Ο εξορθολογισμός του παραλόγου

Πολιτικός Λόγος (ένθετο του 24grammata.com)

γράφει ο Φραγκίσκος Παρασύρης, Βουλευτής Ηρακλείου – ΠAΣΟΚ

Η κρίση που βιώνει η ελληνική κοινωνία τα τελευταία 2,5 χρόνια έχει αναδείξει με αποκαλυπτικό τρόπο την «γύμνια» των ηγεσιών του τόπου αλλά κυρίως το επίπεδο όσων για χρόνια διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, όσων μετέχουν στην δημόσια σφαίρα από ακαδημαϊκούς, πολιτικούς και συνδικαλιστές μέχρι δημοσιογράφους και δημοσιολογούντες.

Όλοι μαζί συνωστίζονται στην ουρά του λαϊκισμού, με παράσημα ψέματος, μεγαλοϊδεατισμού και συναισθηματισμού αποκρύπτοντας τα κυρίαρχα ερωτήματα.

Κυρίως, όμως, απεμπολώντας κάθε δυνατότητα και προϋπόθεση για να βρει η κοινωνία σημεία συνεννόησης και στοιχειώδους συμφωνίας. Να ανακαλύψει τα αντικειμενικά σταθερά της σημεία για το που βρίσκεται και που θέλει να πάει.

Είναι αυτοί που χτίζουν το νέο «Οίκαδε» 90 χρόνια μετά τον Βλάχο1, το οποίο αποτέλεσε το στρατηγικό ιδεολόγημα των αρχών του ΄20, όσων με κάθε τρόπο ήθελαν να απαλλαγούν από την περιπέτεια της Mικρασίας. Το κουρασμένο πολιτικό προσωπικό, οι δημοσιογράφοι κι οι εφημερίδες που θώπευαν τον λαό, ανταποκρίθηκαν στην αγανάκτηση μιας κοινωνίας που ζούσε στα άκρα με την υπόσχεση ότι τίποτα χειρότερο δεν μπορούσε πλέον να συμβεί. Γι’ αυτό η αποχώρηση από τη Μικρά Ασία των στρατευμένων παιδιών μας και η περιχαράκωση στα σύνορα της παλιάς Ελλάδας, «οίκαδε», προτάθηκε ως η ασφαλέστερη λύση. Αρκετά έκανε ο ελληνικός λαός για την δύση, οι θυσίες ήταν πολλές και δεν αντέχονται παραπάνω, καθώς κι ότι οι ξένοι αλλά κι οι δικοί μας πολιτικοί μας έχουν προδώσει, ήταν μερικά από τα επιχειρήματα της κυρίαρχης αντίληψης της εποχής. Το «Οίκαδε» τελικώς, αποτέλεσε την εθνική μας επιλογή με τραγικές συνέπειες για τον ελληνισμό διαγράφοντας με μια μονοκοντυλιά την ιστορία 3000 ετών.

Με περίπου παρόμοιο τρόπο βλέπουμε σήμερα να επιχειρείται ο εξορθολογισμός του παραλόγου με την προτεινόμενη επιλογή της στάσης πληρωμών και της πτώχευσης. Ο διαβρωτικός λαϊκισμός κι η αποστέρηση κάθε σύνδεσης της κοινωνίας με τον ορθό λόγο αποτυπώνεται καθημερινά στη δημόσια κουβέντα.

Η αριστερά που τόσο θα περίμεναν όλοι να δώσει περιεχόμενο στις αντιφάσεις της εποχής, επιδίδεται στο κυνήγι των ψήφων με την βουλιμία όσων κατηγορούσε και με ενεργή κατάφαση στο θυμικό και την αγανάκτηση της κοινωνίας. Ενδεχομένως, όχι μόνο, για αυτό αλλά και για να εξιλεωθεί η στάση της απέναντι στην ιστορία, με άγχος και αγωνία, κάνει ό,τι μπορεί για να τη σταματήσει. Δεν διστάζει να μιλήσει ακόμη και για τον βιασμό της δημοκρατίας.

Οξύμωρο και λυπηρό αλλά οι επίγονοι του Λαμπράκη κλείνουν το μάτι σήμερα στον Γκοτζαμάνη!

Διότι, τελικά, η αριστερά δεν είναι υπεράνω κριτικής. Καταγγέλλει χωρίς να προτείνει. Η γενική καταγγελία δεν είναι πολιτική αλλά εμμονή. Μια εμμονή που λαμβάνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις όταν συνοδεύεται από τη ρητορική του «μίσους» και της δημαγωγίας. Η αριστερά έχει ιστορικές ευθύνες διότι αν και δεν κυβέρνησε ποτέ έχει στηρίξει καταστάσεις νοσηρές υπερασπίζοντας στρεβλώσεις που κόστισαν ακριβά στον ελληνικό λαό. Μιλάμε για την Αριστερά που πρωτοστάτησε στην Υπατία καθοδηγώντας τους μετανάστες να προχωρήσουν σε απεργία πείνας συμβάλλοντας στην παραβίαση του νόμου για τους μετανάστες. Πρόκειται για τον ίδιο χώρο που εμποδίζει την εφαρμογή του νόμου για την εκλογή διοικήσεων στα Πανεπιστήμια. Για τον χώρο που με ένοχη σιωπή “καλύπτει” όσους χτίζουν τα γραφεία Πρυτάνεων, καίνε μαγαζιά στην Αθήνα και σπάνε γραφεία βουλευτών. Αλήθεια για αυτά πότε θα μιλήσει η κοινωνία, πότε θα δώσουν χώρο τα μέσα ενημέρωσης να εκφραστεί το αυτονόητο;

Διότι τούτη την ώρα η κοινωνία είναι εγκλωβισμένη στην αμηχανία της, αρνείται να αντιδράσει αλλά ωθείται διαστρεβλωτικά κι υποβολιμαία στην συγκάλυψη αν όχι και στην επιδοκιμασία της παραβίασης βασικών κανόνων συμβίωσης. Σήμερα στο Πανεπιστήμιο, στη Βουλή ή ακόμη και στις επαγγελματικές συνελεύσεις, η ελευθερία του λόγου συρρικνώνεται μπροστά στον κίνδυνο της λοιδορίας και του προπηλακισμού. Όταν ποτέ και πουθενά δεν μπορεί να γίνει ένας ψύχραιμος διάλογος, τότε σημαίνει ότι η δημοκρατία μας ωθείται στα όριά της κι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο.

Με αυτό το κοινωνικό και πολιτικό δεδομένο το ναι στην δανειακή σύμβαση ήταν και παραμένει η δύσκολη και αντιδημοφιλής επιλογή. Αν παρασυρόμασταν στην καταψήφιση, θέταμε τη θέση της χώρας στην Ευρώπη σε αμφισβήτηση, οδηγώντας την πολύ πιθανά σε εθνική περιπέτεια. Δεν είναι μόνο το οικονομικό σκέλος μιας πτώχευσης που έχει αναλυθεί επαρκώς από όλους. Είναι και το εθνικό για το οποίο δεν μιλάει κανένας. Επακόλουθο μιας τέτοιας εξέλιξης θα ήταν μια αναπροσαρμογή σε βαλκανικές ταχύτητες και ο επαναπροσδιορισμός όχι μόνο της οικονομικής αλλά και της εξωτερικής μας πολιτικής. Θα ήμασταν μια χώρα ανυπεράσπιστη και απομονωμένη σε ένα εχθρικό ευρωπαϊκό και γειτονικό περιβάλλον. Τώρα που είναι τόσα ζητήματα ανοιχτά (ΑΟΖ, πετρέλαιο, Κυπριακό κτλ) και με τους γείτονές μας να έχουν ισχυρή οικονομία, αυτοπεποίθηση και οκταπλάσιο πληθυσμό. Άραγε πόσο προδότης είσαι όταν το σκέφτεσαι κι αυτό πριν να ψηφίσεις;

Η αποκοπή μας από το ευρωπαϊκό περιβάλλον, θα αποτελούσε επιπλέον μια μεγάλη πολιτισμική ήττα αφού η σύνδεση της τύχης της χώρας με τα κράτη της Δύσης, αποτελεί την μεγαλύτερη κατάκτηση των Ελλήνων στη σύγχρονη ιστορία τους.

Βρεθήκαμε, μπροστά σε κρίσιμα διλλήματα , σε ιστορικές αποφάσεις που θα επηρεάσουν το μέλλον της Ευρώπης και της Ελλάδας. Απλώς το υπενθυμίζω σε όσους με ελαφρότητα ή προσωπική, παραταξιακή και κομματική ιδιοτέλεια σπεύδουν να καταγραφούν ως πατριώτες και φίλοι του λαού στην συλλογική μνήμη. Σε όσους απερίσκεπτα προτείνουν το νέο «Οίκαδε» και την περιχαράκωση της χώρας, με την ελπίδα ότι τίποτα χειρότερο δεν μπορεί να μας συμβεί.

Οι δραματικές αδυναμίες της χώρα μας δεν αντιμετωπίζονται σήμερα με αντιμνημονιακές κραυγές που καλλιεργούν τους μύθους και τις νοσταλγικές αυταπάτες. Η κοινή γνώμη εύκολα παρασύρεται και ακόμη ευκολότερα αλλάζει προσανατολισμό όταν τα δεδομένα ανατραπούν. Το υπενθυμίζω στους δημαγωγούς. Όσοι λένε την αλήθεια και δικαιωθούν δεν σημαίνει ότι θα τους αναγνωριστεί. Αυτό το ξέρουμε. Είναι όμως ζήτημα αρχής και ευθύνης να λέει κανείς αυτό που πιστεύει ακόμη κι αν κινδυνεύει να θεωρηθεί -αυτό που περιγράφει ο Ίψεν στο έργο του- «Εχθρός του λαού»2.

1 Βλέπε: Χάρης Πειτσίνης: Το νέο Οίκαδε και οι σειρήνες της πανωλεθρίας. http://e-rooster.gr/02/2012/3051

2 Βλέπε: Κώστας Στούπας: Μετά το χρέος, χαρίζουν και τα διακοποδάνεια..

http://www.capital.gr/stoupas/Article.aspx?id=1427873