Πως ορίζεται, σήμερα, η Δεξιά

24grammata.com/ πολιτική/ Λόγος

Τι ακριβώς είναι πλέον αυτή η περιλάλητη λαική δεξιά; Πέραν από μηχανισμός ψηφοθηρίας αδίστακτων παραδοσιακών πολιτικάντηδων δεν έχει ουσιαστικά το παραμικρό πολιτικό περιεχόμενο. Για να έχει πολιτική ταυτότητα κάποια τοποθέτηση σε ζητήματα επικαιρότητας η και μακροπρόθεσμου σχεδιασμού οφείλει να οικοδομείται πάνω σε συγκεκριμένες ιδεολογικές επιλογές.

Τι είναι λοιπόν η Δεξιά στην Ελλάδα και σε τι ξεχωρίζει από την λεγόμενη «λαική» Δεξιά; Αν δεχθούμε πως σαν Δεξιά βλέπουμε το συντηρητικό φάσμα του πολικού σκηνικού κι αναγνωρίζοντας πως βρισκόμαστε στο νοτιότερο μέρος της ηπειρωτικής Ευρώπης τότε τα πολιτικά της χαρακτηριστικά δεν είναι δυσδιάκριτα. Η συντήρηση του κοινωνικο-οικονομικού στάτους κβό με αποφυγή ακραίων μεταβολών και ανατρεπτικών πρωτοβουλιών θα πρέπει να χαρακτηρίζει τον κορμό των πολιτικών της επιλογών. Από εκεί και πέρα η παραδοσιακή Δεξιά στηρίζεται στο κράτος για μεγάλο μέρος του πολιτικού της σχεδιασμού. Οι διορισμοί στο δημόσιο και η αξιοποίηση μέρους των μηχανισμών του (δημόσιες τράπεζες, φορείς κοινής ωφελείας, σώματα ασφαλείας κλπ) συνιστούν πολιτικά εργαλεία για προώθηση εκλογικών επιτυχιών και για οικοδόμηση και συντήρηση κομματικών στρατών. Αυτονόητα, για την αξιοποίηση του κλίματος καλής θέλησης ανάμεσα στους βολεμένους του κοινωνικού συνόλου, πολιτικές αποφασίζονται που διανέμουν το δημόσιο χρήμα σαν κατ ευθείαν παροχές σε τμήματα της κοινωνίας.

Εξυπακούεται, πως και η μετριοπαθής αριστερά στην Ελλάδα υιοθέτησε παρόμοιες επιλογές. Τις οποίες μάλιστα μεταμόρφωσε, με ιδιαίτερη πολιτική ιδιοφυία, σε ιδεολογικοποιημένα πακέτα αναδιάρθρωσης υποτίθεται της κοινωνικής πραγματικότητας. Το μοίρασμα παροχών και ευνοιών μετονομάσθηκε σε μέτρα αναδιανομής εισοδήματος και εμπέδωσης κάποιας νεφελώδους κοινωνικής δικαιοσύνης. Στήθηκαν λοιπόν οργανωμένες συντεχνίες με δικαιώματα αφαίμαξης των χρημάτων των απρόσωπων φορολογουμένων. Κάθε προσπάθεια συνακόλουθα εκλογίκευσης του συστήματος και δικαιότερης κατανομής των βαρών εύκολα καταγγέλλεται σαν εξανδραποδισμός των εργαζομένων, υπονόμευση των όποιων κοινωνικών κεκτημένων και ασύδοτος νεοφιλελευθερισμός.

Ακόμα και κυβερνήσεις σοσιαλδημοκρατικού χαρακτήρα (όπως η κυβέρνηση Σημίτη) όποτε προσπάθησαν να εξορθολογίσουν το σύστημα και να προωθήσουν πολιτικές σωστής οργάνωσης του κράτους αντιμετωπίσθηκαν σαν μετενσαρκώσεις των πιό σκοτεινών ημερών του καπιταλισμού. Οι σχετικές αντιδράσεις μάλιστα επεκτάθηκαν και έξω των ελληνικών συνόρων καταγγέλλοντας κάθε προσπάθεια των παραδοσιακών σοσιαλδημοκρατών οπουδήποτε (Βρετανία ο Μπλαίρ, Γερμανία ο Σρέντερ) σαν πισωγύρισμα σε νεοφιλελεύθερες και αντιλαικές δήθεν πολιτικές. Η προστασία δηλαδή της μεροληπτικής ακαταστασίας και της ευνοιοκρατικής αθλιότητας αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της στάσης των απανταχού λαικιστών και των βολεμένων εκμεταλλευτών του δημόσιου πορτοφολιού.

Από τα πράγματα λοιπόν υπήρξαν και δεξιές κυβερνήσεις που επιχείρησαν να προωθήσουν μέτρα αναδιάταξης του δημόσιου τομέα και μιάς περισσότερο ορθολογικής του οργάνωσης. Το ίδιο τείχος αντίδρασης ορθώθηκε και απέναντί τους. Από τους ίδιους σχεδόν κύκλους. Ενισχυμένους πλέον κι από τα κυκλώματα εργολάβων, προμηθευτών και άλλων ευνοιοκρατικά συναλλασσομένων με το δημόσιο. Που έτυχε μάλιστα να είναι και ιδιοκτήτες ΜΜΕ. Αυτονόητα, και σε αυτές τις κυβερνήσεις επάνω κρεμάσθηκε ο μανδύας του άσπλαχνου νεοφιλελευθερισμού. Από παράγοντες του δικού της κόμματος και πολιτικού χώρου μάλιστα. Ενώ βέβαια δεν είχε παρεκκλίνει ούτε κατά εκατοστό από τις πολιτικές καταβολές του δεξιού λεγόμενου χώρου – δηλ. πατερναλιστικός κρατισμός, διόγκωση του δημόσιου τομέα, εκτεταμένη γραφειοκρατία, πολλοί φόροι, ευρεία ρουσφετολογία μέσω διορισμών στο δημόσιο κλπ.

Η αμαρτία των καταγγελλομένων δεξιών κυβερνήσεων υπήρξε η δειλή έστω προσπάθεια χαλιναγώγησης της καταλήστευσης του δημόσιου τομέα από τα οργανωμένα συντεχνιακά και εργολαβικά συμφέροντα. Καθώς και μιά τάση εξορθολογισμού των οικονομικών συναλλαγών ώστε η όποια ανάπτυξη να προέλθει μέσα από τους μηχανισμούς μιάς δυναμωμένης οικονομίας κι΄ όχι μέσω επιλεκτικών παροχών σε ημετέρους. Η αντίδραση λοιπόν της λεγόμενης λαικής δεξιάς στοχεύει ακριβώς στην αποδυνάμωση κάθε προσπάθειας εκσυγχρονισμού, οργάνωσης του χάους και περιορισμού της σπατάλης και του λαικισμού.

Η λαική δεξιά δεν έχει πολιτική ταυτότητα. Εκφράζει απλά τον πολιτικάντικο λαικισμό στελεχών που αρέσκονται στην συντήρηση της κρατικοδίαιτης φαυλότητας κομματιών της ελληνικής κοινωνίας. Προσβλέπουν ομως και στον προσπορισμό ψήφων από την εκμετάλλευση της φοβίας, της ανασφάλειας και της πολιτικής άγνοιας πολλών αδύναμων ελλήνων. Στοχεύουν δηλ. στην διατήρηση ενός αποκρουστικού στάτους κβό πλημμυρίζοντας με πανικό τα λαικότερα στρώματα της κοινωνίας. Αποτελούν δηλητηριώδες αγκάθι στο πλευρό μιάς υγιούς παράταξης. Διότι νομιμοποιούν τις φαύλες επιλογές των πλέον αντιδραστικών κομματιών και των απέναντι πολιτικών σχηματισμών. Συνθέτοντας έτσι μιά λαική τάση απόρριψης του καινούργιου και διατήρησης του ελαττωματικού παλιού.
www.andrianopoulos.gr