Οι Πραγματικότητες στην Άνδρο

Οι Πραγματικότητες στην Άνδρο

γράφει η Εύα Γαλατσάνου

Διαβάστε όλη την αρθρογραφία της Εύας Γαλατσάνου στο 24grammata.com  εδώ

Διαβάστε όλη τη μελέτη σε μορφή pdf εδώ

Οι “Πλόες” στην Άνδρο συμπληρώνουν 20 χρόνια (1995-2014). Οι εκθέσεις στο πλαίσιο του εικαστικού θεσμού “Πλόες” στοχεύουν στην ανάδειξη των “μεταπολεμικών ρεαλισμών”. Έργα εικαστικών δημιουργών της Ελλάδας και του εξωτερικού συναντιούνται προωθώντας την καλλιτεχνική αλληλεπίδραση. Ο τίτλος της φετινής έκθεσης είναι Πραγματικότητες ► Living real! και ουσιαστικά μοιάζει με μία προσπάθεια προσέγγισης της έννοιας της πραγματικότητας που βιώνουμε, του τρόπου που την αντιλαμβανόμαστε και του νοήματος που της δίνουμε. Ο John Berger στο βιβλίο του Ways of seeing αναφέρει οτι ποτέ δεν μπορούμε να κοιτάξουμε ένα μόνο αντικείμενο, αλλά η όρασή μας πάντα αντιλαμβάνεται την σχέση ανάμεσα σε εμάς και τα αντικείμενα. Η οπτική μας είναι ενεργή, συνεχής, κινείται και μορφοποιεί την πραγματικότητά μας.

Η επίσκεψη στο χώρο της έκθεσης είναι μία ελεύθερη περιήγηση σε τεχνοτροπίες, υλικά, θέματα και οπτικές για τον τρόπο που μπορεί να αποδοθεί η επαφή μας με την πραγματικότητα. Είκοσι Έλληνες εικαστικοί (Χρ. Αθανασιάδης, Λ. Αλεξοπούλου, Αγγ. Αντωνόπουλος, Αγγ. Βαξεβανίδου, Αλ. Βασμουλάκης, Μ. Γρηγοριάδη, Αν. Γρίβα, Θ. Ζαφειρόπουλος, Χρ. Κάλφας, Στ. Κίκας, Στ. Λάσκος, Μ. Μιχαηλίδης, Ελ. Παυλοπούλου, Αρ. Ποταμιάνου, Αρ. Στοΐδης, Χρ. Τσιντσάρης, Κ. Χαδουλού, Π. Χανδρής, Μ. Χατζηανδρέου, Αλ. Ψυχούλης) συμμετέχουν με τα έργα τους στην ομαδική έκθεση ζωγραφικής, γλυπτικής και εγκαταστάσεων. Τα έργα των συμμετεχόντων επιχειρούν την διερεύνηση των ορίων και της δύναμης που ασκεί η εικόνα στον δέκτη με στόχο να μην τον καθιστά παθητικό αλλά ενεργό “συναυτουργό και συμμέτοχο”. Τα έργα του Χρήστου Αναστασιάδη αναδιατυπώνουν την όψη των πόλεων και την καθημερινότητα που διαμορφώνουμε μέσα σε αυτές. Ακολουθεί η συνθετική ανασύνθεση αντικειμένων της πραγματικότητας και του χρόνου, μέσω του κολάζ από την Λήδα Αλεξοπούλου. Η ισχυρή παρουσία των κοινωνικο-πολιτικών εξελίξεων στη χώρα με την εγκατάσταση του Άγγελου Αντωνόπουλου, που δείχνει μια Βουλή ερείπιο να στέκει σε λεπτές ακτίνες μετάλλου. Τα έργα της Αγγέλικας Βαξεβανίδου με τα πρόσωπα που κοιτούν κατάματα τον θεατή και αναζητούν την ουσία του καλώντας τον να τα κοιτάξει. Η έννοια της εξουσίας στην καθημερινότητα αποτυπώνεται στους μεγάλων διαστάσεων πίνακες του Αλέξανδρου Βασμουλάκη μέσω της χρήσης έντονων χρωμάτων, οξειών σχημάτων και έντονης σωματικοποίησης της Ιουδήθ και του Ολοφέρνη, της Σαλώμης και του Ιωάννη. Μέσα απο τα παλίμψηστα της Μαρίας Γρηγοριάδη, εκφράζεται η συνθετότητα των ανθρωπίνων σχέσεων και η αλληλεπίδραση. Με έμφαση στα πρόσωπα και την εσωτερική τους πραγματικότητα, η Αντωνία Γρίβα με την χρήση μολυβιού εκφράζει την ενδοχώρα των ανθρώπων που χαρακτηρίζεται απο σκέψεις, όνειρα, συναισθήματα. Οι ατμοσφαιρικές συνθέσεις εγκαταλελειμένων φυσικών τοπίων που μοιάζει να παίρνουν ζωή μέσα απο την εναλλαγή φωτεινών-σκοτεινών μερών του ξύλου, αποτυπωμένα απο τον Θεόδωρο Ζαφειρόπουλο. Ακολουθούν οι αφαιρετικές συνθέσεις από τον Χρήστο Κάλφα που μοιάζουν με αποτυπώματα ονείρων εμπνευσμένα απο την καθημερινή ανθρώπινη πραγματικότητα και εκφράζουν χαρά, έρωτα, πόνο, απώλεια, θυμό, φόβο. Το μάυρο και το άσπρο, το σκοτάδι και το φως που στην σύνθεσή τους αποτυπώνεται η ισορροπία μέσα στο έργο του Σταύρου Κίκα που μελετά ακριβώς τις διαβαθμίσεις του φωτός. Ο ιδιαίτερος τρόπος απόδοσης απο τον Σταμάτη Λάσκο των ανθρώπινων μορφών και των καταστάσεων είτε εσωτερικών είτε κοινωνικών που βιώνουν, εντυπώνονται στο μυαλό του θεατή και τον γοητεύουν με τον τρόπο που έχουν αποδοθεί εμπεριέχοντας στοιχεία καρικατούρας και σύγχρονης αστικής τέχνης. Ύστερα η αξιοπόιηση του ευαίσθητου υλικού, του ριζόχαρτου, ως μέσου αποτύπωσης μνήμεων. Ένας τρόπος διατήρησης ημερολογίου για αντικείμενα, πρόσωπα, καταστάσεις παλαιότερων εποχών απο το Μίλτο Μιχαηλίδη. Οι συνθέσεις της Ελένης Παυλοπούλου αναδύονται μέσα από σύμβολα, πρόσωπα, αφαιρετικά σχήματα και μυστήριες μορφές χωρίς συγκεκριμένα χαρακτηριστικά προσώπου εκφράζοντας εκείνη την πλευρά της πραγματικότητας που εμπλέκει το όνειρο. Στην συνέχεια ακολουθεί η πραγματικότητα της τέχνης που, συγκεκριμένα στο έργο της Άρτεμις Ποταμιανού, σχετίζεται με την δημιουργική αφήγηση απο στιγμιότυπα και έργα της τέχνης. Το λευκό παίρνει άλλη μορφή στις κατασκευές του Άρι Στοϊδη με λευκό χαρτί, εκφράζοντας την πιο “αέρινη” ανθρώπινη υπόσταση, αυτή των ονείρων, των προσδοκιών, των ελπίδων….Διαβάστε όλη τη μελέτη σε μορφή pdf εδώ