Ο χρησμός του…κάδου

Ο χρησμός του…κάδου

γράφει και φωτογραφίζει ο Μανώλης Δημελλάς

Διαβάστε όλη την εργογραφία του Μανώλη Δημελλά  στο 24grammata.com κλικ εδώ

Να είναι άραγε τυχαίο που κι ο αδάμαστος ήλιος τον τσακώνει από τα “αυτιά” του;

Φαίνεται πως υπάρχουν αντικείμενα που αναπνέουν, σα ζωντανά!

Ρε τα άτιμα και δεν είμαι ανιμιστής, αυτά βρίσκουν ρόλο και θέση σε κάθε εποχή και με οποιαδήποτε κυβέρνηση! Και το σπουδαιότερο μοιάζουν με την κοινωνία, αφού χωρούν και καταπίνουν μέσα τους τα πάντα.

Ο λόγος για τους κάδους. Μάλιστα για αυτά τα μεγάλα κακομούτσουνα και αχόρταγα κουτιά, που σχεδιάστηκαν και ξεκίνησαν καριέρα με έναν μοναδικό προορισμό: να βολέψουν τα σκουπίδια μας.

Στη πορεία ξέκοψαν, πρώτα έγιναν παράνομα οδοφράγματα και μέσα τους θέριεψαν φωτιές για να προκαλέσουν, να ζεστάνουν, ακόμη και να απομακρύνουν τη σκόνη από χημικά και δακρυ(ο)γόνα, μα ήταν εκείνες οι εποχές που δεν είχε συνένεση, ούτε πολλές κουβέντες κι έτσι έπεφταν βροχή τα “ληγμένα” και οι ψιλές.

Από τη κατρακύλα της πατρίδας μας και μετά τα πράματα άλλαξαν,

οι κάδοι βρήκαν έναν άλλο σπουδαιότερο και σίγουρα πιο ειρηνικό ρόλο. Έμοιαζαν με ένα θλιβερό σημείο συνάντησης και αναζήτησης της τελευταίας ελπίδας!

Όλο και περισσότεροι απελπισμένοι ρακοσυλέκτες, δίχως ταυτότητα αφού κι αυτή θέλει πρώτα γεμάτο πορτοφόλι, σκάλιζαν τα εντόσθια αυτών των πλαστικών ή μεταλλικών κουτιών, έψαχναν οτιδήποτε θα μπορούσαν να ανταλλάξουν για λίγα πάντα ευρωπαϊκά νομίσματα, κι έτσι οι κάδοι έγιναν τα κρυφά χρυσωρυχεία! Ήταν η ριμάδα η ανακύκλωση, που άργησε τουλάχιστον μια μέρα και ήρθε ντυμένη στα κουρέλια.

Να που σήμερα βρίσκουν ρόλο και στα καιρικά φαινόμενα, αυτά που με κάθε αφορμή βαφτίζονται “επικίνδυνα”, για να δικαιολογήσουν τις ατέλειωτες αδυναμίες μας. Έτσι οι κάδοι μετατρέπονται σε επίσημα κρατικά οδοφράγματα! Και βάζουν πλάτη, βοηθούν στην άμεση ενημέρωση και προστασία των πολιτών!

Οι κάδοι είναι το άλλο πρόσωπο της κοινωνίας, αφού κι αυτή αλλάζει και μεταμορφώνεται, ανάλογα με τα λόγια και τα πρόσωπα που αναλαμβάνουν να τη ταϊσουν. Παραμένει φοβική, και πότε -πότε, όπως ετούτες οι μέρες με τις “γέφυρες-μνημόνια”, στέκεται λίγο ανεκτική, δίνει χρόνο και σκαλίζει με αγωνία, αναζητώντας την κρυφή ελπίδα.

Στους κάδους μπαίνουν και κυρίως παίζουν όλα, κι εμείς χορτάτοι ή πεινασμένοι, όλοι έχουμε δικαίωμα να χαρούμε τη θαλπωρή τους…

\