Το λευκό ρόδο

24grammata.com/ αφήγημα

γράφει ο Απόστολος Θηβαίος

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΡΟΔΟi
Είπαν η ιστορία θα΄ναι μονάχα μνήμη. Γελάστηκαν. Φορούσε αφρικανικές μάσκες. Ντυμένη με τις πολύχρωμες σημαίες των εθνών έφθανε στην πόλη μας. Τότε περνούσαμε τις νύχτες με κομμένα τ αίματα.Χτυπούσε τις πόρτες, άναβε φωτιές στις στέγες μας.Εμείς θέλαμε χρόνο για να την αναγνωρίσουμε. Ήμασταν βέβαιοι μονάχα σαν διέσχιζε το σπίτι και χανόταν γυμνή, μες στις παγκόσμιες στάχτες.Μας έπνιγαν οι μυρωδιές των Επιταφίων.Γύρναγαν εξωφρενικοί οι ανεμοδείκτες και εμείς ζούσαμε, αγαπούσαμε και πεθαίναμε. Χανόμασταν πότε στις σήραγγες, πότε μες στις δροσερές μας γυναίκες. Τώρα λυπημένοι που γελαστήκαμε φωτογραφιζόμαστε τις Κυριακές. Φορούμε καλά, επίσημα ρούχα ή αμπέχωνα τύπου Βιετνάμ. Απ΄τα στόματά μας ξερνούμε χρώμα και καρφώνουμε τις καρδιές μας σαν αγγελίες στα πλαϊνά των στοών.

Η Σόφι και ο Χανς Σολ, ο Βίλι Γκραφ, ο Άλεξ Σμόρελ και ο Κρίστοφ Προμπστ εκτελέστηκαν διά αποκεφαλισμού το 1943. Οι εκτελέσεις πραγματοποιήθηκαν μες σε σύντομο, χρονικό διάστημα. Τους αποδόθηκαν οι κατηγορίες της υποκινήσεως ανατρεπτικών αξιωμάτων. Οι αρχές δεν αναγνώρισαν ουδένα ελαφρυντικό στους νεαρούς φοιτητές. Απέδωσαν στον καθηγητή φιλοσοφίας του πανεπιστημίου του Μονάχου Κουρτ Χούμπερ βαριές κατηγορίες. Τον θεώρησαν υπεύθυνο για τις αντιδραστικές τάσεις των φοιτητών, θεώρησαν ίσως πως εκείνος τους υποκίνησε μεθοδεύοντας μια αντιγερμανική στάση, ικανή ακόμη να συντρίψει με τη θέληση του λαού τα εθνικοσοσιαλιστικά ιδεώδη της χιτλερικής Γερμανίας. Ο Χούμπερ εκτελέστηκε τελευταίος. Πάντα διά αποκεφαλισμού. Κάποιοι τόνισαν πως παραμένει αναλλοίωτη η ατμόσφαιρα μιας μεσσαιωνικής Ευρώπης.
Ορισμένα από τα μέλη του «Λευκού Ρόδου» κατόρθωσαν να διαφύγουν. Άλλοι εντοπίστηκαν και εκδιώχθηκαν. Εξορίστηκαν και τους απαγορεύτηκε διά παντός η είσοδός τους στη Γερμανία. Το έργο των νεαρών φοιτητών ολοκλήρωσαν οι συμμαχικές δυνάμεις, ρίπτοντας τα αντιναζιστικά φυλλάδια στον ουρανό των γερμανικών πόλεων. Εκείνη τη χαραυγή που εκτελέστηκαν τα αδέρφια Σολ κρατούσαμε τις ανάσες μας. Το νέο είχε μαθευτεί στην τοπική κοινότητα του Μονάχου και όλοι γυρεύαμε μια αιτία πειστική για τη νωθρότητά μας. Νωρίς το πρωί ακούσαμε ξεκάθαρα τη βαριά λεπίδα της λαιμητόμου. Οι λαιμοί των παιδιών είχαν πια συντριβεί. Διακομίστηκαν σε ομαδικούς τάφους. Ίσως ανακαλυφθούν κάποτε τα ακέφαλα σώματά τους και ίσως τότε η γερμανική πολιτεία αναλάβει να θάψει με όλες τις τιμές τους νεαρούς ήρωες.
Η Σόφι και ο Χανς Σολ στα γαλάζια γραμματόσημα των γερμανικών ταχυδρομείων. Το λευκότατο μνημείο στην πλατεία του Μαρβούργου. Ο δρόμος που ονομάστηκε Σμόρελ προς τιμήν του αγίου νεομάρτυρα Αλέξανδρου, του εν Μονάχω. Και το μικρό κορίτσι με τα έκπληκτα μάτια που περιφέρεται, περισσότερο από έναν αιώνα γύρω από τον τάφη του μάρτυρα. Κρατεί στα χέρια του τα λευκά τριαντάφυλλα. Χάνεται και κερδίζεται κάθε τόσο μες στη διαύγεια του λευκού χρώματος που θαμπώνει τη μικρή πλατεία. Το αναστημένο κορίτσι ακουμπά τα λουλούδια πάνω στο μνήμα και τρέχει γύρω στις ασπιδίστριες, αφήνοντας τα μαλλιά της στους ανέμους.
Κανείς πια δεν θρηνεί το χαμό της Σοφι και του Άλεξ Σολ. Εκείνα τα νεαρά παιδιά δεν σκοτώθηκαν και από τους λαιμούς τους αναδύθηκαν σπουδαία τραγούδια για την ειρήνη και την ελευθερία. Τώρα, χάρη σε αυτά τα παιδιά γυρνούμε τις Κυριακές από τους ναούς, στεκόμαστε σε καφενεία και πρακτορεία αναχωρήσεων με ένα λευκό ρόδο καρφωμένο στο πέτο μας. Ο Σμόρελ, η Σόφι, ο Κουρτ και τόσοι άλλοι μας χαιρετούν από το αίθριο. Είναι ακόμη νεαροί, δοκιμάζουν τα στεφάνια στα μαλλιά τους και γελούν. Μοιάζουν με ζαχαρένιες κούκλες και είναι διάφανοι μες στο φως. Στέκουν όπως μορφές του Χόπερ και απολαμβάνουν ειρηνικά, με την παιδική ακινησία τους το φθινοπωρινό ήλιο του Μονάχου. Ο Βίλι Γκραφ διαβάζει και πίνει αργά στην υγεία που φέρνει ο χρόνος. Οι φυλακές του Σταλντεχάιμ είναι τώρα πάρκα για τα ανάπηρα παιδιά. Εκεί που υπήρξε κάποτε η λαιμητόμος υψώνεται ένας μεγάλος, χριστιανικός σταυρός από ταπεινό ξύλο. Είναι ο ίδιος σταυρός που κουβαλούμε καταμεσίς της καρδιάς μας. Ο Βίλι Γκραφ διαβάζει.
«Δεν θα σωπάσουμε. Είμαστε η συνείδησή σας. Δεν θα κάνουμε ποτέ ειρήνη μαζί σας.»
Η υπόθεση του «Λευκού Ρόδου» πέρασε στην ιστορική μνήμη. Σηματοδοτεί μια άλλη ποιότητα κοινωνικής παρουσίας, μια άλλη ποιότητα ζωής.
Ετούτος ο κόσμος κινείται ανάμεσα σε δυο οσφραντικούς πόλους. Οι παλαιοί, ηρωικοί νεκροί και ο κυνισμός της ιστορίας σε στιγμές του παρελθόντος που ξαναζούν. Ο Τίτος Πατρίκιος στιχουργεί. Θα΄ναι κανείς σοφός και γέρος πια όταν μάθει τι στους νεκρούς οφείλει. Δεδομένου του σφρίγους των προοδευτικών μας καιρών, είναι προφανής η ανεπάρκειά μας.
Μες στους καθρέφτες, στα πιο τυφλά σημεία τους πάντα οι νεκροί και οι προσωπογραφίες μας.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΥΝΙΣΤΑ ΜΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΗ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ «ΛΕΥΚΟ ΡΟΔΟ.»