Μόνο Σκουριές

γράφει ο Απόστολος Θηβαίος

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

«έμπορος ο αιώνας μας, σιδήρου εποχή»
Αλ. Πούσκιν

Είναι ζήτημα κρίσιμο η λησμοσύνη σε μια κοινωνία. Φυσικά, μπορεί να γίνει δεκτή η άποψη πως ο φρενήρης ρυθμός της ζωής μας ενίοτε στοιχίζει στη διαχρονικότητα των γεγονότων ή των προσώπων. Όμως σε κάθε περίπτωση η αποσύνδεσή μας από τα μικρά και τα μεγάλα γεγονότα της καθημερινής ζωής συνιστούν έναν πρώτης τάξεως κίνδυνο. Πρωτίστως για το ενδεχόμενο της επανάληψης λαθών, προβληματικών συμπεριφορών και καταστάσεων που ταλανίζουν ξανά και ξανά το ευαίσθητο, κοινωνικό σύνολο, αποσπώντας το απ΄την καταναλωτική του ευφορία. Τη φιλοδοξία μιας ελευθερίας, ολωσδιόλου αντίθετης και άδειας σε σχέση μ΄εκείνη που προτείνει ας πούμε η ακοίμητη ποίηση του Νίκου Καρούζου.
Μ΄όλα τα παραπάνω σαν αφορμή αξίζει να επανέλθει κανείς στο κρίσιμο θέμα των ορυχείων στις Σκουριές της Χαλκιδικής και τη δημοσιοποίηση της περιβαλλοντικής μελέτης για τις επιπτώσεις των εξορύξεων στο τοπικό οισύστημα. Μόλις σήμερα ο ανεξάρτητος φορέας που ανέλαβε την εκπόνηση σχετικής μελέτης κατέληξε στο επώδυνο συμπέρασμα της σοβαρής, περιβαλλοντικής μόλυνσης που χαρακτηρίζει την πολύπαθη περιοχή. Δεν τίθεται αμφιβολία πως αυτό το γεγονός, δεδομένης της κυβερνητικής στάσης είναι πιθανόν να εγείρει νέα ζητήματα και νέες εντάσεις ανάμεσα στους απολυμένους εργάτες και την κοινή γνώμη. Δεν μετρούν άλλωστε παρά λίγες ημέρες που μια αντιπροσωπεία εργατών των ορυχείων κατασκήνωσε στο προαύλιο χώρο του υπουργείου Ανάπτυξης, φιλοδοξώντας την επαναλειτουργία του εργοστασίου.
Λαμβάνοντας υπόψη το δίκαιο αίτημά τους για εργασία και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης και αναγνωρίζοντας το δίκαιο, -επαναλαμβάνουμε-, του χαρακτήρα του, οφείλουμε να σημειώσουμε αυτήν την άλλη προσέγγιση που έρχεται σήμερα να κλονίσει την πίστη της κοινής γνώμης για την αναγκαιότητα της επένδυσης στις Σκουριές. Πώς βεβαίως γίνεται να επενδύσει κανείς στην κατεστραμμένη Ελλάδα, δίχως να πληγώσει και άλλο την εντόπια περηφάνεια του είναι ένα ζήτημα που χρίζει ανάλυσης. Όμως σε τούτη την περίπτωση η βλάβη έχει μια μετανέργεια πολύ συγκεκριμένη, σχεδόν απτή.
Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως οι Σκουριές συνοψίζουν ένα κατά βάση απολύτως δικαιολογημένο αίτημα. Το δικαίωμα στην εργασία, η αλλληλένδετη αυτή σχέση ανάμεσα στην τοπική κοινωνία και τη χιλιόχρονη παράδοση αποτελεί στοιχείο ολοκλήρωσης του ατόμου και σήμα κατατεθέν της περιοχής. Και ίσως γι΄αυτό το κοινό παραμένει τρυφερό απέναντι στα πρόσωπα των μεταλλωρύχων όταν κοιμούνται νωρίς το πρωί στο περιθώριο των δρόμων. Ωστόσο σε μια εποχή που ευνοεί την ανάπτυξη οικολογικών συνειδήσεων μέσα από τη δράση οργανωμένων, συλλογικών ομάδων αλλά και ατομικοτήτων η περιφρόνηση του σημερινού πορίσματος για την επιβάρυνση του φυσικού περιβάλλοντος έρχεται να επιβεβαιώσει τ΄αναρίθμητα βήματα τα οποία πρέπει να τολμήσει η λιγότερο ή περισσότερο επαρχιακή Ελλάδα. Είναι αδύνατο να παραμείνει κανείς αμέτοχος σ΄αυτήν την άνευ προηγούμενου διάσταση συνείδησης και κοινωνικής υποχρέωσης, απόρροια ενός ιδιαιτέρως σημαντικού πορίσματος τόσο για το περιβάλλον, όσο και για τις ζωές των ίδιων των εργατών που μένουν προσηλωμένοι στον αρχικό τους στόχο, αγνοώντας μια καταστροφική διάσταση για τη ζωή τη δική τους και των παιδιών τους.
Στα πλαίσια της εγχώριας καχυποψίας θα μπορούσε κανείς να προσάψει τόσο στους εργαζόμενους, όσο και τους άλλους, εμπλεκόμενους φορείς μια διακριτική εσωστρέφεια.Πολλοί λένε ήδη πως η δημοσιοποίηση της περιβαλλοντικής μελέτης θα επαναφέρει στην πρωτεύουσα τις αντιπροσωπείες των εργαζομένων, ίσως πιο μαχητικές και αδιάλλακτες απ΄όσο στάθηκαν ως σήμερα στις καθημερινές μας, σύντομες συζητήςσεις. Απ΄την άλλη δεν παύει να υφίσταται η προοπτική και αξία του κέρδους που αμβλύνει τις διαφορές ανάμεσα στην εργοδοσία και τους εργαζόμενους, θέτοντας ένα καθοριστικό όριο στην διαφαινόμενη αντιπαλότητα. Η καχυποψία δεν αποτελεί όμως δικαιωμένο επίχειρημα, στέρεο ή πιθανό. Η συζήτηση για το μεταλλείο των Σκουριών θα πρέπει να διεξαχθεί τώρα σε μια άλλη βάση. Όλοι εμείς θα πρέπει να μετρήσουμε ή καλύτερα ν΄αξιολογήσουμε τη στάση μας απέναντι σε τόσο ευαίσθητα θέματα, απαιτώντας την επίτευξη μιας χρυσής, καθώς λένε τομής, ικανής να αγκαλιάσει το παλαιό που χάνεται και το μέλλον που ανοίγεται ήδη εμπρός μας. Τέτοιες διαστάσεις και αντιγνωμίες ωριμάζουν μια κοινωνία πιο γρήγορα και περισσότερο απ΄την ανάλωσή της σε εσωτερικότητες ή κακές μιμήσεις.
Κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει το τελικό κριτήριο αυτής της πιθανής σύγκλισης. Ωστόσο οφείλουμε, προκειμένου να επιβεβαιώνουμε τη νομοθετική βούληση να λάβουμε υπόψη μας όλες τις τοποθετήσεις , τις περισσότερο ή λιγότερο σημαντικές διατυπώνοντας μια απόφαση, όχι για τον δικό μας λογαριασμό, αλλά και για το καλό των παιδιών μας και την τελική διαμόρφωσή τους ως πολίτες στην αυριανή εποχή.
Οι εικόνες από την ευρύτερη περιοχή των Σκουριών, ενδεικτικές της καταστροφής.Οι εικόνες των κατασκηνωτών επίσης ενδεικτικές της αποσύνθεσης, φάσης διαχρονικής για την ελληνική πραγματικότητα. Στιγμή μοναδική και κρίσιμη αυτή που προβλέπει τη θαυμάσια ισορροπία, τη σύνθεση, τον αγώνα. Τίποτε δεν είναι λιγότερο σημαντικό. Όπως κανείς δεν πεθαίνει περισσότερο απ΄τον άλλον και όπως τίποτε και κανείς δεν μπορεί να υπονομεύει, λέει ο Στρατής Δούκας, το ρυθμό της ιστορίας και της ομορφιάς.

Κοίταξε πέρα στα σταθμευμένα ανατρεπόμενα. Η πρωινή βάρδια ξεκινά σε λίγη ώρα. Γύρω έρημος, ακαθόριστοι αμμόλοφοι που αλλάζουν σχήμα όσο πλησιάζει το φως. Αυτός ο τόπος πεθαίνει. Τώρα τα παιδιά μας κοιτούν ένοχα. Χαράζουν άλλους δρόμους, ο τόπος μας πληθαίνει και εμείς που σε τίποτε πια δεν έχουμε να προσευχηθούμε. Η ασχήμια έχει να κάνει κυρίως με την κατάπτωσή μας.

Το πόρισμα για τις Σκουριές, το οποίο περιήλθε στη γνώση του κοινού δεν επιδέχεται πολλαπλών αναγνώσεων. Δεν σηκώνει αθροίσματα. Πρόκειται για ένα σαφές και αδιαμφισβήτητο δεδομένο, εξίσου κορυφαίο με το αίτημα της εργασίας. Τίποτε δεν υπολείπεται και επαφίεται τώρα στην ελληνική κοινωνία η επίτευξη της ισορροπίας, η διδαχή για τις μελλοντικές αναγκαιότητες. Η ηθική μπορεί να ξεπεράσει την ανάγκη;