναϊκό πολεοδομικό συγκρότημα και στο διάστημα που ακολουθεί παρατηρείται εσωτερική “μετανάστευση” κατοίκων από την Πειραϊκή.

Το μεγαλύτερο τμήμα του σημερινού δήμου οικοδομείται κατά τη δεκαετία του ’90, οπότε καθίσταται η ευρύτερη περιοχή Βριλησσίων-Μελισσίων-Χαλανδρίου και Πεντέλης πόλος έλξης για πληθώρα ηθοποιών, καλλιτεχνών και δημοσιογράφων.

Το 2004 καθίσταται έτος καθοριστικό για την ανάπτυξη των Βριλησσίων. Ο δήμος συνδέεται με την Αθήνα και την υπόλοιπη Αττική μέσω της Αττικής Οδού, του Μετρό και του προαστιακού σιδηροδρόμου, εγκαινιάζεται δημοτική συγκοινωνία, βελτιώνονται οι λεωφορειογραμμές και πραγματοποιούνται αντιπλημμυρικά σε πολλές γειτονιές της πόλης που τα είχαν μεγάλη ανάγκη.

Ο μεγαλύτερος όγκος των ελεύθερων χώρων αξιοποιείται μέσα στο διάστημα που ακολουθεί, καθώς διαμορφώνεται το Αττικό Πάρκο και γίνονται τα απαραίτητα έργα για την πρόσβαση σε αυτό, αξιοποιείται το πάρκο(18 στρεμμάτων) «Μίκης Θεοδωράκης»(πρώην ΤΥΠΕΤ), έκταση απρόσιτη μέχρι τότε και εγκαθίσταται το μοντέρνο πολιτιστικό κέντρο-«Νίκος Εγγονόπουλος»-εντός του πάρκου, ενώ δημιουργούνται μικρές οάσεις πρασίνου σε κάθε γειτονιά των Βριλησσίων.

Μάλιστα μετά από επίπονους αγώνες οι κάτοικοι των Βριλησσίων κατορθώνουν να πάρουν αυτό που τους ανήκει. Σε επίσημη τελετή που πραγματοποιείται, παραδίδεται στον τότε Δήμαρχο της πόλης Αργύρη Ντινόπουλο, η ναυτική βάση, και διαμορφώνεται ένα υψηλής αισθητικής άλσος σε έκταση όπου επρόκειτο να εγκατασταθούν κεραίες υπερύψηλης τάσης της ΔΕΗ.

Η διαπλάτυνση στο κεντρικό τμήμα της λεωφόρου Πεντέλης δίνει μια μεγάλη ανάσα στο κέντρο που ασφυκτιούσε μετά την έλευση της Αττικής Οδού και η πεζοδρόμηση και ανάπλαση της κεντρικής πλατείας αναλήψεως καθιερώνει το χαρακτηριστικό κέντρο εστίασης του δήμου.

Πραγματοποιείται διάνοιξη δρόμων προς το μετρό της Πλακεντίας και γίνονται οι κατάλληλες συγκοινωνιακές επεμβάσεις για την αποτροπή της διαμπερούς κυκλοφορίας, ενώ μετά από 2 χρόνια κάνει στάση ο διερχόμενος Προαστιακός Σιδηρόδρομος στην κύρια είσοδο της πόλης.

Τα Βριλήσσια επιπλέον εντάσσονται στο Σύνδεσμο Δήμων και Κοινοτήτων για την Προστασία και Ανάπλαση του Πεντελικού (ΣΠΑΠ) με 22 μέλη για την πιο αποτελεσματική αντιμετώπιση πιθανών πυρκαγιών. Παρά ταύτα, η πόλη συγκλονίζεται ξανά από το μαύρο καλοκαίρι του 2007.

Δήμος Βριλησσίων

Ιστορική Αναδρομή

Τα Βριλήσσια, εδαφικά, αποτελούσαν τμήμα τις ευρύτερης περιοχής Πάτημα και ανήκαν στη Γεωργική Εταιρεία από την οποία απαλλοτριώθηκαν και παραχωρήθηκαν με κλήρο, πριν από το έτος 1930, για την αποκατάσταση ακτημόνων προσφύγων καλλιεργητών και περιλαμβάνοντος στα διοικητικά όρια Του Δήμου Χαλανδρίου του οποίου αποτελούσαν αυτοτελή Συνοικισμό.

Η ονομασία τους προέρχεται από το Πεντελικό όρος το οποίο κατά την προελληνική περίοδο ονομαζόταν Βριλησσός (Βριληττός). Ως περιοχή υπό Το Πεντελικό όρος πήρε την ονομασία Βριλήσσια από τους πρώτους οικιστές. Βάσει ρυμοτομικού σχεδίου που συντάχθηκε από τους Πολιτικούς Μηχανικούς Κουρλιάνσκη και Ντογλοπούλωφ διαχωρίστηκε σε δύο τομείς Ι και ΙΙ σε κληροτεμάχια των 450 και 1800 τετραγωνικών μέτρων. κάθε κληρούχος έπαιρνε δύο κληροτεμάχια που είχαν τους ίδιους αριθμούς ένα από κάθε    τομέα. το μικρό για κατοικία και το μεγάλο για καλλιέργεια.

Από τις παιδικές μου αναμνήσεις θυμάμαι πόσο αραιοκατοικημένη ήταν τι περιοχή. Το 1933 που πρωτοεγκαταστάθηκα οικογενειακά, αρχικά ως παραθεριστής και στη συνέχεια ως μόνιμος κάτοικος, στη περίμετρο μεταξύ των οδών Πεντέλης – Αναλήψεως – Κονίτσης – Κύπρου υπήρχαν οκτώ μονώροφα σπίτια, μεταξύ των οποίων και αυτό που διέμενα. Στο κέντρο της πλατείας ανεγείρετο η Εκκλησία της Αναλήψεως με σκληρή προσπάθεια των πρώτων οικιστών.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα, το έτος 1935, χάρις στις σύντονες και αποτελεσματικές ενέργειες της δραστήριας Ένωσης Κτηματιών Βριλησσίων και τη συμπαράσταση του τότε Υφυπουργού Συγκοινωνιών Αντωνίου Λιβιεράτου ολόκληρη η έκταση του Συνοικισμού Βριλησσίων εντάχθηκε σε εγκεκριμένο ρυμοτομικό σχέδιο, γεγονός σημαντικό για την έναρξη της ανοικοδόμησης και αστικοποίησης της περιοχής.

Η αναφερόμενη Ένωση Κτηματιών Βριλησσίων έγκαιρα διαπίστωσε ότι τα Βριλήσσια ως Συνοικισμός του Δήμου Χαλανδρίου δεν εξασφάλιζε την προοπτική της ανάπτυξης λόγω της αδιαφορίας του Δήμου να αξιοποιήσει την περιοχή με τα αναγκαία κοινωφελή έργα. Έτσι έστρεψε τις ενέργειές της προς την κατεύθυνση της απόσπασης του συνοικισμού από τον Δήμο τούτο και την αναγνώριση του σε Κοινότητα, πράγμα Που επιτεύχθηκε, παρά τη σφοδρή αντίδραση του Δήμου Χαλανδρίου, Το έτος 1949 με το Β. Δ/γμα της 8. 6. 1949 που δημοσιεύθηκε στο 164/29. 7. 1949 ΦΕΚ (τεύχος Α’) με αρχικά διορισμένο Κοινοτικό Συμβούλιο και με Πρόεδρο της Κοινότητας Τον πρωτοστάτη της αναγνώρισης Παναγιώτη Νίτη.

Τα διοικητικά της όρια ταυτιζόταν με την εδαφική έκταση των 670 περίπου στρεμμάτων του Συνοικισμού δηλαδή περικλείοντο από τις οδού Πεντέλης – 25ης Μαρτίου (πρώην Αντωνίου Λιβιεράτου) – Δωδεκανήσου – Αττικής (πρώην Μεσογείων) – Θερμοπυλών – Πίνδου – Πεντέλης. Εκτός του γηπέδου, το οποίο ε από τα όρια της Κοινότητας, το τμήμα της οδού Γράμμου, από την οδό 25 Μαρτίου έως την Πλατεία Ελευθερίου Βενιζέλου με νησίδα γύρω από την υφισταμένη γεώτρηση, μία πραγματική σφήνα μέσα στο Κέντρο της Κοινότητας, εξαιρέθηκε και αφέθηκε στα διοικητικά όρια του Δήμου Χαλανδρίου για να προστατευθεί το ιδιοκτησιακό καθεστώς της ανωτέρω γεώτρησης υπέρ του αναφερόμενου Δήμου και να αποφευχθεί κάθε διεκδίκηση από την Κοινότητα.

Η νεοσύστατη Κοινότητα, της οποίας τα γραφεία αρχικά στεγάσθηκαν σε ένα μικρό μισθωμένο ισόγειο κατάστημα επί της οδού Αναλήψεως 7, με τις λίγες εκατοντάδες των κατοίκων της, αφού κατά την επίσημη απογραφή του πληθυσμού της χώρας ,το έτος 1951 αριθμούσε 825 κατοίκους, ασφυκτιούσε στα στενά της όρια.

Με ελάχιστα έσοδα, χωρίς ύδρευση – οι κάτοικοι υδρεύοντο με ιδιωτικά βυτιοφόρα – με υποτυπώδες δίκτυο φωτισμού και σχεδόν ανύπαρκτο οδικό δίκτυο και με υποτυπώδη δυνατότητα παροχής υπηρεσιών (η περισυλλογή των απορριμμάτων διεξάγετο με ένα μισθωμένο δίτροχο κάρο), με προσωπικό δύο υπαλλήλων – του Γραμματέα και του Εισπράκτορα – είχε δυσοίωνη προοπτική για να διατηρηθεί και να εξελιχθεί. Αρκεί να αναφερθεί ότι ο τότε Δήμαρχος Χαλανδρίου Μάνος Καρελλάς έλεγε σκωπτικά για την Κοινότητα ότι ‘δεν θα προλάβει να σαραντίσει’.

Μένουν ανεξίτηλα στη μνήμη μου περιστατικά από την πρώτη περίοδο της υπαλληλικής μου σταδιοδρομίας στην Κοινότητα. Θυμάμαι ότι το 1954 που διορίστηκα στη θέση του Γραμματέα της Κοινότητας η όλη επίπλωση του Κοινοτικού Καταστήματος που στεγαζόταν όπως Προαναφέρεται, στο μικρό ισόγειο κατάστημα στην οδό Αναλήψεως 7 αποτελείτο από δύο γραφεία, μία μικρή ξύλινη αρχειοθήκη και τρεις καρέκλες. Έτσι οσάκις ο Πρόεδρος παρευρίσκετο στο Κοινοτικό Κατάστημα μοιραζόμουνα το γραφείο μου με τον εισπράκτορα. τον αγαπητό μου φίλο Μιχάλη Ρεμούνδο.

Με αυτά τα σοβαρά προβλήματα ανέλαβε τη διοίκηση της Κοινότητας το έτος 1951 ΤΟ Πρώτο αιρετό Κοινοτικό Συμβούλιο με τον αείμνηστο Δημήτριο Βερνάρδο, δωρητή της Κοινότητας, τέως ανώτατο Κρατικό λειτουργό, εγνωσμένου κύρους, ήθους και μόρφωσης.

Πρώτο μέλημα της νέας Κοινοτικής διοίκησης ήταν η αντιμετώπιση του προβλήματος της ύδρευσης και η επέκταση της λεωφορειακής συγκοινωνίας. Το έτος 1953 ανορύχθηκε η υφιστάμενη γεώτρηση στην Πλατεία Αναλήψεως που όταν η έναρξη της επίλυσης της βασικής αυτής ανάγκης των δημοτών ενώ παράλληλα επεκτάθηκε η λεωφορειακή γραμμή μέχρι την ανωτέρω πλατεία

Η θητεία του Δημήτριου Βερνάρδου υπήρξε σύντομη γιατί πριν από την λήξη του έτους 1953 παραιτήθηκε για λόγους υγείας και απεβίωσε μετά από λίγους μήνες στις 18 Μαΐου 1954.

Το έτος 1954 ανέλαβε την Προεδρία της Κοινότητας ο Ηλίας Μαντούβαλος, διαδεχθείς Τον Δημήτριο Βερνάρδο. Ήταν άνθρωπος ικανός, με αδάμαστη θέληση, διορατικότητα Και πεισματώδη ενεργητικότητα. Έχοντας την ορθό αντίληψη ότι μόνο με την διεύρυνση των ορίων της θα μπορούσε η Κοινότητα να αναπτυχθεί ,έθεσε ως στόχο και πρώτη προτεραιότητα την πραγμάτωση της διεύρυνση.

Ξεκίνησε ένα σκληρό, μακροχρόνιο και νικηφόρο δικαστικό αγώνα ενώπιον του Διοικητικού Δικαστηρίου Ορίων Δήμων και Κοινοτήτων Νομού Αττικής έχοντας αντιμέτωπους τους Δήμους Χαλανδρίου και Αμαρουσίου που αντέδρασαν με σφοδρότητα στη διεύρυνση των ορίων της Κοινότητας αρνούμενοι να εκχωρήσουν και το πλέον ελάχιστο τμήμα της εδαφικής τους περιοχές.

Το έτος 1955, με την 8/1955 απόφαση του ανωτέρω δικαστηρίου επεκτάθηκαν τα όρια της Κοινότητας στην περιοχή του Δήμου Χαλανδρίου προς ανατολάς μέχρι την οδό Αγίου Αντωνίου Και προς βορράν μέχρι την οδό Παρνασσού (ήδη Παύλου Μπακογιάννη) Και Το έτος 1960, με την 33/1960 απόφαση Του δικαστηρίου τούτου, στην περιοχή του Δήμου Αμαρουσίου προς βορράν μέχρι την περιοχή Άνω Βριλησσίων (Πάτημα) και προς δυσμάς μέχρι το ρέμμα. Αποτέλεσμα των επεκτάσεων ήταν να υπερεπταπλασιασθεί η αρχική έκταση της Κοινότητας (από τα 670 στα 4.850 στρέμματα που είναι και η σημερινά έκταση).

Παράλληλα άρχισε η ουσιαστική αντιμετώπιση του προβλήματος της ύδρευσης με την κατασκευή του πρώτου υδραγωγείου (υδατόπυργος) στην Πλατεία Αγίας Λαύρας, του πρώτου τμήματος του δικτύου ύδρευσης στους κεντρικούς δρόμους γύρω από την Πλατεία Αναλήψεως και την έναρξη της υδροδότησης στη περιοχή Άνω Βριλησσίων. Ήδη είχε αρχίσει να αναπτύσσεται η Κοινότητα.

Απόδειξη ότι κατά την απογραφή του πληθυσμού της χώρας το 1961 αριθμούσε 2.352 κατοίκους, τριπλάσιους του αρχικού πληθυσμού της.

Το έτος 1961, μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Ηλία Μαντούβαλου σης 30.4.1961 τον διαδέχθηκε στην προεδρία της Κοινότητας ο Ιωάννης Κολεβέντης.

Η μακρά Προεδρία του δραστήριου αυτού Προέδρου χωρίζεται σε δύο περιόδους. Η πρώτη από το 1961 μέχρι το 1967 διακόπηκε από την επτάχρονη δικτατορία, το καθεστώς της οποίας τον απέλυσε Τον Σεπτέμβριο 1967. Η δεύτερη μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και την επανεκλογή του το 1975 μέχρι και το 1978.

Κατά την προεδρία του ολοκληρώθηκαν τα έργα ύδρευση στην περιοχή Άνω Βριλησσίων με παράλληλη επέκταση του κεντρικού δικτύου ύδρευσης , διαμορφώθηκε η Πλατεία Αναλήψεως και άρχισε η ουσιαστική κατασκευή έργων οδοποιίας αρχής γενομένης από την ασφαλτόστρωση των πέριξ της πλατείας αυτής κεντρικών οδών . Ακόμη εκπονήθηκε το έτος 1962 η πολεοδομική μελέτη της μεταξύ της λεωφόρου Πεντέλης και ρέματος περιοχής της Κοινότητος και απαλλοτριώθηκε το έτος 1977 ο προβλεπόμενος χώρος πλατείας επί της λεωφόρου Πεντέλης (Πλατεία Ελευθερίας) και ανεγέρθηκε από τον ΟΣΚ, μετά από σύντομες ενέργειες της Κοινότητας, το 1ο Γυμνάσιο και Λύκειο Βριλησσίων επί της οδού Θεσσαλίας.

Κατά τη διάρκεια της δικτατορικής περιόδου 1967 – 1974 την Προεδρία ανέλαβε, με διορισμό, ο Μάριο Δεσποτίδης. Στην περίοδο αυτή και κατά το έτος 1969 εντάχθηκε στο ρυμοτομικό σχέδιο της Κοινότητας η περιοχή από τη λεωφόρο Πεντέλης μέχρι του ρέματος ενώ εκ παραλλήλου εκπονήθηκε ρυμοτομική μελέτη στις περιοχές από οδού Θερμοπυλών μέχρι οδού Αγίου Αντωνίου και από οδού Παρνασσού (νυν Παύλου Μπακογιάννη) έως Οδού Ολύμπου η οποία τελικά εντάχθηκε στο ρυμοτομικό σχέδιο τον Οκτώβριο 1974.

Παράλληλα ενισχύθηκαν οι εγκαταστάσεις υδροδότησης (ανόρυξη νέας γεώτρησης εντός του οικοπεδικού χώρου του Κοινοτικού Καταστήματος , αντικατάσταση αντλητικών συγκροτημάτων, επέκταση δικτύου ύδρευσης) καθώς και η ανανέωση και επέκταση του δικτύου φωτισμού των οδών της Κοινότητας.

Η ανάπτυξη της Κοινότητας συνεχιζόταν με γοργό ρυθμό. Η οικοδομική δραστηριότητα, αποτέλεσμα της σημαντικής επέκτασης του σχεδίου πόλης, επέφερε την αύξηση του πληθυσμού ο οποίος κατά την επίσημη απογραφή του έτους 1971 αριθμούσε 3.841 κατοίκους.

Το 1979 ανέλαβε την προεδρία της Κοινότητας ο Σπήλιος Παπασπηλίου . Η σύντομη προεδρία του (Ιανουάριος 1979 – Σεπτέμβριος 1980) λόγω του αδόκητου θανάτου του, υπήρξε γόνιμη και αποδοτική, με ιδιαίτερη έμφαση στα έργα οδοποιίας στην περιοχή Άνω Βριλησσίων, στη δημιουργία Παιδότοπων στις Πλατείες Ελευθερίου Βενιζέλου Και Αγίου Παντελεήμονος και την απόκτηση του χώρου επί των οδών Αναλήψεως και Δωδεκανήσου για τη δημιουργία παιδότοπου, καθώς και την κατασκευή της Πλατείας Ελευθερίας .

Τον Σπήλιο Παπασπηλίου διαδέχθηκε στη Προεδρία της Κοινότητας ο Γεώργιος Χορτάτος μέχρι το έτος 1982, κατά την οποία ολοκληρώθηκαν τα έργα οδοποιίας στην περιοχή Άνω Βριλησσίων, η κατασκευή της Πλατείας Ελευθερίας και του Παιδότοπου επί των οδών Αναλήψεων και Δωδεκανήσου και έγινε η πρώτη επέκταση του κτιρίου του Κοινοτικού Καταστήματος.

Ακολούθησε η Προεδρία του Αντώνη Ράμφου από το έτος 1983 έως το 1986. Κατά την περίοδο αυτά άρχισε η κατασκευή του αποχετευτικού δικτύου, συνεχίστηκε η εκτέλεση έργων οδοποιίας η επέκταση του Κοινοτικού δικτύου φωτισμού, η ενίσχυση και επέκταση του δικτύου και των εγκαταστάσεων ύδρευσης , η επέκταση κατ’ όροφο του κτιρίου του Κοινοτικού Καταστήματος , πραγματοποιήθηκε η ένταξη στο ρυμοτομικό σχέδιο της Κοινότητας της περιοχής από οδού Ολύμπου έως οδού Αναπαύσεως βάσει τη εκπονηθείσης ρυμοτομικής μελέτης κατά το μήνα Αύγουστο 1986, δημιουργήθηκε το Εντευκτήριο της Νεολαίας στην οδό Ολύμπου και συνεστήθη Υγειονομική Υπηρεσία του ΙΚΑ.

Επακολούθησε η Προεδρία νου Νικολάου Παπαδόπουλου ατό το 1987 – 1990, το τέλος της οποίας ολοκλήρωσε και εσφράγισε τη γόνιμη αυτά περίοδο των 41 ετών που συμπίπτει με το σημαντικό γεγονός της προαγωγής της Κοινότητας σε Δήμο και συνεχίσθηκε για δύο ακόμα τετραετίες ως Δημοτική Διοίκηση μέχρι Το έτος 1998.

Κατά την περίοδο αυτή της αποδοτικής διοίκησης πέραν της σημαντικής απόδοσης στον τομέα των κοινωφελών έργων (εφαρμογή του σχεδίου πόλης στη νεοενταχθείσα περιοχή από οδού Ολύμπου έως οδού Αναπαύσεως, επέκτασης του αποχετευτικού δικτύου και του δημοτικού δικτύου φωτισμού, διάνοιξη και κατασκευή οδών, ενίσχυση και βελτίωση των εγκαταστάσεων ύδρευσης) δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στην ανύψωση της πολιτιστικής στάθμης.

Η επέκταση των ορίων και του ρυμοτομικού σχεδίου με εφαρμογή αυτού, Η εκτέλεση των κοινωφελών έργων, η επέκταση της λεωφορειακής συγκοινωνίας , η δημιουργία των φορέων που εξυπηρετούν τις κοινωνικές ανάγκες (Νηπιαγωγεία, Δημοτικά Σχολεία, Γυμνάσια και Λύκεια, Παιδικοί Σταθμοί, Υγειονομική Υπηρεσία ΙΚΑ, Υποκαταστήματα Τραπεζών), χώροι άθλησης και παιδικές χαρές, προγράμματα ανάπτυξης επέφεραν τη ραγδαία οικιστική ανάπτυξη των Βριλησσίων που, χάρις και στο εξαιρετικό κλίμα, έγινε ένα από τα καλύτερα Προάστια της Πρωτεύουσας με περίπου 30.000 κατοίκους.

Και όλα αυτά επετεύχθησαν με την ουσιαστική συμβολή και της ακάματες προσπάθειες όλων αυτών που εργάσθηκαν με συνέπεια και ζήλο για να ανταποκριθούν επάξια στα καθήκοντά τους και στους οποίους ανήκει η δημόσια αναγνώριση. Μέσα στα πενήντα αυτά χρόνια τα Βριλήσσια άντεξαν και στάθηκαν όρθια στους πρώτους δύσκολους καιρούς, αναπτύχθηκαν, προόδευσαν και έγιναν ένας ζηλευτός Δήμος

Αθήνα Σεπτέμβριος 1999
Ευτύχιος Νοτάρης
Γραμματέας της Κοινότητας από 1954-1989
http://hellas.teipir.gr