Νικήτας Φλέσσας, Η νύφη

γράφει ο Απόστολος Θηβαίος

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Τι λυπημένη που ήταν εκείνη τη μέρα. Ολόασπρη, χιονισμένη πλαγιά, μια ανείπωτη μοναξιά. Διένυε ήδη την Πέμπτη δεκαετία της, με σπουδές, με καριέρα, μ΄ατέλειωτες, ημιτελείς πράξεις. Ο γάμος τελέστηκε στην Αγία Φωτεινή. Τέλη Μαίου, εν έτει 1922. Η επιγραφή στην οπίσθια πλευρά της φωτογραφίας φέρει ένα όνομα ακαθόριστο. Ίσως πρόκειται για μια αφιέρωση, ίσως πάλι για μια ομολογία της ανυπολόγιστης εκείνης θλίψης. Σε πρώτο πλάνο ένα ογκωδέστατο ανθοδοχείο, με κρίνα υπόλευκου χρώματος. Εκείνος, χαμογελαστός, με την τρυφερότητα που αρμόζει στη στιγμή, με μια κλίση ελαφρά προς τον έρωτα. Δεν ήταν μάτια εκείνα που είχε, ήταν μαργαριτάρια, ήταν τα δάκρυα μιας αρχαίας θεάς. Μικροί φανοστάτες στη σκοτεινή αίθουσα ενός φωτογραφείου, Κυριακή απόγευμα εν μέσω παιδικών θραυσμάτων και μιας ευτυχίας λαϊκής. Ύστερα από δύο χρόνια εκείνος αρρώστησε. Κατέληξε λίγους μήνες αργότερα. Τίποτε δεν την κρατούσε πια εδώ. Πέσαν πάνω της συγγενείς και φίλοι. Να φτιάξεις πάλι τη ζωή σου, να παντρευτείς ξανά, μην απελπίζεσαι Μαρία. Μάταια. Εκείνη παρέμεινε άκαμπτη. Πούλησε το σπίτι, τα χωράφια, χάρισε τα εργαλεία του εκκλειπόντος σε φίλους και γνωστούς. Δώρισε ένα ικανοποιητικό ποσό στην τοπική ένωση γυναικών. Κλείδωσε μια Δευτέρα πρωί και έφυγε με τον σιδηρόδρομο. Ταξίδεψε μια ολόκληρη ζωή. Ανάμεσα σ΄οπλίτες έφηβους, χειμώνες, απέραντες πολιτείες, δρόμους αχαρτογράφητους. Διέσχισε τις εποχές, φθάνοντας ως τα χρόνια τα δικά μας. Χρόνια ρυθμών ψεύτικων και χάρτινων ρόδων. Μονάχα πολύ αργότερα η τραγική της ιστορία στάθηκε η αφορμή γι΄αυτά τ΄ασύγκριτα επιθαλάμια.
Ο Νικήτας Φλέσσας, γνήσιος εκπρόσωπος της εγχώριας, ναίφ, καλλιτεχνικής σκηνής, παραχώρησε τη μέγιστη σημασία σ΄εκείνο το είδος των στιγμών που χαρακτηρίζουν την λαϊκή ιστορία και τη συνθέτουν. Οι γάμοι, οι γιορτές, η αναπαράσταση σκηνών του καθημερινού βίου, σε μια και μόνο διάσταση, δίχως καμιά άλλη εμβάθυνση πέρα από εκείνη με την οποία ο γνήσιος, λαϊκός άνθρωπος προσλαμβάνει την εποχή. Θα μπορούσε κανείς να πει πως όλοι οι γνήσιοι εκπρόσωποι της ελληνικής, ναίφ σχολής στάθηκαν στο ύψος του βίου, ανανεώνοντας καθοριστικά τη σχέση μιας τέχνης πλαστικής μ΄εκείνη της φωτογραφίας. Μόνη διεκδίκηση της καλλιτεχνικής ροπής του η ασύγκριτη ελευθερία στα ύφη, τα χρώματα, την αμφιβολία εκείνη που αντισταθμίζει την αρχική πρόθεση, το προοαπαιτούμενο σαν να λέμε, ενός γνήσιου ρεαλισμού.