Χυτήρης Δημήτρης (1921-1996

επιμέλεια: Απόστολος Θηβαίος

Διαβάστε όλες τις επιφυλλίδες του Απόστολου Θηβαίου στο 24grammata.com κλικ εδώ

Τι έρωτας και αυτός, τι μάτια λυπημένα, ν΄ανάβουν για πάντα στις φωτογραφίες. Κάτι γραμμές απλές, κάτι πρόσωπα πυκνά, πλεγμένα χέρια και μαλλιά και δίδυμοι πόνοι. Απ΄αυτό το μυστήριο κρατώ τα μακριά σου δάχτυλα όταν ακουμπούσαν σαν περιστέρια στις γωνιές του προσώπου μου. Σπασμένες προτομές, μισοτελειωμένα της ζωής μας σχέδια. Αυτά τα πρόσωπα που μας εκκλιπαρούν κατοικούν τις ακουαρέλες, καταλαμβάνουν τοίχους ολόκληρους εκθέσεων και όμως τίποτε δεν μετριάζει τον πόνο εκείνου που τα προίκιζε με μοίρα πριν από χρόνια. Ο Ιούλιος ήταν πάντα ο πιο σκληρός, ελληνικός μήνας.
Οι πίνακες του Δημήτρη Χυτήρη παρουσιάζουν μια θεματολογία βασισμένη απόλυτα στην αγροτική ζωή της Κέρκυρας.Εικόνες απ΄τον θερισμό, η μοναξιά της νύχτας, ο έρωτας καθώς γερνά μ΄όλη τη δυνατή γλυκύτητα. Ζωγράφοι όπως ο Χυτήρης θα μπορούσαν να καταπιαστούν με τη φωτογραφία αναπαράγοντας το ίδιο πετυχημένα εικόνες της αγίας, ελληνικής επαρχίας. Η ροπή τους προς το σχέδιο και την ελευθερία των γραμμών, μάλλον σχετίζεται με τ΄όνειρο και την κατάργηση κάθε χρωματικού και γεωμετρικού περιορισμού που μπορεί να συνθλίψει την ελευθερία μαις ακλόνητης και αγνής, παιδικής ψυχής. Ο Οδυσσέας Ελύτης σημειώνει. Πρέπει κανείς να σέβεται πολύ τις αισθήσεις και την αγιότητά τους. Έτσι λοιπόν, αναπλάθεται ο κόσμος συντηρώντας αυτή τη μεταφυσική δυναμική του που μας συναρπάζει. Οι πίνακες του Χυτήρη είναι μνήμες. Και ας λένε πως οι αισθήσεις τέτοια πράγματα ποτέ δεν τα γνωρίζουν.

[Ο Δημήτρης Χυτήρης γεννήθηκε στις Κουραμάδες της Κέρκυρας το 1921 και πέθανε στην Αθήνα το Δεκέμβριο του 1996. Ήταν ο δευτερότοκος γιος της οικογένειας του εισαγγελέα Αθηνών Σταμάτη Χυτήρη.
Από μικρό παιδί φανέρωσε καλλιτεχνικές τάσεις. Σε ηλικία 12 ετών άρχισε να σπουδάζει βιολί και να σχεδιάζει, περιφερόμενος στη φύση που τόσο τον εντυπωσίαζε, αρχικά της Κέρκυρας και κατόπιν της Μακεδονίας, όταν μεταφέρθηκε εκεί ο πατέρας του. Σπουδαστής στην ΑΣΚΤ, με δασκάλους τους Κ. Παρθένη και Ο. Αργυρό, είχε την τύχη να ενθαρρυνθεί και να διευρύνει τους προβληματισμούς του για το μεγάλο ερώτημα της Ζωής και της Τέχνης.
Συνεχίζει σπουδές στο Παρίσι και στο Λονδίνο και έρχεται σε επαφή με τα σύγχρονα ευρωπαϊκά ρεύματα. Αφού σπούδασε τον ιμπρεσιονισμό και τον ακαδημαϊσμό, εισχωρεί στον εξπρεσιονισμό, φθάνει στον κυβισμό, μελετά την τρίτη διάσταση, τους φοβ, το ρεαλισμό, το φορμαλισμό, το σουρεαλισμό. Παρόλη την επιδεκτικότητα στις σύγχρονες επιδράσεις, δομεί προσεκτικά το προσωπικό του ιδίωμα με χαρακτηριστική την ελληνικότητα της γραφής του.
Θεματολογικά το έργο του, σε όλες τις δημιουργικές περιόδους επικεντρώνεται πότε προδήλως και πότε υπαινικτικός στον άνθρωπο. Ο μόχθος, η λάμψη και η μοίρα του ανθρώπου. Ο άνθρωπος στο χώρο και στο χρόνο. Τούτο αποτελεί σε όλη τη δημιουργική του πορεία, την ειλικρινή προσωπική κατάθεσή του καλλιτέχνη στο αιτούμενο της μεγάλης τέχνης. Αναζητά νέους εκφραστικούς δρόμους. Ασχολείται με την ακουαρέλα, με τη χαρακτική και τη γλυπτική, κατά βάθος όμως έχει ήδη κάνει την επιλογή του, το ελαιόχρωμα.
Εργάζεται με πλήρη συνείδηση αλλά ποτέ ολιγαρκής επεκτείνεται στη μελέτη ποίησης και πεζογραφία. Το συγγραφικό του έργο, παράλληλα με το εικαστικό, είναι πλούσιο και το χαρακτηρίζει εκφραστικότητα και ζωντάνια. Δείγματα της δημιουργικής του γραφής, εικαστικής και λογοτεχνικής, γνώρισε το αναγνωστικό κοινό στη δεκαετία του 1950 μέσω των αξιόλογων σελίδων της ετήσιας επιθεώρησης «Φιλολογική Πρωτοχρονιά».
Για αρκετό καιρό διηύθυνε καλλιτεχνικό εργαστήρι μέσω του οποίου προσέφερε αφειδώς γνώσεις και εμπειρία στους νέους. Συμμετείχε σε πολλές εκθέσεις, στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Αθήνα, Ρώμη, Μπιενάλε Σάο Πάολο, Παρίσι, κ.α.).]