Πάνος Θεοδωρίδης

γράφει ο  Απόστολος Θηβαίος.

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

ΜΕΣ ΣΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Μικρά κείμενα ή ανέκδοτες ιστορίες για ένα ποίημα ή ένα γεγονός στη ζωή ενός ποιητή.

***Μια νέα σειρά κειμένων των 24 Γραμμάτων, πεδίο αυτοσχεδιασμού και μνήμης. Έτσι κάθε τόσο να συναντάμε τους ποιητές που χάθηκαν. Να τους πλησιάζουμε αργά, με το σύνθημα ενός παλιού καιρού. Παρασύνθημα ένας στίχος, μια λεπτομέρεια που απασφαλίστηκε και έσυρε ολόκληρο το ποίημα ως εδώ. Πάντα, λέει να φτιάχνουμε τραγούδια.

Νωρίς το πρωί μπήκε στην πόλη. Όπως εκείνος ο απέραντα μόνος του Μιχάλη Γκανά που κατακτά με το ανίκητο φορτίο του τα Γιάννενα. Η Φλώρινα έλαμπε με τα λευκά της, όλη κρυστάλλινη απ΄αργά το βράδυ. Κάτω απ΄εκείνο το χιόνι που σου φορτώνει τις πλάτες, κάτω απ΄αυτό το χιόνι της Φλώρινας, κοιμούνται άθικτες οι πιο ωραίες σκηνές της παλιάς μας ζωής. Σενάρια που παρέμειναν στη θεωρία, μέρες ολόκληρες σκαρφαλωμένοι στην άκρη του κόσμου, σμίγοντας την καρδιά μας με την ιστορία των Βαλκανίων. Ο παλιός σταθμός κάτω απ΄το χιόνι, με σημαδεμένη απ΄τον καιρό σκεπή, με τις επιγραφές του καταρρακωμένες, έτοιμες να συντριβούν, αφήνοντας τόσους και τόσους επιβάτες στο έλεος. Κάτω απ΄το χιόνι και η σκηνή απ΄το δράμα των μηχανικών του Παύλου Θεοδωρίδη και η ακρίβεια στις μετρήσεις, ακρίβεια αδιάκοπη της εποχής και της ιστορίας. Πάνω στις μετροταινίες σπαράγματα, το τι και το πώς και ένας σωρός από αισθήματα προσωπικά ενώ σε λίγο θα γνωρίζουν τις ακριβείς διαστάσεις της πατρίδας τους. Για τον καιρό που θα έρθει και θα ζητηθεί η υπεράσπιση. Αυτοί οι τρίκλιτοι, οι μεταβυζαντινοί, ακόμη και τα γυαλικά που σπάζουν κάτω από το βλέμμα σου, που ήρθαν εδώ για να πεθάνουν, ανέρχονται τώρα στις επιφάνειες. Μαζί με τα πάθη και την υπέροχη δυστυχία μας και όσα κυμματίζουν στο βάθος του ποιήματος, στις κορδέλες των μετρήσεων που ανεμίζουν σαν κουρέλια μες στις ζωές μας ορκιζόμαστε πως ως τις οχτώ και πέντε θα έχουμε απασφαλίσει όλους τους στίχους του ποιήματος, πετώντας στον αέρα τ΄άδειο μπουκάλι του Καστέλ Ντανιέλις που ακόμη και αν τίποτε δεν σημαίνει τόσα χρόνια μετά τη δημοσίευση του Προσπέκτους, εντούτοις σηματοδοτεί μια ελεύθερη, μια τρυφερή εποχή που όμοιά της τώρα μες στα ερείπια δεν θα υπάρξει.

ⁱΉταν τύφλα στο μεθύσι αυτοί οι επιστήμονες

(Ούζο το πρωί, μπίρες

και Αμύνταιου το μεσημέρι)

Ώστε στις έξη το απόγευμα

φτάνοντας επιτέλους στο παλιό Γομάτι

Ένθα τρίκλιτος μεταβυζαντινή

και λίγα υστερορωμαϊκά

τρίκλιζαν δε μετρούσαν έπαιζαν δεν ήταν σοβαροί

Ούρλιαζαν σαν σκυλιά χοροπηδούσαν στα ερείπια

Δε μετρούσαν δεν φωτογράφιζαν έκλαιγαν

Και έτσι όπως στις αιγυπτιακές δυναστείες τα ποιήματα παρηγορούν για τους θανάτους, εδώ στίχοι ολόκληροι με την αρχαία ηλικία μιας Κορίνθου, ενός Αμύνταιου ανάμεσα σε τεθωρακισμένα και τα ανθισμένα στήθη σου σε κάποιο επισκεπτήριο. Μόνο η μετροταινία και η προσήλωση στην εργασία, θα μας σώσει και ίσως οι πληροφορίες των χωρικών για κάτι ανεξήγητες ταφές. Δεν φανταζόμαστε ποτέ πως ακόμη και οι επιστήμονες κάπου κάπου παρασύρονται και εκεί που όλα έχουν εξηγηθεί και όλοι εκτελούν το έργο τους με την ελάχιστη αφοσίωση, έρχεται ένα ποίημα και ανάβει όλα τα δάκρυα. Μια ζωή χρόνια, χαμένοι και ερείπια.

Τελικά βρέθηκε λίγγο Καστέλ Ντανιέλις στο σάκκο

Ήπιαν και άλλο όλα ησύχασαν

η δουλειά βγήκε ομαλά

οι πληροφορίες των χωρικών γκαραντί

Η μετροταινία δούλευε ρολόι

Ως τις οχτώ και πέντε

Ολόκληρο το ποίημα του Πάνου Θεοδωρίδη αναδύει την καθαρή αξία μερικών πραγμάτων που χάθηκαν πια για πάντα.Η μετροταινία συλλογιέμαι είναι η ζωή μας, μες στις ώρες που περνούν. Τίποτε δεν παραλείπει, τίποτε δεν ζει λιγότερο μες στην πρόταση ενός ποιητή.

Τούτο το κείμενο αφιερώνεται στους κήπους, καθώς λένε των πριγκήπων και σ΄ότι διαγωνίως φωτίζει τα μέσα μας δωμάτια. Στην ένταση, την ακρίβεια, την ηδονή μιας σημασίας τους.