Μηνάς Αγγελίδης, το τέλος ενός ήρωα.

24grammata.com/ προσωπικότητες

Στο τρένο της Ιστορίας υπάρχουν οι ήρωες της πρώτης θέσης, υπάρχουν οι ξεχασμένοι στην σκευοφόρο και υπάρχουν και κάποιοι μεγάλοι ήρωες, του μόχθου και του οράματος, που έμειναν στον σταθμό του τρένου. Έναν τέτοιο μεγάλο Έλληνα συνάντησε ο Μανώλης Δημελλάς στην τελευταία του δεξίωση

Στο μοιραίο κλείσιμο των βιβλίων μας, απομένει πάντα ένα άρωμα, μια μυρωδιά που κάποιες φορές είναι δύσοσμη, άλλες πάλι είναι τόσο ελαφριά που σβήνει πριν το κονιακάκι και τον σκέτο ελληνικό.
Μα υπάρχουν περιπτώσεις που το τέλος ενός ανθρώπου, όσο σεμνός, ταπεινός και κρυμμένος στις κουίντες να ήταν, συνεχίζει να προκαλεί, να φέγγει στο σκοτεινό μας μέλλον.
Ο Μηνάς Αγγελίδης είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που με τις πράξεις, με την διαδρομή της ζωής του, αφήνει ανεξίτηλη την γραφή του πάνω στις καρδιές και τις συνειδήσεις όλων εμάς, που μπορεί να ανανεώνουμε το στιγμιαίο ραντεβού με την ζωή, συνεχίζουμε να αναπνέουμε και να στέκουμε ακόμη στον επάνω, ψεύτικο κόσμο.
Γεννημένος στις 10 Απρίλη του 1914 στις Μενετές Καρπάθου μέσα στον αστερισμό του Κριού έδειξε από τα πρώτα, τα μικρά του βήματα πως ήταν ένας δυναμικός και ανεξάρτητος χαρακτήρας.
Στα δεκαεπτά του ο Μηνάς βρέθηκε μετανάστης στην Αθήνα, γεννήθηκε Ιταλός υπήκοος μα και η δικιά του ψυχή ήταν πέρα για πέρα Ελληνική. Σπούδασε γιατρός στο πανεπιστήμιο Αθηνών και η κήρυξη του πολέμου τον βρίσκει στην πρώτη γραμμή της μάχης.
Η στρατιωτική του καριέρα όπως καταγράφεται στα στρατιωτικά αρχεία δεν αφήνει περιθώρια για αμφισβητήσεις ανδρείας.
Ανθυπίατρος στον ΧΥΙΙΙ λόχο Σκαπανέων στην Αλβάνια από 1/1/1940 και για 4 μήνες.
Κατά την διάρκεια της κατοχής και από 15/5/1941 έως τον Δεκέμβρη του 1942 στο 19ον και 3ον Σ.Ν. στην Αθήνα.
Από 4/12/1944 μέχρι 8/4/1945 στην ΙΙΙ Ορ. Ταξιαρχία Αθηνών.
Υπηρέτησε με πάθος και απαράμιλλη αγωνιστικότητα στις επιχειρήσεις του Ελληνικού στρατού κατά των ναζιστικών-φασιστικών δυνάμεων.
Πιο συγκεκριμένα από 6/1/1943 έως 1/2/1943 στο ΓΣΕΣ και από 1/2/1943  έως 7/6/1944 στην 2η χειρουργική στην Παλαιστίνη.
Μα η ευκαιρία για να αποδείξει την Μενετιάτικη Λεβεντοσύνη ήταν κατά την κατάληψη από του συμμάχους του Ρίμινι, η Μάχη του Ρίμινι είναι γνωστή η κύρια επίθεση των Συμμάχων στη Γοτθική Γραμμή των Γερμανών τους μήνες Αύγουστο και Σεπτέμβριο του 1944, κατά την Ιταλική Εκστρατεία του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, η κωδική ονομασία της  ήταν Operation Olive.
Η Μάχη του Ρίμινι έχει χαρακτηρισθεί ως η μεγαλύτερη μάχη από υλικής πλευράς που έγινε ποτέ σε ιταλικό έδαφος. Πάνω από 1.200.000 άνδρες έλαβαν μέρος στο θέατρο των επιχειρήσεων, που έληξε με νίκη των Συμμάχων, παρότι δεν επιτεύχθηκε η αποφασιστική διάσπαση του μετώπου στην οποία έλπιζαν. Επικεφαλής των συμμαχικών δυνάμεων ήταν ο Βρετανός στρατηγός Χάρολντ Αλεξάντερ και των Γερμανικών ο στρατάρχης Άλμπερτ Κέσελρινγκ.
Η ιστορική μάχη άρχισε στις 25 Αυγούστου 1944 και είχε τη μορφή ενός «ελιγμού τανάλιας» από τη βρετανική 8η Στρατιά και την αμερικανική 5η Στρατιά εναντίον της 10ης και της 14ης γερμανικής Στρατιάς. Μαζί με τη βρετανική στρατιά αγωνίζονταν δυνάμεις από τον Καναδά, τη Νέα Ζηλανδία, αλλά και η Γ΄ Ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία, η οποία μετά την επιτυχημένη συμμετοχή της εκεί έλαβε από τότε τιμητικά την ονομασία «Ταξιαρχία του Ρίμινι».
Ο δικός μας, Μηνάς Αγγελίδης τιμήθηκε με το αριστείο ανδρείας πολεμικού Σταυρού Γ΄τάξεως και με το μετάλιο εξαιρέτων πράξεων.
Μάλιστα του έγινε και πρόταση προαγωγής για ανδραγαθία.
Συνολικά εννιά μετάλλια απονεμήθηκαν στον γιατρό, που δεν κρύφτηκε, δεν δείλιασε, στην θέα των μαχών και πόσο οξύμωρο, έδινε μάχες για ζωή εκεί που έχει την τιμητική του ο Θάνατος.
Σήμερα η κόρη του Ρίτα βουρκώνει μα θυμάται τα λόγια του πατέρα για τις μέρες της μάχης.
-δεν μου πήγαινε να κρυφτώ κάτω από τραπέζια, ήμουν στην πρώτη γραμμή και περιθώρια για ολιγωρίες και πισωγυρίσματα δεν υπήρχαν. Είναι μονόδρομος ο πόλεμος, εγώ είχα και λίγη τύχη, πρόσεχα και κατάφερα να γυρίσω ζωντανός.
Στο μετέπειτα εμφύλιο πόλεμο τον βρίσκουμε ξανά στην πρώτη γραμμή να αγωνίζεται να σώσει λαβωμένους συμπολεμιστές του.
Από το 1946 έως το τέλος του 1947 στα χειρουργεία της Δράμας και της Λάρισας, κυρίως σε πρόχειρα καταλύματα δίπλα στις μάχες.
Πήρε το πτυχίο του από την Ιατρική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών, πτυχιούχος της σχολής υγιεινής και απόφοιτος της στρατιωτικής σχολής υγειονομικού σώματος Αμερικής.
Αποστρατεύτηκε με τον βαθμό του υποστρατήγου στις 9/6/1974 όπου και στελέχωσε εφεδρεία.
Ο Μηνάς ήταν μπροστά, στα Καμίνια, στην ίδρυση του συλλόγου μας. Ήταν ο τελευταίος που έφυγε από τους πρώτους.
Διατέλεσε  και πρόεδρος στα χρόνια 1967-69 και 1970-71.
Στα χρόνια του ο σύλλογος μας κυριολεκτικά πάλευε, όχι μόνο τον πολιτισμό και την διατήρηση των εθίμων στην παροικία, αλλά και για τα μεγάλα θέματα της Καρπάθου αφού σχεδόν σε κάθε συνεδρίαση ζητήματα της καθημερινότητας των κατοίκων του νησιού, όπως συγκοινωνιακό και η υγεία ήταν πρώτα στις κουβέντες του.
Βαθειά δημοκράτης ο Μηνάς, το αποδεικνύει άλλωστε η στενή φιλία του με αριστερούς και κομμουνιστές, όπως ο Γιώργος Σακελλάκης αλλά και ο παππούς μου ο Τσαγκάρης, ο Γιώργος Βασιλαράκης.
Ειδικά εκείνη την εποχή και μόνο να κάνεις παρέα με  τους «κόκκινους» ήθελε κότσια, πόσο μάλλον που μιλάμε και για έναν υψηλόβαθμο αξιωματικό του Ελληνικού στρατού.
Άλλωστε η αποστρατεία του τα μαύρα χρόνια της χούντας, έγινε αφού θεωρήθηκε πολύ «δημοκράτης», για το μέτρο των τότε αυθαιρέτως κυβερνώντων.
Υπηρετούσε στο στρατιωτικό νοσοκομείο Δράμας, όταν του κοινοποιήθηκε η απόλυση του. Πήρε την οικογένεια, την γυναίκα και τις δυό κόρες του,  κατέληξε στο Μαρούσι να ασκεί ελεύθερα το επάγγελμα του. Παθολόγος, Καρδιολόγος. Ένας γιατρός που θεωρούσε πρώτα λειτούργημα το επάγγελμα του, το οικονομικό ζήτημα ήταν πάντα σε δεύτερη ίσως τρίτη μοίρα, για τον άνθρωπο Μηνά που αγαπήθηκε στο Μαρούσι, γιατί πρώτος έδωσε, σκόρπισε αγάπη δίχως ανταλλάγματα.
Δεινός κυνηγός, που αν και χρόνια στα πεδία των μαχών ποτέ δεν σκότωσε άνθρωπο, ακόμη και στους εχθρούς, τους αιχμαλώτους φρόντιζε να αντιμετωπίζονται με αξιοπρέπεια.
Ο Μηνάς έφυγε στο τέλος του Νοέμβρη του 2012, την ώρα που ένας άλλος, διαφορετικός πόλεμος, οικονομικός και κοινωνικός  σαρώνει, εκμηδενίζει πρωτίστως την ανθρώπινη αξία.
Σε τέτοιες στιγμές ο Καρπάθιος, ο Μενετιάτης, Μηνάς Αγγελίδης φωτίζει με την συνολική στάση της ζωής του ολόκληρο τον θεοσκότεινο, λασπωμένο δρόμο μας.
Ο Μηνάς, ένας πρωταγωνιστής, σαν να ξεπήδησε μέσα από τα γραπτά του Μίκα Βαλτάρι, είναι εκείνη η περσόνα των βιβλίων που προχωρά στον χρόνο και αλλάζει την ιστορία με  καθημερινές, απλές πράξεις.
Αποκτά ταυτότητα με ονοματεπώνυμο. Ο Μηνάς Αγγελίδης.
Ο σύλλογος Απανταχού Καρπαθίων οφείλει πολλά σε εκείνον, δίνουμε μια κουβέντα, μια υπόσχεση.
Αξέχαστος και αλησμόνητος.
Ο Μηνάς θα στέκει πάντα, μα πάντα, σε μια γωνιά φωτίζοντας την μάχη της σκληρής πια, καθημερινότητας μας.

Καλό ταξίδι στρατηγέ μου.