Της Άνοιξης η κόρη

Της Άνοιξης η κόρη

γράφει  ο Μανώλης Δημελλάς

Διαβάστε όλη την εργογραφία του Μανώλη Δημελλά  στο 24grammata.com κλικ εδώ

Πριγκίπισσες υποκλίνονται στην ομορφιά της, τρομαγμένοι δράκοι παρατούν σύξηλα τα σκήπτρα τους και τρέχουν μέχρι να φτάσουν και να σφιχταγκαλιάσουν τους μοιραίους απέθαντους φόβους τους. Έπειτα όλοι μαζί τρέμουν την οργή της σα τα κεράκια, εκείνα που δεν πρόκαμαν κι έλιωσαν σε ένα βαρύ λιοπύρι του Αυγούστου, πριν καν ανάψουν μια τροφαντή ευχούλα.

Ευτυχώς, αιώνες τώρα, αυτό το κορούλι παραμένει σεμνό και ντροπαλό, νιώθει τους ανθρώπους από το χνώτο, από τη μυρωδιά του ιδρώτα και δεν αφήνεται στα ανίδεα σφαλισμένα από ρυτίδες μάτια.

Δεν ανησυχεί, δίνει μια και τυλίγει το κορμάκι της μέσα στα αόρατα, άγνωστης υφής, φτερά της κι έπειτα ξαποσταίνει πάνω σε ανέραστους γέρικους χοντρούς κορμούς ανθρώπων.

Κι αντί να φέρνει βάρος, πόσο περίεργη η μαγική φτιαξιά της, αφαιρεί σκοτούρες, σβήνει τις αρνητικές πιθανότητες που δε σταματούν, ζευγαρώνουν και  γεννούν μέσα μας τα μισητά αυγά τους.

Αφήνεται ελεύθερη μονάχα στα μάτια των ερωτευμένων και των μικρών παιδιών, νιώθει την ιστορία τους και ξεσκεπάζεται, πρώτα συμμαζεύει το μακρύ κόκκινο φόρεμα της και έπειτα πιάνει το χορό με κάθε μικρό και άσημο νευρώνα φαντασίας.

Δεν είναι αερικό, ούτε χάρτινη νεράϊδα κρυμένη μέσα σε λέξεις ποιητών, είναι πλάσμα ζωντανό και ντυμένο με δώρα της μάνας φύσης.

Κι αν δεν με πιστεύετε κλείστε τα μάτια, αγγίξτε τους κρυφούς διακόπτες, σκαλίστε κάπου βαθιά μεσ΄το μυαλό, και γεμίστε από το φως της.

Είναι το κορούλι της Άνοιξης και δεν κρατιέται, δεν έπαψε ποτέ να μάς ψάχνει, κι εμείς να της γυρίζουμε τη πλάτη ενώ σχεδιάζουμε υπέροχες αμφίβολες ζωές.

Σχεδόν ποτέ δεν έχουμε χώρο στη μνήμη, ούτε χρόνο, όχι για να τη δούμε, ούτε για να μυρίσουμε το χαμόγελο της.

Μόνο όταν μουτρώνει τότε θυμόμαστε τη μάνα της, τη φύση και ξεκινάμε τις Άγιες σπονδές μας.

(Φωτογραφία: Καλλιόπη Μαλλοφτή)