Ο ποιητής Ηλίας Μέλιος

24grammata.com/ σύγχρονοι λογοτέχνες

Υπεύθυνος στήλης: Γιώργος Πρίμπας

Ο Ηλίας Μέλιος γεννήθηκε στην Καλαμάτα τον Οκτώβριο 1959. Σπούδασε στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΑΣΟΕΕ) και εργάζεται ως οικονομολόγος-λογιστής στην Αθήνα, όπου και ζει. Ανά καιρούς, ατομικά και συλλογικά, έχει ασχοληθεί ή και ασχολείται με την ποίηση, το πεζό, το δοκίμιο και τη mail-art, με την έκδοση και επιμέλεια περιοδικών και βιβλίων, με τη δημοσιογραφία, τη μουσική και το σχέδιο.

Πιστεύει πως η ποίηση πρέπει να γίνεται από όλους, όπως μας λέει ο Ισίδωρος Δούκας, ο γνωστός Κόμης του Λωτρεαμόν, και όχι από έναν.

Είναι μέλος του Ελληνικού Κύκλου Χαϊκού, μέλος της Υπερρεαλιστικής Ομάδας Αθηνών και εκδότης του λογοτεχνικού περιοδικού Δυτικές Ινδίες. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: «Μπαρόκ Παροιμίες» (ιδιόγραφη έκδοση εκτός εμπορίου, 1988), «Παραδείγματα» 1987 (ιδιόγρ. έκδ. εκτός εμπορίου, 1989), «Πώς να Ξεχάσεις την Κωνσταντινούπολη;» (ιδιόγρ. έκδ. εκτός εμπορίου, 1991), «Χεράτ» (ένθετο στο τχ. 16 του περιοδικού Ελί-τροχος, 1998), «Πνοές Ερώτων» (13 χαϊκού, 16σέλιδη αναδιπλούμενη εκτός εμπορίου έκδοση, Δυτικές Ινδίες, 2003), «Αλ-αγωνία» (Δυτικές Ινδίες, 2007), καθώς και 4 μικρά βιβλία πειραματικής έκφρασης στο πλαίσιο της εκτός εμπορίου εκδοτικής παρέμβασης ΝΕΔων/ΝΕΔουσα/νεδΟΥΣΙΑ.

Στην παρούσα παρουσιάζονται τα δεκατρία χαϊκού από τη συλλογή «Πνοές Ερώτων» και τα ποιήματα της ενότητας: Kαι το εντός ημών ταξείδι εκτός είναι κι αυτό, από τη συλλογή «Αλ-αγωνία». Γιώργος Πρίμπας

Πνοές Ερώτων (13 χαϊκού)

κόκκινο βλέμμα
πέφτουν στη γη τα φύλλα
αέρας δροσιά

υγρό το χώμα
το κορμί τ’ αποζητά
βαριανασαίνω

φίδι ο λόγος
η αγάπη πνίγεται
σφίγγει η σιωπή

άκρη της νύχτας
βράχια του Λυκαβηττού
πνοές ερώτων

χάραξε μόλις
σκισμένη η ψυχή μου
σελήνη μισή

πίκρα στη γλώσσα
διαλυμένα τα χρόνια
διασκορπισμένα

κενή ομορφιά
η μνήμη να θυμάται
δεν τη γνωρίζω

ο ήλιος καίει
γυμνώνω το σώμα μου
παραπατάω

φωτιά στο στόμα
ενός δέντρου η ματιά
το κορμί βουνό

θάλασσες βράχια
γαλάζια τα νερά
φαιός ορίζων

δώρο το νερό
στο φράχτη τ’ αηδόνι
κλείνω το κλουβί

τα δυο σου στήθη
μουσκεύοντας στη βροχή
σκύβω να πιω

φλόγα το μέλλον
έρωτας κυριαρχεί
πάθος το πάθος

και το εντός ημών
ταξείδι
εκτός είναι κι αυτό.

επειδή την ποίηση
που κάνουν δυό
δεν τη γράφει ο ποιητής

ίσως με λίγη τείχη
να περάσουμε
ανατολικώς
την τύχη

κι αν τείχη σε μας
άτοιχοι

στο τέλος της αρχής
νέα συνέχεια
δίχως αρχή στο τέλος

δεν περιμένω
παρά στο περίπου
όπου υπομένω
ο λόγος μου υπόλογος
στο υπόλοιπο
του λόγου σου
όπου λείπει

οι επιθυμίες
πέραν του φόβου
επί λόγου
οι ανάγκες φυλακές

μέσα μου
χαράσσω
μέσα σου
μέσα
στο τέλος αρχή

στη νέα αρχή
τέλος
κι ούτε συνέχεια η αρχή

χαίρε
να χαίρεσαι
πρέπει
ό,τι δεν πρέπει
να χαρείς
χαίρεται

οριστικά εντός ορίων
εκτός οριζόντων
αορίστως
εξ’ ορισμού
εξόριστος
στα έσω όρια

ό,τι επιθυμώ
αναγκαίο
κι ό,τι μ’ εξαναγκάζει
επιθυμώ

εφ’ όσον περάσματα
οι πόροι
εξοικονομώ τον βίο
νέμομαι τη ζωή