Το κορίτσι που εξαφανίστηκε

Το κορίτσι που εξαφανίστηκε

γράφει ο Μανώλης Δημελλάς,

Διαβάστε όλη την εργογραφία του Μανώλη Δημελλά  στο 24grammata.com κλικ εδώ

Πρόκειται για τη κινηματογραφική μεταφορά του μπεστ σέλερ της Τζίλιαν Φλιν, το δέκατο φίλμ του εξαιρετικού σκηνοθέτη Ντέιβιντ Φίντσερ, πραγματεύεται αλληγορικά και με σπουδαία μαστοριά, τη σχέση των ανθρώπων μέσα σε ένα γάμο.
Το πρώτο κοίταγμα, ο μαγνητισμός και το καυτό αναπόδραστο δέσιμο.
Η ιστορία του ζευγαριού, και ο παθιασμένος κεραυνοβόλος έρωτας, εκείνος που οδηγεί στα γρήγορα σε όρκους, μονόπετρα και γάμους. Και από εκεί στα ατέλειωτα προβλήματα, που δείχνουν το δύστροπο μονοπάτι της απελευθέρωσης μέσα από την κατάρρευση.
Οι μικρομέγαλες κόντρες τους, οι αγεφύρωτες διαφορές, και το ξένο, που είναι πάντοτε πιο γλυκό, οδηγούν το ζευγάρι μέσα σε αντίπαλα στρατόπεδα, τον καθένα οπλισμένο έχθρα να στάζει μίσος.
Έτσι οι πρώην λατρεμένοι εραστές μεταμορφώνονται σε άσπονδοι εχθροί, και αναπάντεχα ο άντρας επαναλαμβάνει το ίδιο μυθικό πρώτο φιλί τους, πάνω σε ξένα, μα τόσο σαρκώδη χείλια. Γίνονται κι άλλα, ένα βουνό καθημερινές μαχαιριές πάνω στα ήδη φευγάτα κορμιά τους. Η fame fatale σύζυγος είναι πολύ πιο έξυπνη, εκδικείται λάγνα και όμορφα, τόσο έξυπνα που και ο άγνωστος θεατής την ερωτεύεται, έστω και πρόσκαιρα.
Από την άλλη και μέσα σε παράλληλη δράση η ταινία καταγράφει μέσα από έξυπνες υπερβολές, την ατέλειωτη μάχη της κλειδαρότρυπας και του κουτσομπολιού, που σκεπάζουν όλο και πιο πολύ μια φθαρμένη κοινωνία.
Στο τέλος όμως, άλλη μια φορά το μυθικό σελιλόιντ, όπως ακριβώς και η ίδια η ζωή, ξανακολάει τα σπασμένα γυαλάκια της. Ίσως να λείπουν μερικά κομμάτια που ρούφηξε ο νεροχύτης, και η κορνίζα της να χάσκει επικίνδυνα, μα ο καθρέφτης δείχνει πρόσωπα και κάνει μια χαρά τη δουλειά του! Αλήθεια ποιος θα ήθελε να πνίγεται μονάχος μέσα στο ήδη γερασμένο είδωλο του.
Το όνειρο της αμερικάνικης οικογένειας, τα media καρχαρίες που δεν κολώνουν πουθενά και καταπίνουν οτιδήποτε ξεπετάγεται αμάσητο, το νομικό σύστημα που λυσάει για τη κονόμα, ακολουθούν βήμα-βήμα τους πρωταγωνιστές και αποθεώνουν την εποχή μας. Μοιάζει περισσότερο γυναικεία, όμως όχι, παίζει ακόμη μια φορά με τις κρυφές σκέψεις του θεατή.
Το φίλμ τελικά είναι απολαυστικό, αυτή είναι η λέξη που ταιριάζει στα 145 λεπτά της προβολής του. Δεν ξέρω αν με συνεπήρε σαν θρίλερ όπως το βάφτισαν ή σαν μια ταινία που αγγίζει με θάρρος, ουσιαστικά τις ανθρώπινες σχέσεις. Ηθοποιοί που ταιριάζουν γάντι στους ρόλους τους και απίθανοι διάλογοι, πλαισιωμένοι από σκηνοθετική μαεστρία, είναι μεγάλο ταλέντο αυτός ο Φίντσερ.
Είχα τόσα ακόμη να μοιραστώ μαζί σας, είχα άλλα τόσα να σας μεταφέρω από την αίθουσα, ίσως τελικά και να κατάφερνα και να σας τσίγκλιζα, να σκορπούσατε και εσείς λίγο χρόνο στα σκοτεινά. Για το “Gone girl” ένα πολύ φρέσκο φίλμ, που όμως είναι από εκείνα που σίγουρα θα αντέξουν στο χρόνο.