24grammata.com/ σύγχρονοι λογοτέχνες
Υπεύθυνος στήλης: Γιώργος Πρίμπας
Ο ποιητής Θοδωρής Βοριάς γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου μέχρι και σήμερα ζει με την οικογένεια του.
Η ποιητική συλλογή «Πυγολαμπίδες (33 χαϊκού)» που εκδόθηκε το 2010 από τις εκδόσεις Μπιλιέτο είναι η τρίτη του ποιητική συλλογή και η πρώτη αποκλειστικά με ποιήματα χαϊκού. Οι δυο προηγούμενες «Το τρύπιο ταβάνι» (2006) και «Νυχτερινές επιπλοκές» (2008) εκδόθηκαν από τον εκδοτικό οίκο Ερωδιός. Επιπλέον έχει κυκλοφορήσει σε ηλεκτρονική μορφή μέσω του διαδικτύου δυο e-books με αποσπάσματα από τις τραγωδίες του Ευριπίδη, «Ανδρομάχη» και «Μήδεια» σε ελεύθερη απόδοση.
Διατηρεί- το ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό «Λογοτεχνικά Επίκαιρα» [ http://logotexnika-epikaira.blogspot.com ] – την ιστοσελίδα «Το Εργαστήρι» [ http://vorias.blogspot.com ] και εκδίδει, μέσω της ιστοσελίδας των «Λογοτεχνικών Επικαίρων» το μηνιαίο ηλεκτρονικό περιοδικό «Λογοτεχνικά Σημειώματα».
Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε πολλά λογοτεχνικά περιοδικά είτε έντυπα είτε ηλεκτρονικά.
Ο Θοδωρής Βοριάς με αυτή του τη συλλογή καταφέρνει να μας προσφέρει 33 πολύ όμορφα 17σύλλαβα τρίστιχα (στη μορφή 5-7-5) και, κάτι που ελάχιστοι έλληνες δημιουργοί έχουν πετύχει μέχρι σήμερα, κάποια από αυτά να προσεγγίζουν το παραδοσιακό γιαπωνέζικο χαϊκού. Βέβαια το ζητούμενο είναι να διαβάζουμε ΠΟΙΗΣΗ και ο Θοδωρής Βοριάς συνεπής στη μέχρι τώρα πορεία του μας την προσφέρει και πάλι, αλλά όταν μια συλλογή τιτλοφορείται «χαϊκού» θα πρέπει, ο δημιουργός, να μην αρκείται στην παράθεση τρίστιχων 17σύλλαβων (5-7-5 ή 5-5-7) αλλά να προσπαθεί να μεταφέρει κάτι από τη «φιλοσοφία» που υπονοείται σε αυτά (στον ελάχιστο βαθμό που αυτό είναι δυνατό – αρκεί να συνειδητοποιήσουμε τη διαφορά του πολιτισμού που γεννήθηκε το χαϊκού και του δικού μας). Από τα τριάντα τρία ποιήματα της παρούσας συλλογής παρουσιάζονται τα εννέα και θεωρώ ότι το πέμπτο και το έκτο (κατωτέρω) είναι ποιήματα χαϊκού που αν τα συναντούσα τυχαία και δε γνώριζα το δημιουργό θα τα απέδιδα σε κάποιο ιάπωνα ποιητή πριν 2-3 αιώνες. Γιώργος Πρίμπας
(σ.σ. τα ποιήματα παρουσιάζονται στο μονοτονικό)
Η νύχτα ψάχνει
ερειπωμένες λέξεις
να ενεδρεύσει.
Όταν νυχτώνει
τα μολύβια δε γράφουν,
γίνονται σφαίρες.
Πνίγουν δια βοής
την ήρεμη μέρα μου
στη λεωφόρο.
Χαμένες ψυχές
με φτηνές ανιλίνες
φτιάχνουν σκοτάδια.
Χιόνι στις λάσπες
η χαλασμένη μέρα
που ξεψυχάει.
Πως την κρέμασες
ανάποδα τη νύχτα
σαν νυχτερίδα.
Ξύπνα τον ήλιο,
μαλώσανε τ’ αστέρια
με το φεγγάρι.
Έσβησε το φως
– το σκοτάδι ασελγεί
στη φαντασία.
(Ημέρα χρωμάτων)
Οι πεθαμένοι
σχεδιάζουν γκράφιτι
στις ταφόπλακες.